เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 211 คำพูดที่ไม่ได้พูด

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 211 คำพูดที่ไม่ได้พูด

เพื่อไม่ให้มาร์คเกิดความสงสัย แอเรียนจึงขอลิลี่ออกจากที่ทำงานก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่ง เธอไม่ได้ขอเอริคเพราะกลัวว่าเขาจะบอกมาร์ค

เมื่อแอเรียนออกจากที่ทำงานเธอก็ซื้อผลไม้และเรียกรถแท็กซี่ไปโรงพยาบาล ใช้เวลาไม่นานก่อนที่เธอจะพบผู้ปกครองของวิล เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งและรู้สึกกระอักกระอ่วนก่อนที่เธอจะเคาะประตูในที่สุด

เสียงที่ชัดเจนของวิลดังขึ้นจากด้านหลังประตู “เข้ามา” แอเรียนรู้สึกมั่นใจอย่างอธิบายไม่ถูกเมื่อเธอได้ยินเสียงของเขา เธอผลักประตูให้เปิดออกเผยให้เห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ “วันนี้ฉันออกจากงานก่อนเวลา เพราะนายเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล นายรู้สึกอย่างไรบ้าง?”

วิลตะลึงเล็กน้อยราวกับว่าเขาไม่คาดคิดว่าจะได้เจอเธอ เมื่อเขาฟื้นคืนสติ ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความสุข “ฉัน… ฉันไม่คิดว่าเธอจะมา ฉันสบายดี ขาของฉันร้าวไม่ได้ร้ายแรงมาก นั่งก่อนสิ”

แอเรียนสังเกตวิลและรู้สึกผิดในใจของเธอขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนหน้านี้เขามีสุขภาพแข็งแรงและมีสุขภาพดีและตอนนี้เขาสวมชุดของผู้ป่วยอยู่บนเตียงโรงพยาบาลโดยมีเฝือกที่ขาของเขา เขาดูซีดและอ่อนแอ “เอ่อ… ขอโทษนะ…”

วิลยิ้มและถามว่า “นายขอโทษทำไม?”

แอเรียนกัดริมฝีปากของเธอ “เทรมอนต์เข้ายึดครองซีวาน… อะไร ๆ เกิดขึ้นมากมายตั้งแต่นายกลับมา ฉันไม่รู้จะพูดอะไร ฉันขอโทษในนามของมาร์ค เทรมอนต์ แต่ฉัน… ฉันไม่สามารถควบคุมเขาได้ ฉันขอโทษ ฉันถือว่านายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันมาตลอด ความทรงจำของฉันกับนายเป็นสิ่งที่ดีที่สุด… มันจะดีกว่าที่นายจะอยู่ห่างจากฉัน ตราบใดที่ไม่มีการเชื่อมต่อระหว่างเรา ซีวานทั้งหลายก็น่าจะโอเค และนายจะไม่เป็นไร”

รอยยิ้มของวิลเย็นชา “ทำไมเธอถึงคิดว่าซีวานถึงถูกครอบครอง? ทำไมฉันถึงหมั้นและถอนหมั้น? ฉันไม่สนใจเรื่องนั้น แต่เธอขอให้ฉันอยู่ห่างจากเธอ แอริ เธอไม่รู้จักฉัน ฉันไม่ได้ไร้เดียงสาที่จะคิดว่าฉันยังอยู่กับเธอได้ แต่ในฐานะเพื่อนของเธอ ฉันจะไม่อยู่ห่างจากเธอ ฉันคิดว่ามาร์ค เทรมอนต์ ครอบครองเธอเพราะการแก้แค้น ฉันกลัวว่าจะมีวันหนึ่งที่เขาทำร้ายเธอจนไม่มีวันกลับมาและไล่เธอออกไป เธอจะทำยังไงถ้าฉันไม่อยู่? ฉันรู้ว่าเธอต้องการพูดอะไร พวกเรารู้อย่าพูดเลย ฉันไม่เสียใจกับสิ่งที่ทำไป ตอนนี้ฉันมาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันจึงไม่สามารถย้อนกลับไปได้ในตอนนี้”

หลังจากหายใจเข้าแล้ว วิลก็พูดต่อไปว่า “ฉันหยุดตัวเองไม่ให้มองหาเธอ ฉันรู้เกี่ยวกับครั้งที่สองที่เธอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลหลังจากการแท้งลูก แต่ฉันไม่ได้ไปหาเธอ ฉันกังวลว่ามาร์คจะปฏิบัติกับเธอแย่กว่านี้ มาร์ค เทรมอนต์… ฉันมองไม่เห็นเขาเลย เขาใจดีกับทุกคนยกเว้นเธอ ลืมมันไปซะ แอริ ฉันแค่อยากให้เธอรู้ว่าฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันไม่สนหรอกว่าจะแย่ลงไปไหม เมื่อเทียบกับสิ่งนั้นแล้ว การขอให้ฉันอยู่ห่างจากเธอมันก็ยิ่งรู้สึกแย่ลงไปอีก”

ตาของแอเรียนเป็นสีแดง “ฉัน… ฉันไม่คู่ควรกับสิ่งนี้ ถึงนายจะไม่สนใจตัวเอง แล้วพ่อแม่ของนายล่ะ? พวกเขาทำงานอย่างหนักเพื่อธุรกิจของครอบครัวและมันก็เป็นอย่างนั้น พวกเขาจะคิดอย่างไร? จริง ๆ แล้ว มาร์ค เทรมอนต์ ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่นายคิด เขาค่อนข้างดีสำหรับฉัน”

นี่คือทั้งหมดที่แอเรียนสามารถพูดได้ ท้ายที่สุดเธอก็ตกลงที่จะเก็บมันไว้กับตัวเอง เธอต้องไม่บ่นต่อหน้าวิล เธอไม่รู้ว่ามาร์คจะไล่เธอออกไปหรือไม่ การขังเธอไว้ตลอดไปใน คฤหาสน์ เทรมอนต์ ดูเหมือนมีโอกาสมากขึ้น

วิลคิดว่าแอเรียนไร้เหตุผล “ค่อนข้างดีสำหรับเธอเหรอ? ยังไงเหรอ?”