เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 183 สีแดงอันน่าหลงใหล

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 183 สีแดงอันน่าหลงใหล

หลังจากนั้นไม่นาน แอเรียนก็ไม่สามารถต้านทานมันได้อีกต่อไป “กลับไปเถอะค่ะ คุณต้องยุ่งมากแน่ ๆ คุณดูเหมือนว่าคุณไม่ได้นอนหลับสบาย ฉันไม่ต้องการใครที่นี่ แมรี่กำลังจะมาถึงแล้ว”

มาร์คไม่สนใจเธอและหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาเพื่ออยู่กับตัวเอง

เธอดูโทรศัพท์ของมาร์คโดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่มีรูปแบบของความบันเทิงอยู่ที่นั่น ทุกอย่างเกี่ยวข้องกับงาน เอกสารใด ๆ ในนั้นเต็มไปด้วยคำพูด มันทำให้เธอปวดหัว

หลังจากนั้นไม่นานในที่สุดแมรี่ก็มา แอเรียนถอนหายใจอย่างโล่งอกและขอให้เธอเข้ามาใกล้ ๆ เพื่อบอกเธอเบา ๆ ว่า “ฉันต้องใช้ห้องน้ำ…”

แมรี่แทบจะสำลักเสียงหัวเราะของตัวเอง “นายท่านไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ ถ้าคุณจำเป็นต้องใช้ห้องน้ำ? คุณเป็นสามีภรรยากัน คุณจะกลัวอะไร? คุณอั้นมันไว้เพือรอให้ฉันมาที่นี่หรือเปล่า? ทำไมคุณถึงทำแบบนั้น!”

แอเรียนเริ่มลุกลี้ลุกลนและไม่กล้ามองการแสดงออกของมาร์ค เธอกระซิบอย่างแผ่วเบา แต่ทำไมแมรี่ไม่เข้าใจความตั้งใจของเธอและตะโกนออกมาแทน

บางทีเพื่อหลีกเลี่ยงความอึดอัด มาร์คจึงกล่าวว่า “พรุ่งนี้ผมจะเดินทางไปทำธุระ ดูแลเธอที่นี่คืนนี้แมรี่ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”

ในขณะที่ประตูของวอร์ดปิดลง แอเรียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและอดไม่ได้ที่จะบ่นว่า “แมรี่ คุณทำให้มันนุ่มนวลกว่านี้เมื่อคุณพูดไม่ได้หรือไงคะ?”

แมรี่งงงวยกับคำขอของเธอ “ทำไมฉันต้องพูดเบา ๆ ด้วยล่ะ? ไม่มีคนนอก ฉันอายุมากขึ้น แต่ทำไมความคิดของฉันจึงดูเป็นอิสระมากกว่าของเธอ เธอยังเด็ก แต่เธอยังหัวโบราณเหรอ? เธอและนายท่านนอนร่วมเตียงกัน เธอยังอายเกี่ยวกับการใช้ห้องน้ำอีกเหรอ? ฉันล่ะประทับใจจริง ๆ”

แอเรียนไม่ได้ให้คำอธิบายใด ๆ และเธอไม่สามารถทำได้ แน่นอนว่าแมรี่ไม่สามารถเข้าใจสถานะปัจจุบันของเธอกับมาร์คได้ เธอคงต้องเสียใจจริง ๆ ที่ทำเช่นนั้น …

หลังจากอยู่โรงพยาบาลมาทั้งสัปดาห์ในที่สุดแพทย์ก็อนุญาตให้เธอให้ออกจากโรงพยาบาลได้ มาร์คไม่ปรากฏตัวตั้งแต่นั้นมา เขายังคงอยู่ในระหว่างการทำธุรกิจ

ไม่มีใครชอบกักตัวเองอยู่ในโรงพยาบาล แอเรียนดูร่าเริงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อถูกปล่อยตัว เมื่อจำได้ว่าข้าวปั้นยังรอเธออยู่ที่บ้านเธอก็ไม่อดทนที่จะกลับไป

ไบรอันขับรถอย่างมีสมาธิระหว่างทางกลับบ้านในขณะที่แมรี่ดูกังวลเล็กน้อย “เป็นอะไรเหรอ แมรี่?” แอเรียนถาม

แมรี่มองไปที่เธอและตอบอย่างลังเลว่า “ข้าวปั้น… ขาหักในคืนที่คุณได้รับบาดเจ็บ นายท่านพบมันในวันรุ่งขึ้นและส่งมันไปหาสัตว์แพทย์ ตอนนี้สบายดีพักฟื้นอยู่ มีคนดูแลเป็นพิเศษทุกวัน มันกินอาหารได้ดีและพักผ่อนได้ดีดังนั้นการฟื้นตัวจึงเป็นไปด้วยดี ไม่มีใครสังเกตเห็นข้าวปั้นในคืนนั้น แอริ อย่าเพิ่งโกรธนะ…”

จู่ ๆ แอเรียนก็นึกถึงมาร์คว่า ข้าวปั้นเป็นแมวโง่ในวอร์ดก่อนหน้านี้ เมื่อรู้เรื่องนี้แล้วเธอก็ไม่แปลกใจอีกต่อไป “ไม่เป็นไร ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ มันเป็นความผิดพลาดของหนูเอง หนูไม่ใช่เจ้าของที่ดี คืนนั้นหนูดูแลตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำนับประสาอะไรกับข้าวปั้น”

แมรี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก

รถมาถึง คฤหาสน์ เทรมอนต์ ไม่นาน เมื่อแอเรียนลงไปเธอก็เห็นรถสปอร์ตสีแดงสดจอดอยู่ข้างทาง เธอไม่คุ้นเคยกับรถยนต์จึงไม่สามารถระบุยี่ห้อได้ในทันที แต่เธอรู้ว่ามันดูหรูหรา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอตกใจกับรถ เธอชอบรถรุ่นนี้มากที่สุดจากรถหลายคันที่เธอเคยเห็น

เธออดไม่ได้ที่จะตรวจสอบรถเมื่อหญิงสาวสวมชุดหนังรัดรูปสีแดงและแจ็คเก็ตหนังโผล่ออกมาจากรถ เธอมีสีแดงเหมือนกันสำหรับส้นเท้าของเธอและผมของเธอไฮไลท์สีแดงสองสามเส้น เป็นสีที่ไม่ค่อยเหมาะกับใคร แต่มันดูสมบูรณ์แบบสำหรับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอ ท้ายที่สุดเธอมีรูปร่างที่น่าทึ่ง

ผู้หญิงคนนั้นเดินตรงมาหาเธอและถอดแว่นกันแดดออกขณะที่เธอยืนอยู่ตรงหน้าแอเรียน “สวัสดีฉันชื่อนีน่า โมแรน ฉันจะพักที่คฤหาสน์ เทรมอนต์ ชั่วคราว ดูเหมือนว่ามาร์คจะไม่ได้อยู่ที่นี่ คุณคือ…?”