เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 209 ความไม่พอใจของเวนดี้

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 209 ความไม่พอใจของเวนดี้

แอเรียนงงงวย โทรศัพท์สำนักงานเพียงเครื่องเดียวในแผนกออกแบบทั้งหมดอยู่ที่โต๊ะของลิลี่ และโดยปกติจะใช้ในการทำงาน ปกติเธอจะไม่ถูกถามเรื่องงาน เธอลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์

แอเรียนรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล? สวัสดีตอนเช้าค่ะ นี่คือ ไกลด์ ดีไซน์”

“ฮะ ฉันเอง เวนดี้ กาลีน่า”

เมื่อได้ยินเสียงที่ปลายสายแอเรียนก็ยิ่งงุนงง “เวนดี้? มีอะไรให้ช่วยไหม?”

“ไม่มีอะไรมาก ฉันเดินผ่านสำนักงานของคุณก่อนหน้านี้และเห็นมาร์คมาส่งคุณหน้าที่ทำงาน คุณกำลังยิ้มอย่างมีความสุขราวกับว่าคุณชอบเขา ฉันคิดว่าคุณชอบวิลจริง ๆ เสียอีก ฉันไม่คาดคิดเลยว่าคุณจะไม่ได้รับผลกระทบจากสิ่งที่มาร์คทำกับพวกซีวานด้วยซ้ำ คุณค่อนข้างโหดเหี้ยม ฉันเดาว่าทุกคนคงตื่นเต้นที่ได้เป็นคุณนายเทรมอนต์ คุณคงจะทำความดีในชีวิตที่ผ่านมาของคุณเพื่อที่จะสามารถเกาะติดกับคนอย่างมาร์ค ทั้ง ๆ ที่มันเป็นตัวของคุณ”

“มีอะไรอีกไหมที่คุณอยากจะพูด” แอเรียนขมวดคิ้ว เวนดี้หัวเราะเบา ๆ “วิลถอนหมั้นเพราะคุณ คุณรู้ไหม? เขาบอกว่าไม่มีที่ว่างสำหรับผู้หญิงอีกคนในหัวใจของเขา ฉันคิดว่าความสัมพันธ์ในช่วงเรียนมหาลัยของเขาจะจางหายไปตามกาลเวลาและเขาจะเรียนรู้ที่จะรักฉันได้ทันเวลา อย่างไรก็ตาม นั่นเป็นเพียงความคิดข้างเดียวของฉัน ฉันจะโกหกถ้าฉันบอกว่าฉันไม่มีทางเป็นศัตรูกับคุณ ทั้ง ๆ คุณเป็นคุณนายเทรมอนต์อยู่แล้ว แต่คุณยังครอบครองหัวใจของวิลอยู่ สิ่งที่ฉันทนไม่ได้คือเขารักคุณมาตลอด แต่คุณไม่เพียง แต่ไม่สนใจเมื่อเขาตกต่ำที่สุด แต่คุณยังยิ้มได้อย่างมีความสุขอีก คุณไม่แม่แต่จะไปเยี่ยมเมื่อเขาเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลด้วยซ้ำ ฉันรู้สึกเสียใจกับเขาจริง ๆ”

“กาลีน่า ฉันทำงานอยู่ อย่าโทรเข้าบริษัทของฉันเรื่องธุระส่วนตัว ฉันจะวางสายนะ” แอเรียนวางสายและหันกลับมาเพื่อดูใบหน้าที่ไม่มีความสุขของลิลี่

“อย่าใช้ทรัพยากรในการทำงานเพื่อเรื่องส่วนตัวในอนาคต นี่เป็นมารยาทพื้นฐาน คุณเข้าใจไหม?” ลิลลี่พูดขณะที่เธอนั่งลง

แอเรียนรู้สึกหัวสั่น “ฉันรู้ค่ะ ฉันจะไปทำงานของฉันตอนนี้” เธอดูสงบ แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าคำพูดของเวนดี้ทำให้หัวใจของเธอสั่นเทิ้ม เมื่อนึกถึงสิ่งที่วิลเคยบอกเธอก่อนหน้านี้ เธอสามารถเห็นอกเห็นใจเขาได้และเธอมีความรู้สึกซับซ้อน บางทีมาร์คอาจถูกฝังลึกลงไปในกระดูกของเธอตั้งแต่เธอยังเด็กโดยที่เธอไม่ได้คิดที่จะรักใครสักคนอย่างอิสระหรือทำในสิ่งที่เธอชอบ ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังไม่มีประสบการณ์ในเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ อีกด้วย ความรักที่เพิ่งเริ่มต้นในมหาวิทยาลัยของเธอถูกบีบอย่างรุนแรง ก่อนที่มันจะบานสะพรั่ง สิ่งเดียวที่เธอได้รับจากสิ่งเหล่านี้มีเพียงความรู้สึกหนักอึ้งเท่านั้น

เมื่อใกล้ถึงเวลาอาหารกลางวันแมรี่ก็ส่งอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการไปที่สำนักงาน

แอเรียนคิดว่ามันทำให้แมรี่มีปัญหามากไป “แมรี่ คุณไม่ต้องส่งอาหารให้หนูหลังจากนี้แล้วนะคะ หนูกินอาหารนอกบ้านได้ นอกจากนี้ สำนักงานยังมีการรองรับที่ดีอีกด้วย ปกติแล้วเอริคจะกินข้าวในบริษัทเหมือนกันค่ะ หนูจะกินสิ่งที่คุณส่งให้วันนี้ก่อน แต่คุณไม่ต้องมาพรุ่งนี้แล้วนะคะ กลับบ้านเถอะคะ หนูจะเอากล่องอาหารกลางวันกลับมาเองเมื่อเลิกงาน”

แมรี่เห็นด้วยด้วยรอยยิ้ม “แน่นอน ดูเธออายที่มีอาหารกลางวันมาส่งนะ เธอกลัวเพื่อนร่วมงานจะคิดว่าเธอเป็นเหมือนเด็กใข่ไหมล่ะ? อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังคงเป็นเด็กในสายตาของฉันเสมอนั่นแหละ”

แอเรียนไม่ได้ปฏิเสธ เธอก็รู้สึกแบบนั้นเช่นกัน

หลังจากที่แมรี่จากไป แอเรียนก็มุ่งความสนใจไปที่การกินอาหารกลางวัน เพื่อนร่วมงานของเธอก็จากไป แต่จู่ ๆ เธอก็รู้สึกได้ว่ามีคนเข้ามาหาเธอ เมื่อเธอมองขึ้นไปเธอก็เห็น แอรี่

“แอเรียน เธอนี่มันเจ้าเล่ห์จริง ๆ เลยนะ ที่เธอสามารถโน้มน้าวให้มาร์คทิ้งฉันได้” แอรี่ยังคงหยิ่งยโสเหมือนอย่างที่เธอเคยเป็น