เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 117 ควาทรักของแม่ที่มาช้าเกินไป
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 117 ควาทรักของแม่ที่มาช้าเกินไป
แอเรียนไม่ได้พูด เธอเดินลงบันไดอย่างระมัดระวังและเข้าไปในห้องอาหาร มาร์คมองเธออย่างเย็นชา “คุณต้องการให้ใครเชิญคุณมาทานอาหารอย่างนั้นเหรอ? ผมไม่เคยสอนกฎให้คุณหรือไง?”
เธอนั่งลงและเริ่มกินอาหารทั้งหมดด้วยตัวเองเนื่องจากเธอยังหิวอยู่ นอกจากนี้เธอมั่นใจว่ามาร์คจะไม่ทำอะไรเธอต่อหน้าเฮเลน ท้ายที่สุดเขาก็ยังคงมีภาพลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบเพื่อรักษาต่อหน้าคนอื่น ๆ การทำหน้าบูดเบี้ยวน่าจะเป็นสิ่งที่เขาทำมากที่สุด
เฮเลนมองไปที่แอเรียนด้วยสายตาของความเป็นแม่ “มาร์ค ฉันรู้สึกขอบคุณอย่างมากสำหรับการดูแลทั้งหมดที่คุณมอบให้กับแอริในอดีต ในฐานะแม่ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอับอาย”
แอรี่ไม่สามารถชมการแสดงต่อไปได้ ก่อนที่มาร์คจะพูดเธอก็ขัดจังหวะ “พี่มาร์คที่รัก คุณเป็นคนดีมาก ที่คุณสามารถรับลูกสาวของศัตรูมาและเลี้ยงเธอได้เป็นสิบปี”
การแสดงออกบนใบหน้าของเฮเลนเปลี่ยนเป็นสีเข้มขณะที่เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับความโกรธ “หุบปาก”
แอรี่ใส่ชุดที่ดูไร้เดียงสา “หนูพูดถูกใช่ไหมแม่? พี่ใหญ่ช่างโชคดีจริง ๆ”
มือของแอเรียนแข็งทื่อ เธอกลืนอาหารในปากไม่ได้ด้วยซ้ำ แอรี่ คินซีย์ คนนี้ดูเหมือนจะสามารถเลือกช่วงเวลาที่ดีที่จะทำให้รังเกียจเธอได้
มาร์คหลับตาลงเพื่อระงับความโกรธในดวงตา จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและพูดว่า “ทานให้อร่อยนะ ผมทานเสร็จแล้ว เราจะคุยกันต่อในห้องทำงานในภายหลัง”
เฮเลนลุกขึ้นยืนและยิ้มให้เขา “แน่นอนค่ะ ขอบคุณ”
มาร์คเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างเงียบ ๆ โดยธรรมชาติจากความโกรธของเขาที่มีต่อแอเรียน
หลังจากมาร์คจากไปแอเรียนรู้สึกสบายใจที่จะกินแทน โดยไม่ลังเลใด ๆ แอรี่ยิงด้วยสายตารังเกียจเธอ “ดูเหมือนว่า พี่มาร์คที่รักจะให้อาหารเธอมากพอที่จะอยู่รอดได้เท่านั้น แทนที่จะเอาอกเอาใจเธอเหมือนสุภาพสตรีชั้นสูง เธอกินเหมือนผีที่หิวโหย ไม่น่าแปลกใจที่เธอไม่ดึงดูดพี่มาร์คที่รักและคิดว่าเธอนั้นน่ารำคาญ ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีค่าพอที่จะยืนเคียงข้างเขาในที่สาธารณะ”
เฮเลนพูดอย่างเงียบ ๆ ที่เธอ “หุบปาก! ฉันเตือนเธอหลายครั้งแล้ว อย่า…”
ก่อนที่เฮเลนจะพูดจบ แอเรียนก็ตัดสินใจว่าเธอพอแล้วกับ ‘ความสนใจผิวเผิน’ ของเธอ เธอพูดอย่างเป็นการเป็นงานว่า “นั่นไม่ใช่เหตุผลที่มาร์คทำให้คุณอยู่ใกล้ ๆ เหรอ? ฉันพูดถูกหรือเปล่า แอรี่? ถ้าเขามีภรรยาที่สมบูรณ์แบบผู้หญิงอย่างคุณจะไม่มีที่ยืนด้วยซ้ำ”
แอรี่รู้สึกแย่มากจากการโดนดุจากเฮเลนและการล้อเลียนจากแอเรียน เธอจึงเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปหามาร์คในห้องทำงาน
เฮเลนและแอเรียนถูกทิ้งไว้ตามลำพังที่โต๊ะอาหาร เฮเลนจ้องมองไปที่แอเรียนอย่างมุ่งมั่น แต่ตอนหลังกลับรู้สึกโดนรังเกียจ เธอไม่สามารถทนได้และไม่ต้องการที่จะเผชิญหน้ากับมัน ดังนั้นเธอจึงวางช้อนส้อมลงอย่างเด็ดขาด “คุณคินซีย์ โปรดใช้เวลาของคุณและเพลิดเพลินกับมื้ออาหารที่เหลือของคุณ”
คำว่า ‘คุณคินซีย์ แทงเข้าไปในหัวใจของเฮเลนเหมือนดั่งเข็ม “แอริ…”
แอเรียนไม่สนใจเฮเลน เพราะเธอไม่สนใจที่จะเห็นน้ำตาจระเข้ของเธอ เธอไม่ต้องการความรักของแม่ที่มาช้าเกินไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งหากต้องชดเชยการกระทำผิดของเธอในอดีต
เป็นเวลาประมาณบ่ายสามเมื่อ เฮเลนและแอรี่จากไปในที่สุด
เมื่อแอเรียนได้ยินความวุ่นวายข้างนอกเธอรู้สึกหงุดหงิดด้วยเหตุผลบางอย่าง ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของเฮเลน “รบกวนฝากลาแอเรียนทีนะคะ เธอดูไม่ค่อยดีนัก ฉันเดาว่าเธอต้องรู้สึกไม่สบายแน่ ๆ”
แอเรียนขมวดคิ้วแล้วกลั้นหายใจ ในเวลาต่อมามีคนมาเคาะประตูห้องนอนของเธอ เธอพลิกตัวและแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ถึงอย่างนั้นประตูก็ยังคงถูกเปิดออกอยู่ดี
