เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 212 เพราะว่าคุณ

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 212 เพราะว่าคุณ

แอเรียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่เธอจะกล่าวว่า “ตอนที่ฉันโกรธเคืองหลังจากแท้งลูก ฉันพูดในสิ่งที่ฉันไม่ควรพูด และบอกให้โลกรู้ว่าฉันนอกใจเขา… เขาไม่รังเกียจ มีตัวอย่างอื่น ๆ อีกมากมาย นั่นเพียงพอแล้วสำหรับฉัน มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น วิล ฉันทำสบายดีจริง ๆ ความเจ็บปวดเพียงอย่างเดียวของฉันคือฉันเป็นลูกสาวของคนบาปและฉันเป็นหนี้บุญคุณเทรมอนน์ อันที่จริงมาร์คตอบสนองความต้องการด้านวัตถุทั้งหมดของฉันและเขาก็เป็นประเภทของฉันเช่นกัน ความเกลียดชังไม่ใช่สิ่งเดียวที่มีอยู่ระหว่างเรา เราใช้เวลาร่วมกันมากว่าสิบปี มันเป็นมากกว่าความรัก พวกเราคือครอบครัว มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นจริง ๆ”

เมื่อได้ยินคำพูดของแอเรียน ประกายในแววตาของวิลก็หรี่ลงอย่างเห็นได้ชัด “เป็นอย่างนั้นเหรอ? นั่นเป็นเรื่องที่ดีถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ฉันหวังว่าเขาจะไม่ทำให้เธอผิดหวังนะ…”

แอเรียนไม่สามารถอยู่ได้อีกต่อไป เธอจึงพูดว่า “อืม… ฉันต้องไปแล้ว พักผ่อนให้ดีล่ะ”

วิลพยักหน้า “โอเค”

เมื่อแอเรียนอยู่ที่ประตู ทันใดนั้น วิลก็ตะโกนออกมา “แอริ!”

แอเรียนหยุดอยู่ตรงทางเดินของเธอ แต่ไม่ได้หันกลับไปน้ำตาที่เธอเคยกลั้นไว้กำลังเอ่อและร่วงลง

“จำไว้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทิฟฟ์และฉันก็อยู่ที่นี่เสมอ หากมีวันที่ มาร์ค เทรมอนต์ มาทำให้เธอผิดหวังจริง ๆ เธอยังมี… พวกเรา…”

แอเรียนพยักหน้าอย่างลนลานและออกจากโรงพยาบาลราวกับว่าเธอกำลังหนีเอาชีวิตรอด สำนักงานอยู่ห่างจากโรงพยาบาลเพียงเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะคำนวณเวลาที่จะต้องใช้ในการเยี่ยมชม แต่เธอก็ลืมที่จะคำนึงถึงความจริงที่ว่าการเรียกแท็กซี่ในช่วงชั่วโมงเร่งด่วนจะเป็นเรื่องยาก เมื่อเธอกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ เธอมาช้ากว่าหนึ่งชั่วโมงเมื่อเทียบกับเวลาปกติของเธอ

มาร์คถึงบ้านแล้วและกำลังคุยกับนีน่าในห้องนั่งเล่น

เมื่อแอเรียนเห็นนีน่า เธอก็นึกถึงคำสัญญาของเธอกับนีน่า

นีน่ามองไปที่แอเรียนและพูดว่า “แอเรียน เราไม่ได้ตกลงว่าจะออกไปเที่ยวหลังจากคุณเลิกงานแล้วอย่างนั้นเหรอ? เพื่อนร่วมงานของคุณบอกว่าคุณออกไปก่อนเลิกงานหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ฉันคิดว่าคุณรู้สึกไม่สบายและกลับมาบ้าน แต่คุณไม่ได้อยู่ที่นี่เมื่อฉันกลับมา หายไปไหนมา? โอ้ เราทานกันเสร็จแล้ว คุณคงทานมาแล้วใช่ไหม? ครั้งหน้าโทรกลับบ้านจะดีกว่าถ้าคุณตัดสินใจไม่กินข้าวเย็นที่บ้าน”

มาร์คไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใด ๆ ในความเป็นจริงเขาไม่ได้มองไปที่แอเรียนด้วยซ้ำ

ก่อนที่เธอจะขึ้นไปชั้นบนเธอก้มหัวลงและพูดว่า “ฉันทานแล้ว ฉันออกไปหาอะไรบางอย่างฉันลืมบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันไม่มีเบอร์ของคุณ ขอโทษด้วย คราวหน้าฉันจะเลี้ยงข้าวคุณเอง”

เมื่อเห็นว่า แอเรียนหดหู่ นีน่าก็อดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็น “เกิดอะไรขึ้นกันคุณ? ทำไมคุณดูไม่ร่าเริงเลย คุณไปไหนมาหลังจากเลิกงานเร็ว?”

แอเรียนรู้สึกถึงการจ้องมองที่ฉุนเฉียวและมองไปที่มาร์คโดยไม่รู้ตัว เมื่อเธอได้พบกับการจ้องมองของเขาเธอก็บอกความจริงโดยสัญชาตญาณ “โรงพยาบาล ผมไปเยี่ยมเพื่อน เขาประสบอุบัติเหตุขาหัก ไม่ร้ายแรงมาก ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันจะอยู่ในห้องของฉัน”

เดินขึ้นบันไดไปได้ครึ่งทาง แอเรียนได้ยินเสียงแก้วกระแทกจากห้องนั่งเล่น เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และไม่สนใจมัน เธอปิดประตูหลังจากเข้าไปในห้องของเธอ

ขี้เกียจอาบน้ำในห้องน้ำชั้นล่าง แอเรียนใช้อันนี้ในห้องนอน เมื่อเธอออกมาจากห้องเธอก็ตระหนักได้ว่ามาร์คกลับมาที่ห้องแล้ว เขานั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าตรงหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส เมื่อมองไปที่การแสดงออกที่เย็นชาของเขา เธอก็รู้ว่าเขาโกรธ เธออดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ฉันไปเยี่ยมเขาในนามของคุณ อย่าทำอะไรแบบนั้นอีกในอนาคต ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา เพราะว่าคุณ พวกเราเป็นแค่เพื่อนกัน ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น อย่าเลทอกลงโทษเขาและพวกซิแวนอีกต่อไปเลย”