เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 199 ความสงสัย

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 199 ความสงสัย

นีน่าเม้มริมฝีปากของเธอและจ้องไปที่แอเรียนอย่างตั้งใจ “สัญชาตญาณของผู้หญิง”

แอเรียนยิ้มและไม่พูดอะไร เป็นความจริงที่เธอพบว่านีน่ากวนประสาทมาก ไม่ใช่เพราะเธอต้องการสู้กับนีน่าในเรื่องบางอย่าง แต่ว่าเธอต้องคอยระวังผู้หญิงที่อยู่รอบ ๆ ตัวของมาร์คและทำให้มั่นใจว่าพวกเขาจะไม่คุกคามเธออีก

หลังจากนั้นไม่นาน มาร์คก็เรียกเธอจากชั้นบน “ผมอาบน้ำเสร็จแล้ว”

แอเรียนขึ้นไปที่ชั้นบนและทิ้งเจ้าข้าวปั้นไว้ในห้องนั่งเล่น

เธอปิดประตูอย่างแน่นหนาเมื่อกลับไปที่ห้องนอนและไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป “วิลและเวนดี้ถอนหมั้นกันแล้ว ไม่เพียงแค่นั้น วิลยังประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์อีกด้วย”

มาร์คที่สวมชุดคลุมอาบน้ำอยู่ในขณะที่เขากำลังเช็ดผมให้แห้ง แววตาของเขาดูรำคาญ “เป็นอย่างนั้นเหรอ? ผมไม่มีเวลาติดตามข่าวสาร ดูเหมือนว่าคุณจะรู้เรื่องนี้ก่อนผม เหมือนคุณจะมั่นใจเป็นวิลเหรอที่ประสบอุบัติเหตุ?”

แอเรียนไม่ยอมรับหรือปฏิเสธ เธอกลับถามตรง ๆ แทน “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคุณหรือเปล่า? คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ของเขาไหม?”

เขาหยุดมือของเขาและมองไปที่เธอด้วยสายตาพิจารณา “คุณบอกเป็นนัยว่าผมเป็นคนทำให้เกิดอุบัติเหตุงั้นหรือ?”

เธอสบตากับเขาและไม่ได้พูด ทั้งคู่คาดเดาเกี่ยวกับความคิดของกันและกัน

หลังจากที่จ้องตากันสักพักริมฝีปากของมาร์คก็คลี่ยิ้มเย้ยหยัน “เอาล่ะ ถ้าคุณคิดว่าเป็นแบบนั้น ก็เป็นแบบนั้น”

ไม่พอใจกับท่าทางของเขา แอเรียนจึงนำคลิปเสียงที่เธอได้รับออกมา เมื่อคลิปเสียงนั้นเล่นซ้ำ การแสดงสีหน้าของมาร์คก็ดูหน้าเกลียด “คุณได้สิ่งนี้มาจากที่ไหน?”

เธอวางโทรศัพท์ลง “คุณไม่จำเป็นต้องรู้ คุณเป็นคนพูดหรือเปล่า?”

เขานิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นก็ตอบกลับอย่างห้วน ๆ “ใช่ ผมเอง”

แอเรียนไม่พบร่องรอยของอารมณ์ในดวงตาของเขา ไม่มีทั้งความผิดและความบริสุทธิ์ในตัวของเขา ดังนั้นมันจึงยากที่จะอ่านเขาออก แอเรียนค่อนข้างผิดหวังเพราะเธอไม่เคยคิดว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้

เมื่อเขาพูดแบบนั้นเธอจึงไม่ต้องการที่จะสนทนาต่อและเลือกที่จะออกไป

ทันทีที่เธอไปถึงบันไดนีน่าก็ร้องเสียงหลง แอเรียนรีบไปที่ห้องนั่นเล่น

ข้าวปั้นนอนขดตัวอยู่ข้างใต้โซฟาและนีน่าก็จับมือของเธอที่มีรอยขีดข่วนที่มีเลือด “ฉัน… ฉันแค่อยากจะอุ้มมัน ทำไมแมวตัวนี้ถึงได้ก้าวร้าวแบบนี้?”

แอเรียนขมวดคิ้วและคุกเข่าลงบนพื้นและก้มลงเกลี้ยกล่อมแมวของเธอ “ออกมาข้าวปั้น การข่วนคนอื่นมันผิดนะรู้ไหม? ออกมาเร็ว ๆ”

ข้าวปั้นดูเหมือนตกใจกลัว มันจ้องกลับไปที่แอเรียน โดยไม่เต็มใจจะขยับแม้แต่น้อย

“สัตว์จะเข้าใจภาษาของมนุษย์เหรอ? คุณปฏิบัติกับมันอย่างจริงใจเหมือนกับมันเป็นลูกแบบนี้เหรอ? ฉันได้ยินว่ามันเป็นแมวจรจัดที่ก้าวร้าว เพราะมันข่วนฉัน สักวันหนึ่งมันคงจะข่วนมาร์คและสุดท้ายก็จะถูกโยนออกจากบ้านหลังนี้!”

แอเรียนรู้จักข้าวปั้นดี ปกติมันไม่ข่วนใครโดยไม่ได้ตั้งใจ นับประสาอะไรกับมาร์ค “ข้าวปั้นไม่ข่วนมาร์ค มันชอบเขามาก บางทีมันอาจจะข่วนคุณเพราะมันไม่คุ้นเคยกับคุณ ครั้งต่อไปแค่อยู่ห่าง ๆ จากมันเพราะมันไม่ชอบคนแปลกหน้า แม้ว่าข้าวปั้นจะได้รับการฉีดวัคซีนแล้ว แต่มันคงจะดีกว่าถ้าคุณจะไปฉีดเหมือนกัน ฉันไม่ต้องการรับผิดชอบในกรณีที่เกิดอะไรขึ้นในภายหลัง”

นีน่าตกใจ “งั้นฉันก็ต้องหลีกทางให้แมวของคุณตราบใดที่ฉันยังอาศัยอยู่ในบ้านของมาร์คอย่างนั้นเหรอ? ฉันเป็นมนุษย์ขณะที่มันเป็นสัตว์ เป็นฉันเหรอที่ต้องอดทนกับมัน? คุณขังมันเอาไว้ในสวนไม่ได้เหรอ? ทำไมต้องเอามาไว้ในบ้าน? แบคทีเรียที่อยู่กับมัน ขนของมันและความดุร้ายของมันไม่ดีต่อมนุษย์ ปัญหานี้เกิดขึ้นกับฉัน คุณเองก็มีสุขภาพไม่ดี หากคุณตั้งครรภ์อีกครั้งในอนาคตคุณต้องตรวจดูว่าคุณมีโรคท็อกโซพลาสโมซิสจากแมวหรือไม่ มันสามารถนำไปสู่ความผิดปกติของทารกในครรภ์และแม้กระทั่งการแท้ง!”