เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 196 ประสบการณ์การรับประทานอาหารแสนแพง
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 196 ประสบการณ์การรับประทานอาหารแสนแพง
“ขอโทษนะลุง… ฉันหมายถึง คุณน่าเกลียดเหมือนคางคก เอาความมั่นใจมากจากไหนอ่ะ? ย้อนกลับไปในวันนั้น ผู้ชายอย่างคุณไม่มีค่าพอที่จะช่วยฉันถือรองเท้าด้วยซ้ำ อย่าไปคิดว่าคุณสามารถทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการที่นี่เพียงเพราะคุณมีเงินเหม็น ๆ คุณคงจะใช้เวลาสองสามปีในการรวบรวมเงินให้เพียงพอต่อการจ่ายค่าบ้านใช่ไหม? ดี ฉันจะวางบิลตั้งแต่อาหารยังไม่มาเสิร์ฟ และคุณจะไม่ได้กินมันแม้แต่คำเดียว ไม่ต้องคิดจะกิน ทิ้งไป เห็นแก่มารยาทฉันจะไม่ตะโกนใส่คุณที่นี่ คุณช่วยหมุนตัวอ้วน ๆ ของคุณออกไปจากตรงนี้ได้ไหม?”
ชายหัวโล้นลุกขึ้นยืนและจ้องมองเธอ “คุณพูดอะไรของคุณ? ทำไมคุณยังพูดแบบนั้นอยู่อีก? ฉันสามารถหาผู้หญิงแบบคุณได้อย่างง่ายดายที่ไนต์คลับที่ฉันไปเที่ยว อย่าคิดว่าคุณจะเป็นอย่างนั้น! ทำไมฉันถึงต้องพยายามและทำให้เงินในกระเป๋าหมดไป ในเมื่อฉันสามารถจ่าย 100 ดอลล่าร์ สำหรับแพ็คเก็จบริการแบบเต็มรูปแบบจากผู้หญิงลักษณะแบบคุณ”
ทิฟฟานี่กลอกตามองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปหาที่ไนต์คลับได้เลย เงิน 100 เหรียญอาจจะน้อยไปสำหรับคุณ ฉันขอแนะนำให้คุณไปเที่ยวสถานที่หรูหรากว่านี้ดู คุณคงไม่เคยลองของที่ราคาเป็นหมื่นเหรียญใช่ไหม? คุณต้องลองเปิดโลกทัศน์ให้กว้างขึ้นแทนที่จะแสดงความโง่ออกมาที่นี่”
ชายหัวล้านหน้าแดงด้วยความโกรธ เขาเทน้ำมะนาวฟรีหนึ่งแก้วลงบนโต๊ะสาปแช่งขณะที่เขาเดินจากไป “ฉันจ่ายเงินให้ผู้หญิงคนนั้น 300 เหรียญ แต่เธอกลับแนะนำสิ่งนี้ให้กับฉัน!”
ทิฟฟานี่ใช้เวลานานกว่าจะแก้ไขสถานการณ์นี้ได้ ในที่สุดเธอก็คิดว่าจะ ‘รายงาน’ ต่อแอเรียน เพราะเรื่องมันยาวเธอจึงโทรศัพท์หาแอเรียนโดยตรง
“มันเป็นคนแปลก ๆ ที่แต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่งและดูเหมือนคางคก! ฉันไม่อยากส่งรูปให้เธอดูเพราะกลัวเธอจะเสียสายตา เขาเลือกร้านอาหารหรูหราและสั่งอาหารราคาแพงเต็มโต๊ะ หลังจากที่ฉันพูดว่าเราไม่ใช่คู่ที่เหมาะสม เขาบอกให้ฉันวางบิลและบอกฉันว่าเขาสั่งอาหารมาเยอะเพราะคิดว่าเราจะได้อยู่ด้วยกัน เขาไม่สามารถบังคับให้ฉันจ่ายเงินให้เขาได้เพราะฉันปฏิเสธที่จะอยู่กับเขาใช่ไหม? ผู้ชายบ้า! ฉันด่าเขาและตอนนี้ฉันก็โกรธ! ถ้าแม่ของฉันกล้าที่จะนัดบอดให้ฉันอีกฉันจะด่าเธอก่อนเป็นอย่างแรก!”
