เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 153 คำขาด

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 153 คำขาด

เมื่อสังเกตเห็นว่าสถานการณ์ค่อนข้างไม่ถูกต้อง แผนกต้อนรับจึงรีบโทรหาเลขาของมาร์ค “เอลลี่ คุณหญิงเทรมอนต์ กำลังตามหาคุณเทรมอนต์ ดิฉันคิดว่าเธอดูก้าวร้าวมาก… เธอมีใครบางคนอยู่ด้วย ดิฉันไม่เคยเห็นเขามาก่อน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นพ่อบ้านหรืออะไรสักอย่าง…”

เลขารับทราบข้อมูลแล้ววางสายโทรศัพท์ เธอลุกขึ้นเคาะประตูห้องทำงานของมาร์ค “คุณเทรมอนต์ ภรรยาของคุณอยู่ที่นี่ค่ะ”

เธอได้ยินมาร์คฮัมตอบอย่างเย็นชาจากห้องทำงานของเขา

ลิฟต์มาถึงชั้นสี่สิบหกอย่างรวดเร็ว เอลลี่ อามอร์ ซึ่งรออยู่ที่ประตูลิฟต์แล้วสวมรอยยิ้มแบบมืออาชีพบนใบหน้าของเธอทันทีที่เห็นแอเรียน “คุณหญิงเทรมอนต์ คุณเทรมอนต์อยู่ในห้องทำงานของเขาค่ะ”

สายตาของแอเรียนจับไปที่รองเท้าแตะนุ่ม ๆ ที่เท้าของเอลลี่ซึ่งไม่เข้ากับชุดสำนักงานที่เธอสวมใส่ จากนั้นเธอก็จำได้ว่ามาร์คไม่ชอบถูกรบกวนด้วยเสียงเมื่อเขาทำงาน ดังนั้นพวกเขาจึงต้องอยู่บนชั้นนี้อย่างเงียบ ๆ ครั้งสุดท้ายที่แอเรียนอยู่ที่นี่เธอต้องเดินเท้าเปล่า

อย่างไรก็ตาม คราวนี้เธอเพียงแค่ผลักเปิดประตูห้องทำงานและเข้าไปโดยไม่ถอดรองเท้า “มาร์ค เทรมอนต์ คุณได้ตรวจสอบอุบัติเหตุทางรถยนต์อย่างละเอียดแล้วหรือยัง? ทำไมคุณถึงตัดสินใจยุติเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวโดยไม่ถามความคิดเห็นของฉัน”

มาร์คไม่ได้ละสายตาจากเอกสารของเขา “การตัดสินใจของคุณไม่จำเป็นสำหรับเรื่องนี้ ในทำนองเดียวกันคุณไม่ได้ให้สิทธิ์ผมในการตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องของเด็กเช่นกัน โอ้… และไม่เพียงแค่นั้น คุณไม่ได้ให้สิทธิ์ผมรู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ”

แอเรียนกำมือแน่น “เอาล่ะ ทิ้งสิ่งเหล่านี้ไว้ก่อนถ้าฉันบอกคุณว่า แอรี่ คินซีย์ เป็นคนชนฉันล่ะ? ในสถานการณ์นั้นเห็นได้ชัดว่าทำโดยเจตนา ไม่มีทางที่จะเกิดอุบัติเหตุได้!”

มาร์คหยุดชั่วคราวในขณะที่พลิกดูเอกสาร แต่กลับมาทำงานอีกครั้งอย่างรวดเร็ว “ผู้กระทำความผิดได้รับการพิจารณาแล้วและคดีได้ถูกปิดลงแล้ว ไม่มีประเด็นที่จะนำมันขึ้นมาอีกแล้ว คุณเข้าใจในสิ่งที่ผมหมายถึงหรือไม่?”

แอเรียนตัวแข็งและหยุดหายใจ เธอรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ

มาร์ครู้ว่าแอรี่เป็นผู้กระทำความผิด เขาไม่ต้องการให้เป็นเธอ… ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะปกป้องเธอแม้ว่าแอรี่เกือบจะฆ่าเธอและยังทำให้เธอแท้งลูกด้วยก็ตาม…

หลังจากเงียบไปชั่วครู่เธอก็ดำเนินต่อไปอย่างดื้อรั้น “จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันต้องการเปิดคดีขึ้นมาใหม่เพราะฉันต้องการติดตามมัน? ฉันไม่สนใจหรอกว่า แอรี่จะเป็นคนรักของคุณหรือไม่ เป็นเรื่องของคุณเองที่คุณเลือกที่จะปกป้องเธอ ในฐานะเหยื่อ ฉันมีสิทธิ์ในการติดตามคดี!”

