เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 12 ทิ้งมันซะ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 12 ทิ้งมันซะ
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งตอนที่แอเรียนยังเด็ก ถ้าจำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่กันนะที่เธอเริ่มรู้สึกอึดอัดแบบนี้
เมื่อเธออยู่ใกล้กับมาร์ค เทรมอนต์ เธอสำผัสได้ถึงกลิ่นบุหรี่จางๆที่มาจากตัวเขาและกลิ่นของแอลกอฮอล์ – เขาดื่มอีกแล้ว!
“วิล ซีวาน ไปแล้ว มันเป็นใครในตอนนี้? จับมือแล้วก้าวไปด้วยกัน… บอกผมมาสิว่ามันเป็นใคร?” เสียงของมาร์ค เทรมอนต์ เย็นชาแต่กลับมีสเน่ห์ดึงดูด
แอเรียนกลัวมากที่จะตอบเขา เขาได้ “พา” ตัววิล ซีวาน ไปต่างประเทศแล้ว ถ้าเธอยอมรับว่าของขวัญชิ้นนี้นั้นมาจากเขา เธอไม่กล้าที่จะคิดเลยว่าเขาจะตกอยู่ในชะตากรรมแบบไหนกัน
“ฉัน… ฉันไม่รู้…”
“ไม่รู้งั้นหรอ? ทำไมคุณถึงซ่อนมันเป็นอย่างดีถ้าคุณไม่รู้? แอริ… เธอผิดปกตินะ…” ดูเหมือนว่ามือของมาร์ค เทรมอนนต์ ที่วางอยู่บนเอวของแอเรียนในขณะที่เขาพูดและเขาก็บีบเธออย่างเบาๆ
แอเรียนเครียดมาก ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะระเบิดออกมา “ฉันไม่รู้จริงๆ…”
มาร์ค เทรมอนต์ เลิกที่จะคั้นเธอ เขาซุกไปที่ซอกคอของเธอและสูดดมกลิ่นหอมอย่างเบาๆ “ถ้ายังมีอย่างนี้อีกเดี๋ยวคุณจะได้เห็นดีแน่”
เขาไม่ปล่อยเธอไป ริมฝีปากที่นุ่มและบางของเขานั้นค่อยๆไซ้ลงบนคอและไหล่ของแอเรียนอย่างเบาๆ ความคิดนับล้านพุ่งพรวดเข้ามาในหัวของแอเรียน สำหรับเธอแล้วความใกล้ชิดแบบนี้ทำได้แค่กับคนที่คุณชอบเท่านั้น เขาเกลียดเธอ แล้วทำไมเขายังทำแบบนี้ล่ะ?
แอเรียนตัวแข็งทื่อและยอมไม่ขัดขืน เธอไม่กล้าที่จะผลักเขาออกไป เธอคิดว่ามาร์ค เทรมอนต์คงจะทำอย่างอื่นกับเธอด้วย แต่เขากลับผลักเธอออกไปอย่างไม่คาดคิด เขาหอบอย่างรุนแรงเเละเหมือนกำลังยับยั้งชั่งใจตัวเอง
แอเรียนมองเขาด้วยความสับสน และเธอกำลังรอว่าเขาจะทำอะไรต่อไปอย่างไม่ขัดขืน
มาร์ค เทรมอนต์ หยิบกล่องของขวัญแล้วยื่นให้กับเธอพร้อมสั่งว่า “ทิ้งมันซะ”
แอเรียนขมวดคิ้ว นี่เขาต้องการให้เธอทิ้งมันด้วยมือของเธอเองหรือ?
“ต้องให้ฉันพูดอีกทีไหม?” มาร์ค เทรมอนต์ จ้องเธออย่างไม่พอใจ ความไม่พอใจในแววตาของเขานั้นใกล้จะถึงจุดเปลี่ยนที่ไม่สามารถยับยั้งไว้ได้อีก
แอเรียนรีบหยิบกล่องของขวัญแล้วโยนมันทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ลังเล เธอประกลาดใจกับรอยยิ้มบางๆที่มุมปากของเขาถึงกับทำให้เธองุนงงไปชั่วขณะ
วันต่อมาแน่นอนว่าแอเรียนต้องขอบคุณมาร์ค เทรมอนต์ ที่ถึงแม้ว่าเธอจะตื่นสายแต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรกับเธอเป็นพิเศษนอกจากการเคลื่อนไหวอย่างแนบชิดจนทำให้เธอสับสน
พ่อบ้านเฮนรี่กำลังรอเธอที่ประตู
“ผมจะไปส่งคุณหนูที่มหาวิทยาลัยนะครับ นายท่าน…ได้ทิ้งจักรยานของคุณไปแล้ว”
แอเรียน ไม่ได้ออกความคิดเห็นอะไร จักรยานของเธอก็ใกล้จะพังเต็มทนแล้ว ก็สมควรแล้วในเวลาแบบนี้
เมื่อถึงตรงถนนที่ทอดยาวที่ใกล้จะถึงมหาวิทยาลัยแล้ว แอเรียนขอให้พ่อบ้านเฮนรี่หยุดรถ
“คุณลุงเฮนรี่คะแค่ตรงนี้ก็พอแล้วค่ะ อีกแค่ไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึงแล้วเดี๋ยวหนูเดินไปเองค่ะ”
พ่อบ้านเฮนรี่จอดเร็วข้างๆถนน
“ระวังด้วยนะครับ ถ้าเลิกเรียนแล้วโทรหาผมครับ ผมจะมารับ”
แอเรียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้าอย่างงั้นรอหนูตรงนี้เมื่อเลิกเรียนนะคะ ไม่ต้องขับรถเข้าไปที่มหาวิทยาลัย”
เธอไม่อยากให้ใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับมาร์ค เทรมอนต์ เพราะมันอาจจะทำให้เขาเสื่อมเสียชื่อเสียง
เมื่อเธอถึงที่ประตู แอเรียนที่กำลังรอเธอเหมือนดั่งเคยถามว่า “ทำไมวันนี้เธอสายจังล่ะ?”
“พอดีตื่นสายน่ะ” แอเรียนตอบอย่างง่ายๆ
ทิฟฟานี่ควงแขนของแอเรียนเหมือนที่เคยทำมาเสมอและนำทางไป “ช่างเป็นโอกาสที่หาได้ยากมากเลยนะที่เธอจะตื่นสาย ฉันรอเธอก็เลยสายไปด้วยเลย”
ในขณะที่แอเรียนจะพูดเธอก็รู้สึกแสบท้อง
แอเรียนดูอาการไม่ค่อยจะดี ทิฟฟานี่จึงดึงเธอเข้ามาใกล้ๆแล้วถามว่า “เป็นอะไรไปเหรอ?”
“เปล่าน่ะ” แอเรียนสายหัว
“แน่ใจนะ? อยากไปตรวจที่โรงพยาบาลไหม?”
“ไม่ล่ะ ตอนนี้พวกเราสายแล้วนะ รีบเร็วเข้า” แอเรียนโบกมือปฏิเสธพร้อมกับลากเธอไปสตูดิโออย่างรวดเร็ว
เมื่อพวกเขามาถึง แอเรียนเหงื่อออกเนื่องความปวดแสบท้อง ติวเตอร์มองเธอด้วยหางตาและพูดว่า”รู้ว่ามีเรียนแล้วยังมาสายอีก ไปยืนตรงนั้นก่อน”
