เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 161 การเปิดใช้งานโหมดการพิมพ์อย่างรวดเร็ว

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 161 การเปิดใช้งานโหมดการพิมพ์อย่างรวดเร็ว

แอเรียนไม่สามารถกินได้อีกต่อไปเธอจึงหยิบปลาแซลมอนขึ้นมาและเดินขึ้นไปชั้นบน

ข้าวปั้นดูเหมือนจะชอบปลาแซลมอนมาก หลังจากกวาดจนจนเกลี้ยงเพียงชั่วครู่เจ้าขนปุยสีขาวก็เริ่มถูตัวกับขาของเธอ

แอเรียนคุกเข่าลงเพื่อลูบขนนุ่ม ๆ ของข้าวปั้นทำให้อารมณ์ของเธอดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “เมื่อก่อนข้าวปั้นตัวเล็ก มันเคยเป็นแมวจรจัด แต่ทำไมมันถึงอ้วนได้ขนาดนี้”

เสียงเย็นเยือกดังมาจากนอกสตูดิโอ แอเรียนหันศีรษะไปรอบ ๆ และเหลือบไปเห็นร่างของมาร์คที่เดินผ่านไปตามด้วยเสียงประตูห้องทำงานของเขาที่ปิดลง

เธอไม่ได้จริงจังกับเขาและยังแอบกลอกตาด้วยซ้ำ บางครั้งสัตว์ก็มีมนุษยธรรมมากกว่ามนุษย์เสียอีก อย่างน้อยการมองดูข้าวปั้นก็ทำให้เธอมีความสุข

หลังจากที่แอเรียนเล่นกับแมวเสร็จแล้วเธอก็กลับไปที่ห้องนอนและนอน เนื่องจากอยู่บ้านน่าเบื่อเกินไปเธอจึงตัดสินใจกลับไปทำงานที่สำนักงานในวันพรุ่งนี้

เป็นเวลาเที่ยงคืนเมื่อมาร์ครู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยจากการนั่งทำงานหน้าคอมพิวเตอร์ เขาหลับตาและถูที่ว่างระหว่างคิ้ว เขาคิดว่าจะเข้าห้องนอนไปนอน แต่ก็เปลี่ยนใจอย่างรวดเร็วเมื่อนึกถึงรูปลักษณ์สกปรกที่แอเรียนโยนใส่เขา

จู่ ๆ มาร์คก็ได้ยินเสียงบางอย่างที่ขอบหน้าต่างเขาจึงลุกขึ้นตั้งใจจะตรวจดู ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่สัมผัสกับขาของเขา

ร่างกายของเขาแข็งตัวและขนลุกบนผิวหนังและหนังศีรษะของเขาก็ชา เขาหยั่งรากลงสู่พื้นด้วยพลังลึกลับบางอย่างและไม่สามารถแม้แต่จะเตะข้าวปั้นที่ติดพันอยู่กับขาของเขาได้

“มะ – แมรี่…!” เขาร้องขอความช่วยเหลือด้วยความยากลำบาก แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากชั้นล่าง คนรับใช้ในคฤหาสน์ เทรมอนต์ กลับไปพักผ่อนนานแล้วในชั่วโมงนี้

เขากัดฟันอดทนกับมัน หลังจากนั้นไม่นาน ข้าวปั้นก็หมดความสนใจที่จะถูขาของเขาและกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะทำงานแทน มันแสดงให้เห็นถึงความสนใจอย่างมากบนแล็ปท็อปของมาร์ค ซึ่งยังเปิดเครื่องอยู่และเข้าสู่โหมด “การพิมพ์อย่างรวดเร็ว” มาร์คเฝ้าดูสัญลักษณ์แปลก ๆ นับไม่ถ้วนถูกเพิ่มเข้ามาจากผลงานของเขาและรู้สึกว่าสมองของเขากำลังจะระเบิด “ออกไปซะ!”

ข้าวปั้นหยุดมองเขาชั่วคราวจากนั้นก็กดต่อโดยไม่มีเจตนาที่จะหยุดจนกว่าจะกดปุ่มทุกปุ่มบนแป้นพิมพ์

มาร์ครีบคว้าผ้าห่มผืนบางจากโซฟามาพันรอบข้าวปั้นเพื่อที่เขาจะได้อุ้มเข้าไปในห้องนอน “แอริ!”

แอเรียนสะดุ้งตื่นเพราะเสียงตะโกนของมาร์ค “อะไร?”

สิ่งที่เธอเห็นคือมาร์คโยนแมวที่ห่อด้วยผ้าห่มผืนบางลงบนเตียง ก่อนที่มาร์คจะระบายความโกรธ ข้าวปั้นก็ออกมาจากผ้าห่มและพบว่าเป็นที่ที่ดีที่จะนอนข้าง ๆ แอเรียน

มาร์คตระหนักว่าการกระทำของเขามีส่วนทำให้เกิดอะไรบ้าง นี่มันเตียงของเขา!

“เธอ… เธอจะกำจัดมันหรือเลี้ยงไว้ในสวนหลังบ้าน! อย่ามาโทษฉันถ้าฉันทำอะไรบางอย่างเมื่อเห็นมันอีก!” เขากำลังจะเสียสติ มาร์คมักจะมีการต่อต้านสัตว์ตัวเล็ก ๆ อย่างอธิบายไม่ได้มาตลอดตั้งแต่เขายังเด็กและเจ้าแมวตัวนั้นก็พบหนทางในการเข้าไปในห้องทำงานของเขา

เมื่อตระหนักถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น แอเรียนรู้สึกกลัวเล็กน้อย “เอาล่ะ ฉันจะเก็บมันไว้ที่สวนหลังบ้านตั้งแต่วันพรุ่งนี้และเก็บมันไว้นอกบ้าน โอเคไหม? อย่าทำอะไรกับมันถ้าคุณเห็นมันในสนาม ตกลงไหม?”

มาร์ครู้สึกไม่สบายตัวหลังจากสัมผัสแมว เขาลงไปชั้นล่างแล้วเรียกแมรี่มาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนจากนั้นก็เข้าไปในห้องน้ำแล้วกระแทกประตูตามหลังเขา

เมื่อแมรี่เห็นข้างปั้นอยู่ชั้นบนเธอก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เธอไม่กล้าพูด แต่รีบเปลี่ยนผ้าปูที่นอนและนำข้าวปั้นกลับไปที่ห้องสตูดิโอ หลังจากแน่ใจว่าประตูและหน้าต่างถูกล็อคแล้วเธอก็รู้สึกโล่งใจ

หลังจากเหตุการณ์นั้น แอเรียนไม่สามารถนอนหลับได้อีกต่อไป เสียงฝักบัวจากห้องน้ำดังทะลุหูของเธอ มันยิ่งดังขึ้นในคืนที่เงียบสงบเช่นนี้ ครึ่งชั่วโมงต่อมาในที่สุดเสียงก็หยุดลงเมื่อมาร์คออกมาห่อด้วยผ้าขนหนูและทำหน้าบึ้ง