แอเรียนทั้งตลกและกังวลหลังจากได้ยินเรื่องราวทั้งหมด “มันดีกว่าที่เขาแค่จากไปโดยไม่รังควานคุณ ครั้งต่อไปก็แค่ข้ามการนัดบอดจากคนที่ไม่น่าเชื่อถือออกไป”
ทิฟฟานี่รู้สึกหดหู่ใจเมื่อนึกถึงการเรียกจ่ายเงิน “เอาล่ะ เราค่อยคุยเรื่องนี้กันทีหลัง ตอนนี้ฉันต้องวางสายและฉันยังไม่ได้เริ่มกินเลย แต่เพราะฉันจ่ายเงินให้มันไปฉันต้องอร่อยกับมัน!”
เธอวางสายโทรศัพท์ขณะที่อาหารถูกเสิร์ฟบนโต๊ะ มันเต็มโต๊ะจริง ๆเพียงแค่ของหวานอย่างเดียวก็เพียงพอสำหรับสี่คน ทิฟฟานี่ไม่สามารถกินอาหารให้หมดหนึ่งในสามได้เธอก็อิ่มเสียแล้ว เมื่อเธอเรียกพยักงานเสิร์ฟเพื่อนำบิลเก็บเงินมาให้เธอ เธอก็ตะลึงกับราคา “จริงหรอ? ทั้งหมดนี้…ราคา 6,000 เหรียญ?”
พนักงานเสิร์ฟยิ้มให้เธออย่างสุภาพมาก “ใช่ คุณผู้หญิง เราจะเก็บไวน์แดงที่ยังไม่ได้เสิร์ฟไว้ให้คุณ คุณสามารถขอได้เมื่อคุณกลับมารับประทานอาหารกับเราในครั้งต่อไป.
ทิฟฟานี่แทบอยากจะบ้า เธอไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้น เธอมีแค่ 1,200 เหรียญเท่านั้น เธอคิดว่ามันจะต้องไม่เกิน 1,500 เหรียญ เธอคำนวณผิดไปและปล่อยให้ชายหัวโล้นให้บทเรียนเธอ
สมองของเธอแทบจะเละเป็นข้าวต้ม เพื่อซื้อเวลาที่เหลือเธอกระซิบกับบริกร “ช่วยเก็บของที่เหลือให้ฉัน…”
มีอาหารมากมายที่เหลืออยู่โดยไม่ได้แตะต้อง มันจะน่าเสียดายถ้าทิ้งไป ไม่เพียงเท่านั้นนี่เป็นประสบการณ์การรับประทานอาหารระดับหรูหราครั้งแรกของเธอ แม้จะน่าอายแต่เธอไม่มีทางเลือกทางอื่น…
บริกรยังคงยิ้ม “เข้าใจแล้ว คุณผู้หญิงโปรดรอสักครู่”
ทันทีที่บริกรเดินจากไปทิฟฟานี่ก็รีบใช้โทรศัพท์ของเธอโทรหาวิล เธออธิฐานอย่างแรงกล้าให้เขารับสายเธอเพื่อที่เขาจะช่วยเหลือเธอ
ด้วยความผิดหวัง สิ่งที่เธอกลัวก็เกิดขึ้น วิลไม่รับโทรศัพท์ หลังจากลองโทรสองสามครั้งทิฟฟานี่ก็ยอมแพ้
ถึงตอนนี้พนักงานได้เริ่มแพ็คอาหารของเธอแล้ว เธอต้องการขอความช่วยเหลือจากแอเรียน แต่เธอก็ไม่กล้าขอ เพราะรู้ถึงสถานะการเงินของเธอ
ด้วยความสิ้นหวัง เธอเห็นแจ็คสันเดินลงบันไดมา โดยปกติแล้วทิฟฟานี่จะรู้สึกโชคร้ายทุกครั้งที่เจอเขา แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป เขาเป็นเหมือนแสงความหวังของเธอ “คุณเวสท์!”
แจ็คสันมองตามที่มาของเสียงแปลกใจเล็กน้อย ผู้หญิงสวยที่ดูร้อนแรงจับแขนของเขา “แจ็ค นั่นใคร?”
ทิฟฟานี่เสียใจกับการกระทำของตัวเอง ถ้าเธอรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่กับผู้หญิง เธอจะไม่ขอความช่วยเหลือ
