เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 218 กี่โมงแล้ว

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 218 กี่โมงแล้ว

แอเรียนโทรกลับไปที่บ้านและแจ้งให้แมรี่ทราบว่าเธอจะไม่กลับบ้านเพื่อรับประทานอาหารเย็นเนื่องจากเธอทำงานล่วงเวลา

แมรี่บ่นเธอ เป็นห่วงว่าร่างกายของเธอจะไม่สามารถทนต่อการทำงานหนักได้ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เมื่อเอริกออกมาจากห้องเพื่อมาชงชาให้กับตัวเองราว ๆ สองทุ่ม เขาก็ต้องผงะเมื่อเห็นว่าแอเรียนยังอยู่ “ทำไมคุณยังไม่กลับบ้าน?”

แอเรียนตอบอย่างเฉยเมย “ฉันนั่งอยู่ที่นี่ทั้งวัน มันไม่ใช่งานของฉันที่ทำให้ฉันลำบากกาย มันไม่เหนื่อยเลย ฉันสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ ถ้าฉันรู้สึกไม่สบายฉันจะกลับไปเอง ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน”

เอริกยังคงกังวล “ตอนนี้สองทุ่มแล้วนะ เราจะอยู่จนถึงสามทุ่มครึ่ง ดังนั้นคุณควรกลับไปได้แล้ว มันไม่เป็นไร”

แอเรียนเหลือบมองไปที่เขาก่อนที่เธอจะปิดคอมพิวเตอร์และเก็บข้าวของของเธอโดยไม่พูดอะไร

ด้วยความเป็นผู้ชาย เอริกมีทิฐิมาก แม้ว่าเธอจะได้ยินบทสนทนาของเขาก่อนหน้านี้ แต่เธอก็ไม่สามารถปลอบเขาได้ตรง ๆ ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นปัญหาครอบครัวของเขา ไม่ใช่สิ่งที่เธอควรจะไปยุ่ง

เกือบสามทุ่มแล้วเมื่อแอเรียนกลับมาถึง คฤหาสน์เทรมอนต์สว่างไสว มาร์คต้องอยู่บ้าน ขณะที่เธอเข้าไปในบ้านเจ้าข้าวปั้นก็พุ่งเข้ามาในอ้อมกอดของเธอ นีน่าโผล่ออกมาจากห้องนั่งเล่นแอบหยิบกล่องเค้กหน้าตาน่ารักออกมาราวกับเล่นกล “นี่ไง! คุณต้องทำงานหนัก”

แอเรียนขอบคุณเธอและรับขนมหวาน

นีน่าคลิ๊กลิ้นของเธอ “ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ใช่ว่าฉันกำลังรอคำขอบคุณจากคุณ ไปอาบน้ำและเข้านอน ฉันคิดว่ามาร์คอยู่ในห้องนอน”

แอเรียนมองขึ้นไปที่ชั้นบน และพาตัวเองไปอาบน้ำที่ห้องน้ำชั้นล่าง เธอกลัวว่าเธอจะรบกวนมาร์คก่อนจะกลับไปที่ห้องของเธอ

น่าแปลกที่วันนี้มาร์คเข้านอนเร็ว การหายใจของเขาสม่ำเสมอเห็นได้ชัดว่าเขาหลับไปแล้ว

แอเรียนไม่สามารถทำให้การเคลื่อนไหวของเธอนุ่มนวลและอ่อนโยน เธอนอนลงบนเตียงอย่างระมัดระวังและรู้สึกว่าตัวเองผ่อนคลาย การทำงานล่วงเวลาเหนื่อยมาก แต่เธอไม่มีอะไรทำที่บ้าน ยิ่งไปกว่านั้นยิ่งเธออยู่บ้านก็มีแต่จะเพิ่มโอกาสให้เธอทะเลาะกับมาร์ค

“ตอนนี้กี่โมงแล้ว” จู่ ๆ มาร์คก็ถามขึ้น

แอเรียนนิ่งไป เขายังไม่หลับเหรอ? แม้เธอจะตกใจ แต่เธอก็เหลือบขึ้นมองนาฬิกาตามสัญชาตญาณและพูดขึ้น “อีกสิบนาทีจะสี่ทุ่มค่ะ”

ห้องนอนเงียบลงอีกครั้ง

แอเรียนใช้เวลาครู่หนึ่งกว่าจะรู้ว่ามาร์คไม่ได้ถามถึงเวลาจริง ๆ เขารู้สึกอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัดที่เธอกลับบ้านดึกมาก ด้วยความรู้สึกผิด เธอสามารถอ้างให้เอริกเป็นแพะรับบาปได้เท่านั้น

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะกลับบ้านดึก ฉันได้ยินเอริกคุยโทรศัพท์กับครอบครัวของเขา ฉันคิดว่าพวกเขาต้องการให้เขาส่งมอบบริษัทให้กับพี่ชายคนรองของเขา เขาไม่เห็นด้วยและทะเลาะกัน นั่นคือตอนที่เขาขอให้ฉันส่งสัญญาไปให้คุณ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปพนักงานจะต้องทำงานล่วงเวลา ฉันไม่สามารถกลับมาก่อนเวลาได้เสมอไป อย่างไรฉันก็เป็นส่วนหนึ่งของบริษัทเหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้นเอริกก็ปฏิบัติกับฉันอย่างดี”

มาร์คไม่ตอบกลับ เขาหันหลังให้เธอและคงเป็นแบบนั้นตลอดทั้งคืน

แอเรียนถอนหายใจอย่างโล่งอกและหลับไปอย่างรวดเร็วด้วยความเหนื่อยล้าที่ถาโถมเข้าหาเธอ

…

วันรุ่งขึ้น มาร์คไปส่งแอเรียนที่ออฟฟิศ ก่อนที่เธอจะนั่งลงทิฟฟานี่ก็เดินเข้ามา

“แอริ เอริกอยู่ที่นี่ไหม? ฉันมีสัญญาสองสามข้อที่จะต้องตรวจสอบกับเขา เป็นเรื่องเร่งด่วน!”

ไม่รู้ว่าทำไมทิฟฟานี่ถึงรีบ แอเรียนตอบ “เขายังไม่มา เธอรอที่นี่สักครู่สิ”

ทิฟฟานี่ดูเวลาและนั่งลงอย่างช่วยไม่ได้ “แจ็คสันให้สัญญากับฉันเมื่อวานนี้ แต่ฉันลืมส่งมา เขาต้องการพวกมันวันนี้ ดังนั้นฉันจึงรีบมาที่นี่เป็นอย่างแรกในตอนเช้า ฉันยังครึ่งหลับครี่งตื่น เอริกมักจะเข้ามากี่โมงเหรอ?”

แอเรียนมองไปที่ทางเข้า “ควรจะเป็นเวลานี้ ปกติแล้วเอริกจะไม่สาย รอสักครู่นะ เธอเหมือนกัน เธอลืมเรื่องงานได้อย่างไร? โชคดีที่เธอทำงานในบริษัทของแจ็คสันหากเป็นบริษัทอื่นนะเธอโดนไล่ออกไปแล้ว ทิฟฟ์ ถุงใต้ตาเธอจะยานไปถึงคางแล้วนะ ดูแลตัวเองบ้างไหมเนี่ย? เธอยังสาวและก็ยังไม่ได้แต่งงาน อย่าทำแบบนี้กับตัวเอง อย่าทำงานพาร์ทไทม์ดึกจนเกินไป”