เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 174 ไม่มีอะไรเลย

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 174 ไม่มีอะไรเลย

แอเรียน กดริมฝีปากเข้าหากันโดยไม่พูดอะไร เธอเมื่อยล้าและค่อย ๆ หลับไป

เมื่อไม่ได้ยินคำตอบจากเธอ แมรี่ก็ถอนหายใจและกอดเธอไว้

ราวกับว่าเขาอยากเห็นเธอทำตัวโง่งี่เง่าใส่เขา มาร์คกลับบ้านตรงเวลาทุกวันหลังเลิกงานและอยู่ในห้องนั่งเล่นนานกว่าปกติ

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เห็นเขา ส่วนใหญ่แอเรียนจะอยู่ห่างจากห้องนั่งเล่นและทำงานในครัวและสวนหลังบ้านเท่านั้น เธอจะทำความสะอาดห้องนั่งเล่นหลังจากที่เขาขึ้นไปชั้นบนเท่านั้น รู้สึกดีที่ได้อยู่ในที่ของใครของมันโดยไม่มีการรบกวน

…

ในเวลาเดียวกันทิฟฟานี่กำลังค้นหาบางสิ่งในบ้านเช่าของเธออย่างใจจดใจจ่อ “แม่! เห็นบัตรธนาคารของหนูไหม?”

ลิเลียนไม่ได้สนใจทิฟฟานี่ ขณะที่เธอกำลังทานขนมอยู่ในห้องนั่งเล่น “ไม่… หาเองสิ แกคิดว่าฉันเป็นคนขโมยไปเหรอไง?”

ทิฟฟานี่ค้นบ้านทั้งหลัง แต่เธอก็ยังไม่เห็นบัตรกดเงินของเธอ ไม่มีใครมาเยี่ยมพวกเขาเช่นกัน นอกจากลิเลียนเธอไม่มีทางเดาได้ “แม่บอกมาตามตรงนะ แม่เอาบัตรของหนูไปใช่ไหม? ทำไมแม่ต้องเอามันไปด้วย? แม่ไม่รู้รหัสผ่านนี่! คืนให้หนูถ้าแม่เอาไป หนูต้องการเงินสำหรับเหตุฉุกเฉิน”

ลิเลียนเงียบไปก่อนที่เธอจะพูดว่า “แล้วแกบอกฉันว่าแกไม่มีเงิน บอกฉันทุกวันว่าแกจน แกต้องมีจำนวนมากที่เก็บไว้ในบัตรใช่ไหม? เหตุฉุกเฉินคืออะไรของแก?”

ทิฟฟานี่ขมวดคิ้ว “หนูต้องการเงินจริง ๆ เอาบัตรมา!”

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ดูเหมือนกำลังล้อเล่นลิเลียนจึงค่อย ๆ หยิบบัตรออกมาจากกระเป๋าเงินของเธอ “ฉัน… ฉันใช้จ่ายไปนิดหน่อย”

เปลือกตาของทิฟฟานี่สั่นระริกด้วยความกังวลใจ “แม่ใช้มันไปอย่างนั้นเหรอ? แม่ใช้มันได้ยังไงโดยที่ไม่รู้รหัสผ่านของหนูน่ะ?”

ลิเลียนตอบด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย “รหัสผ่านทั้งหมดเป็นวันเกิดของแกเองไง… ฉันเดาได้น่า ฉันแค่ใช้เงินของแกไปบางส่วน แกมีเงินเกือบสามแสนดอลลาร์ในนั้นและซ่อนมันไว้! เราคงมีชีวิตที่ดีขึ้น แต่ไม่เลย แกทำให้แม่ของแกมีชีวิตเหมือนขอทาน ฉันเลี้ยงดูแกมานี่ไม่ได้อะไรเลย เลี้ยงเสียข้าวสุกจริง ๆ !”

ทิฟฟานี่ไม่มีเวลาจะโกรธลิเลียน เธอเคยสัญญากับแอเรียนว่าจะจ้างคนมาสืบเรื่องคุณสโลน มันเป็นค่าธรรมเนียมไม่น้อยเลยและนักสืบต้องการเงินมัดจำก่อน

เมื่อเธอพบยอดเงินคงเหลือของเธอ ทิฟฟานี่ก็ระเบิด “ลิเลียน เลน! แม่เรียกสิ่งนี้ว่าการใช้จ่ายเพียงเล็กน้อยอย่างนั้นเหรอ?”

ลิเลียนตกใจ “แกกล้าเรียกชื่อฉันได้ยังไงกันยะ? ฉันเป็นแม่ของแกนะ! ใช่ ฉันใช้จ่ายไปมากแล้ว แล้วไงล่ะ? ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันใช้เวลาเลี้ยงดูแกไปเท่าไหร่ แล้วถ้าฉันใช้เงินของแกไปบ้างนิดหน่อย มันจะทำไม? แกจะวีนเสียงดังให้ใครกลัวกันมิทราบฮะ?”

ทิฟฟานี่ไม่สามารถรับมันได้อีกต่อไป “แม่ไม่ได้หาเงินแม้แต่สตางค์เดียวตั้งแต่แม่แต่งงานกับพ่อของหนู และแม่มีความคิดที่จะบอกว่าแม่ดูแลหนูงั้นเหรอ? เงินทั้งหมดที่หนูใช้ในการเติบโตคือเงินพ่อของหนู คนที่อุ้มหนูไว้ในอ้อมแขนคือพี่เลี้ยงเด็ก นอกจากท้องสิบเดือนและคลอดหนูออกมาแล้วแม่ทำอะไรอีกอย่างนั้นเหรอ? แม่รู้ไหมว่าเงินก้อนนี้มาจากไหน? เป็นข้อยุติจากเอธานที่เลิกกับหนู! เป็นค่าธรรมเนียมการเลิกรา เอาล่ะ! หนูวางแผนจะเก็บหอมรอมริบเพื่อซื้อบ้านที่มีราคาแพงในปัจจุบัน แม่ต้องการใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในบ้านเช่าแบบนี้ใช่ไหม? แม่ไม่ใช่คุณนายเลนอีกต่อไปแล้ว พ่อหนูตายแล้ว! แม่ไม่ได้เป็นอะไรเลย เข้าใจไหม? หนูทำงานวันละสองงานเพื่อเลี้ยงแม่ แต่แม่ยังไม่พอใจ ถ้าแม่ยังเป็นแบบนี้ หนูจะไม่สนใจแม่แล้วนะ!”

หลังจากระบายออกมาทิฟฟานี่ไม่ต้องการเผชิญหน้ากับลิเลียนและเธอก็ไม่ต้องการที่จะโต้เถียงต่อไป โดยไม่สนใจสายฝนข้างนอกเธอก็ลุกและออกจากประตูไป

ฝนรู้สึกเย็นบนใบหน้าของเธอ เสื้อผ้าของทิฟฟานี่เปียกโชกทันที

เธอพบหลังคาเพื่อหลบฝนและโทรหาแอเรียน “แอริ ฉันขอโทษ ฉันไม่มีเงินอีกแล้ว… ฉันควรจะรู้ว่าแม่จ้องเงินของฉัน เธอแอบใช้มันจนหมด มันเป็นเงินจำนวนมาก ยอดเงินที่เหลืออยู่ไม่เพียงพอที่จะจ้างคนมาสืบเรื่องคุณสโลน ฉันพอแล้วแหล่ะ! ไม่มีความหวังในการซื้อบ้าน… ไม่มีความหวังอีกต่อไป ฉันรู้สึกเหมือนความจริงได้ชกฉันเข้าไปในลำไส้ ฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว…”