เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 135 ในภาวะเข้าตาจน

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 135 ในภาวะเข้าตาจน

เธอไม่อยากเชื่อว่าคุณสโลนตายแล้ว คนตายส่งจดหมายมาได้อย่างไร?

“หยุดเรื่องนั้นก่อนเถอะนะ แอริ เรามาดำเนินการเรื่องนี้อย่างช้า ๆ ฉันจะช่วยเธอวิเคราะห์ด้วย ฉันส่งจดหมายนี้มห้กับเธอหลังจากได้รับไม่นาน ด้วยระยะทางจากที่นี่ถึงเมืองหลวงจึงใช้เวลาไม่นานในการรับจดหมาย ผู้ส่งต้องยังมีชีวิตอยู่หรืออย่างน้อยก็เมื่อเขาส่งจดหมาย เขาอาจใช้ที่อยู่ที่ไม่ถูกต้องในการส่งจดหมายเพราะเขาไม่ต้องการให้เธอรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน อืม ฉันไม่ค่อยแน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ แต่คุณสโลนยังไม่ตายแน่นอน อย่าท้อถอย เนื้องจากเขาส่งจดหมายฉบับแรกเขาจะส่งอีกฉบับแน่นอน เราคงต้องรอ! เขาอาจไม่ต้องการให้เราติดตามเขา แต่เขาก็ปล่อยเราไว้แบบนั้นไม่ได้ ใช่ไหมล่ะ?” ทิฟฟานี่พยายามอย่างเต็มที่ที่จะปลอบแอรียน

“ไม่ต้องห่วง ฉันสบายดี ทิฟฟ์ ฉันรอมาหลายปีแล้ว ฉันรอต่อไปได้… ฉันไม่เป็นอะไรจริง ๆ …” แอเรียนวางรูปนั้นทิ้งและยิ้มเล็ก ๆ เธอไม่อยากทำให้ทิฟฟานี่กังวลเหมือนเธอ

แผนเริ่มต้นของเธอคือการค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้นในเหตุการณ์ในช่วงนั้นระหว่างการเดินทางครั้งนี้ ถ้าพ่อของเธอตกเป็นเหยื่อแทนที่จะเป็นต้นเหตุของเครื่องบินตกเธอก็คงจะคุยกับมาร์คได้ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอจะสามารถลบล้างบาปที่สร้างภาระหนักใจมานานกว่าสิบปีและย้อนคดีให้พ่อของเธอได้ หลังจากนั้นเธอจะสารภาพเรื่องการตั้งครรภ์ของเธอกับมาร์ค แต่แน่นอนว่า… เธอยังไม่กล้าที่จะคิดถึงเรื่องนี้โดยละเอียด

ตอนนี้เธอตกอยู่ในภาวะล้มเหลวในการแก้ไข แล้วเธอจะต้องทำตามแผนเบื้องต้นจนกว่าจะไม่สามารถเก็บความลับจากมาร์คได้อีกต่อไป จากนั้นเธอจะให้กำเนิดเด็กและออกจาก คฤหาสน์ เทรมอนต์ ที่แบกบาปไว้กับเธอ… นี่ไม่ใช่ตอนจบที่เธอต้องการ!

ท้องฟ้ามืดลงแล้วเมื่อแอเรียนกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ มีไฟในบ้าน แต่ไม่สว่าง มาร์คยังไม่กลับบ้าน…

แอเรียนเหนื่อยเกินกว่าที่จะเคลื่อนไหวหลังจากการเดินทางในระหว่างวัน เธอเดินผ่านประตูใหญ่อาบน้ำแล้วนอนลงในห้องนอน เธอไม่รู้สึกอยากกินเลยด้วยซ้ำ

เพราะกลัวว่ากระเพาะอาหารของแอเรียนจะกลับมากำเริบ อีกครั้ง แมรี่จึงนำอาหารมาที่เตียง “กินคำเล็ก ๆ ก็ยังดี อย่าอดอาหาร นายท่านบอกว่าคืนนี้เขาจะไม่กลับมา เธอควรพักผ่อนหลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้วกันนะ”

แอเรียนลุกขึ้นและหยิบอาหารสองสามช้อนเต็มก่อนที่ท้องจะปั่นป่วน เธอรีบเข้าไปในห้องน้ำและอาเจียนอาหารเล็กน้อยที่เพิ่งกินไป เมื่อเธอบ้วนปากหน้ากระจกเธอก็รู้ว่าผิวของเธอซีดลงอย่างแปลกประหลาด

แมรี่ขมวดคิ้วด้วยความกังวล “ทำไมช่วงนี้เธอถึงอาเจียนอยู่ตลอดเวลา? ฉันหวังว่ามันจะไม่มีอะไรร้ายแรงนะ ถึงแม้นายท่านจะไม่สนใจ แต่เธอก็ยังควรดูแลตัวเองด้วย”

แอเรียนลากตัวเองกลับไปที่เตียงอย่างอ่อนแรง “หนูสบายดี… แมรี่ เอาอาหารออกไปวันนี้หนูไม่รู้สึกอยากกินค่ะ…”

แมรี่ถอนหายใจจากนั้นก็เดินลงไปชั้นล่างพร้อมกับถาดอาหาร หลังจากคิดสักพักเธอก็แอบโทรหามาร์คทางโทรศัพท์ “นายท่านคะ นายหญิงอาเจียนขึ้นมาอีกครั้งเมื่อกี้นี้ เธอไม่ได้กินอะไรเลยด้วยซ้ำและดูซีดมาก ดิฉันไม่สามารถโน้มน้าวเธอได้… คุณควรดูแลเธอบ้าง เธอมีสุขภาพไม่ดี…”

มาร์ควางสายโดยไม่พูดอะไร

แมรี่มองไปที่ชั้นบนแล้วเช็ดน้ำตาจากนั้นก็กลับไปที่ห้องของเธออย่างช่วยไม่ได้

ในห้องทำงานของ CEO ที่ เทรมอนต์ ทาวเวอร์

มาร์คจ้องโทรศัพท์ตัวเองอยู่พักใหญ่ เขาหยิบเสื้อโค้ทขึ้นมาจากนั้นก็ลงลิฟต์ไปชั้นล่าง

ดวงตาของไบรอันนั้นเฉียบคมพอที่จะมองเห็นว่ามาร์คเดินออกมาจากทางเข้าที่ทำงานจากรถโรลส์รอยซ์ เขารีบลงจากรถและเปิดประตูด้านหลัง “นายท่านครับ” เขาทักทาย

“กลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์” มาร์คฟังดูหงุดหงิดเล็กน้อย