เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 145 สิ่งเล็ก ๆ ของความทรงจำที่สวยงาม

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 145 สิ่งเล็ก ๆ ของความทรงจำที่สวยงาม

แอเรียนถอนหายใจอย่างโล่งอก ทุกคนมีช่วงเวลาที่ต้องได้รับการปลอบโยนในช่วงที่อารมณ์เสีย เธอเดาว่าวิลกำลังผ่านมันไปในตอนนี้และกระตือรือร้นที่จะได้รับการสนับสนุนทางอารมณ์ ทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติเมื่อจิตใจของเขาไม่ขุ่นมัวอีกต่อไป เธอไม่ได้กังวลมากนัก

ในเวลานี้ ที่ คฤหาสน์ คินซีย์ แอรี่กำลังเผชิญหน้ากับเฮเลน “หนูจะไม่จากไปจากพี่มาร์คที่รัก! แม่อย่าคิดที่จะช่วยผู้หญิงเลวตัวนั้น แอริ แม่เป็นคนที่ยอมให้หนูอยู่กับพี่มาร์คที่รักมาก่อน แม่จะปฏิบัติกับเธอเหมือนลูกสาว แต่ไม่ใช่หนูอย่างนั้นเหรอ?”

ตอนนี้เฮเลนหมดความอดทนแล้ว เธอตบหน้าแอรี่ “พอได้แล้ว! เธอสามารถขอให้มาร์ค เทรมอยต์ ช่วยครอบครัวคินซีย์ได้หรือไม่ล่ะ? ถ้าเธอทำไม่ได้ก็อยู่ห่าง ๆ เขาซะ! ฉันจะไม่ปล่อยให้คนงี่เง่าอย่างเธอทำลายความพยายามที่ผ่านมาทั้งหมดของฉัน ฉันจะมีลูกสาวอย่างเธอได้อย่างไรกัน?”

เธอเคยสัญญากับแอเรียนว่าเธอจะให้แอรี่อยู่ห่างจากมาร์คและแน่ใจว่าเธอจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเธออีก เนื่องจากเธอได้ทำตามคำสัญญานั้นเธอจะต้องรักษาคำพูดของเธอ นี่เป็นวิธีเดียวที่สิ่งต่าง ๆ อาจพลิกผันได้

แอรี่ไม่เข้าใจการกระทำของเฮเลน เธอถูแก้มที่แสบร้อนของเธอและกัดฟันอย่างเกลียดชัง “แม่ตีหนูอีกแล้ว… หนูเข้าใจแล้วว่าหนูไม่เหมาะที่จะเป็นลูกสาวของแม่!”

ต้องบอกว่าเธอหันกลับมาและรีบออกไป

เฮเลนไม่สนใจที่จะไล่ตามเธอไป เธอทรุดตัวลงบนโซฟาและหลับตา เธอเหนื่อยมากสำหรับตอนนี้เธอไม่อยากสนใจอะไรเลยนอกจากคำตอบของแอเรียน

แอรี่รีบไปที่ โกลด์ ดีไซน์ ไม่มีที่อื่นให้ระบายความโกรธของเธอ เธอจะรู้สึกดีขึ้นโดยการลงกับแอเรียน

ความรักของแม่ที่เคยเป็นของเธอคนเดียวถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนต่อหน้าต่อตาของเธอ เฮเลนไม่เคยตบเธอมาก่อน แต่เธอตบสองครั้งเพราะแอเรียน ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถรับมันได้อีกต่อไป!

ในอีกด้านหนึ่งวิลขับรถของเขากลับไปที่ ไกลด์ ดีไซน์ แอเรียนไม่ได้ลงจากรถทันทีเพราะเธอยังค่อนข้างเป็นห่วงเขา “วิล ถึงฉันจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาย แต่ฉันเชื่อว่าไม่มีอะไรเอาชนะนายได้ วิล ซีวาน ที่ฉันรู้จักเป็นบุคคลที่โดดเด่นที่สุดมาโดยตลอด”

วิลมองไปที่เธอขณะที่มุมริมฝีปากของเขาโค้งเป็นรอยยิ้ม “แอริ เธอไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ถึงเธอจะรู้ แต่ก็ยังคงเป็นเรื่องของฉันเอง มันไม่มีผลอะไรกับเธอ เธอไม่ต้องกังวลนะ ขอบคุณที่ออกมาเจอกัน เธอควรรีบกลับได้แล้ว”

พวกเขามองหน้ากันและยิ้ม ในขณะนี้เองที่แอเรียนรู้สึกราวกับว่าเธอได้กลับไปสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เธออ้าแขนและกอดอำลาวิล อ้อมกอดที่พวกเขาแบ่งปันนั้นบริสุทธิ์ราวกับผืนผ้าที่ว่างเปล่าบันทึกภาพความทรงจำอันงดงามในอดีตของพวกเขาไว้ได้

น่าเสียดายที่พวกเขาต้องถูกเห็นโดยแอรี่ที่เพิ่งมาถึงที่เกิดเหตุ เธอไม่สามารถแม้แต่จะลงจากรถได้เมื่อเธอจับได้ว่าทั้งสองมีช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ในรถของวิล

ความเกลียดชังที่เธอมีต่อแอเรียนแข็งแกร่งขึ้น ผู้หญิงอย่างเธอจะเอาผู้ชายมาไว้มากำมือได้อย่างไร? ทำไมมาร์คถึงแต่งงานกับผู้หญิงอย่างเธอ?

ความโกรธแค้นในตัวเธอยิ่งเผาไหม้อย่างรุนแรงเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เธอกำพวงมาลัยแน่นแล้วกระแทกคันเร่งลงไป

เสียงดัง “ปัง” เธอชนกับรถของวิล แรงกระแทกส่งให้รถของเขาหมุนและไถลข้ามถนนด้วยความเร็วมากจนมันพุ่งไปชนกับเแปลงดอกไม้ สิ่งที่แอเรียนสัมผัสได้คือความรู้สึกของการหมุนตัวอย่างรุนแรงก่อนที่ศีรษะของเธอจะกระแทกเข้ากับกระจกหน้ารถอย่างแรงและเธอก็หมดสติไป สิ่งสุดท้ายที่เธอเห็นผ่านกระจกหน้ารถก่อนที่จะหลับตาคือการแสดงความเกลียดชังบนใบหน้าของแอรี่…