ในที่สุดมาร์คก็ปิดข้อมูลที่เขากำลังอ่านและมองไปที่เธออย่างไร้ความรู้สึก “คุณพูดเองมันเป็นเรื่องของผมที่ต้องปกป้องเธอ คุณคิดว่ามีจุดใดในการเปิดคดีขึ้นมาใหม่และดำเนินการตามนั้นหรือไม่?”

แอเรียนถูกทำให้พูดไม่ออก ถูกต้องเขาคือ มาร์ค เทรมอนต์ บุคคลที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง ในทางกลับกันเธอคือ คุณหญิงเทรมอนต์ที่ใคร ๆ ก็อิจฉา ในความเป็นจริงเธอเป็นเพียงเครื่องประดับไร้ค่าของมาร์คที่สามารถทิ้งได้ทุกเมื่อ เธอจะชนะได้อย่างไรเมื่อเขาเลือกที่จะปกป้องใครสักคน?

เนื่องจากความสัมพันธ์กว่าสิบปีของพวกเขาสร้างขึ้นจากความเกลียดชัง มันก็พังทลายลงอย่างโหดร้ายด้วยการระเบิดเพียงครั้งเดียว

เธอหัวเราะ แต่มันฟังดูน่าสงสาร “ถ้าเป็นนั้น ฉันก็ไม่เป็นหนี้อะไรคุณอีกต่อไป ฉันมีลูกของคุณ แต่มันถูกฆ่าโดยคนที่คุณเลือกที่จะปกป้อง คุณทั้งคู่เองที่ขัดขวางไม่ให้เด็กเกิดมา งานของฉันเสร็จแล้วที่นี่ ฉันจะเซ็นเอกสารหย่าได้เมื่อไหร่ล่ะ?”

พ่อบ้านเฮนรี่ไม่สามารถยืนดูจากข้างสนามได้อีกต่อไป “นายหญิงไม่ใช่คนที่ผิด ได้โปรดพิจารณาการตัดสินใจของคุณใหม่ทีครับ!”

มาร์คไม่ได้คาดหวังว่า แอเรียนจะยกเรื่องใบหย่าขึ้นมา เขาไม่สนใจพ่อบ้านเฮนรี่และหรี่ตาลงขณะที่อากาศรอบตัวเขากำลังคุกคาม “ผมบอกว่าคุณสามารถจากไปหลังจากคลอดลูกได้ แต่คุณคิดว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะพูดเกี่ยวกับการหย่าร้างโดยไม่ได้ให้กำเนิดบุตรอย่างนั้นเหรอ? นอกจากนี้เด็กคนนั้นเป็นของผมด้วยเหรอ?”

ตาของแอเรียนแดงขึ้น แต่เธอก็ยังคงยิ้ม “ฉันอยู่ในความกลัวและเหยียบย่ำบนน้ำแข็งมาตลอดสิบสามปีที่ผ่านมา คุณประเมินความกล้าของฉันสูงเกินไป ในสายตาของฉันคุณน่ากลัวกว่าสิ่งใด ๆ สำหรับคนฉลาดอย่างคุณ คุณน่าจะขอตรวจดีเอ็นเอในวันที่ฉันเสียลูกไป คุณหย่ากับฉันตอนนี้และปล่อยฉันไปเถอะ ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้คุณมีชีวิตอยู่เพื่อเสียใจกับการตัดสินใจของคุณในวันหนึ่ง”

นี่เป็นครั้งแรกที่มาร์คเห็นด้านนี้ของเธอและได้ยินคำพูดที่จริงใจของเธอ ด้วยเหตุผลบางอย่างเขารู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย การหมุนปากการะหว่างนิ้วของเขาเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เขาสงบได้ “เราจะได้เห็นกันเกี่ยวกับเรื่องนี้”

แอเรียนไม่ได้อยู่ในที่ทำงานอีกต่อไปแม้แต่วินาทีเดียวหลังจากได้รับคำตอบสุดท้ายจากเขา เธอไม่มีความมั่นใจในการเดินออกจากที่ทำงานเช่นกัน นี่เป็นครั้งแรกในรอบสิบสามปีที่เธอไม่ต้องเหยียบบนน้ำแข็งและทำอะไรก็ได้ที่เธอพอใจ

เมื่อพวกเขากลับเข้าไปในรถพ่อบ้านเฮนรี่ถามว่า “นายหญิง พวกเราจะมุ่งหน้ากลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ ไหมครับ?”