เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 224 มันยังไม่ถึงสองเดือน
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 224 มันยังไม่ถึงสองเดือน
เอริกรู้สึกทึ่ง เมื่อสังเกตเห็นว่ามาร์คไล่ตามเขา ทั้งคู่เริ่มแข่งกันจนกระทั่งแยกทางกันที่สี่แยก ถึงอย่างนั้นมาร์คก็ไม่ได้ชะลอ หัวใจของแอเรียนเต้นอย่างบ้าคลั่งขณะที่เธอเกาะเข็มขัดนิรภัยเพื่อรักษาชีวิตที่รักของเธอ “คุณทำอะไร? ฉันกลัว…! ถนนค่อนข้างมืดและลื่น คุณช่วยชะลอได้ไหม?”
มาร์คกระแทกเบรกขณะที่รถแล่นมาถึงย่านที่พักอาศัยสุดหรู ในชั่วโมงนี้มีรถไม่มากนักและไม่มีตำรวจคนใดออกใบสั่งให้ที่นี่ แอเรียนลูบหน้าอกของเธอเป็นเวลานานเพื่อปลอบให้ตัวเองสงบลง “ทำไมคุณถึงตัดสินใจมารับฉันคะ? ฉันกลับเองได้…”
“กลับเองเหรอ? คุณหมายถึงให้เอริกไปส่งคุณที่บ้านแทนใช่ไหม?” มีความหึงหวงในน้ำเสียงของเขา
“ฉันมักจะนั่งแท็กซี่กลับบ้านด้วยตัวเอง เอริกให้ฉันนั่งรถในวันที่ฉันทำงานล่วงเวลาเท่านั้น เกิดอะไรขึ้น? คุณสามารถบอกฉันได้ตรง ๆ ว่าฉันทำให้คุณไม่พอใจด้วยเหตุผลอะไร อย่าใช้วิธีการที่รุนแรงแบบนี้เพื่อทำให้ฉันตกใจ มันอันตรายจริง ๆ นะคะ…” แอเรียนรู้สึกไม่พอใจกับพฤติกรรมของเขาในตอนนี้
“คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ยิ้มให้ผู้ชายคนอื่น” เมื่อมาร์คพูดเช่นนั้น ใบหน้าของเขาก็หันหนีไปทางหน้าต่าง
แอเรียนที่ไม่สามารถเห็นการแสดงออกของเขารู้สึกงุนงง “ฉัน…ยิ้มให้เอริกไม่ได้เหรอ? นั่นไม่ใช่เพื่อนของคุณเหรอ? ไม่เพียงแค่นั้นเขายังเป็นเจ้านายของฉัน ฉันควรทำหน้าบูดบึ้งกับเขาเหรอ?”
มาร์คไม่ตอบกลับ แต่เธอสามารถบอกได้ว่าเขาพยายามรั้งตัวเองไว้ไม่ให้หน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลง เธอรู้ทุกการกระทำของเขา มันดึกแล้วและบริเวณโดยรอบก็มืดและเงียบ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวเล็กน้อย “ตกลง ตกลง ฉันจะจำเอาไว้ค่ะ กลับกันเถอะ คุณจอดรถที่นี่ทำไม?”
ทันใดนั้นมาร์คก็หันหน้ากลับมาเพื่อมองเธอ เพราะความมืดสลัว แอเรียนจึงมองไม่เห็นการแสดงออกบนสีหน้าของเขาชัดเจน สิ่งที่เธอสัมผัสได้คือสายตาที่ลุกโชนของเขา เพียงไม่กี่วินาทีการเต้นของหัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่ใบหน้าของเธอก็เริ่มรู้สึกร้อนเห่อและเธอก้มหัวลงโดยไม่รู้ตัว
เพียงไม่นานรถก็กลับไปที่คฤหาสน์เทรมอนต์
หลังจากลงจากรถมาร์คก็จับมือของแอเรียน แล้วดึงเธอขึ้นไปข้างบน ไม่สนใจแม้แต่คำทักทายของนีน่า
แอเรียนรู้สึกได้เพียงความร้อนที่มาจากมือของเขา เธอตกใจมากเมื่อพวกเขามาถึงประตูห้องนอนของพวกเขา “ฉัน…ฉันขออาบน้ำก่อน”
มาร์คไม่สนใจคำพูดของเธอ เขาดึงเธอเข้าไปในห้องนอนอย่างเร่งร้อน ทันทีที่ประตูห้องนอนปิดลง เขาก็ตรึงเธอเอาไว้กับกำแพงและประกบริมฝีปากเข้ากับเธอ
โดยสัญชาตญาณแอเรียนต้องการปฏิเสธเขา แต่ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าเธอต้องเป็นนายหญิงเทรมอนต์ไปตลอดชีวิต เธอจะปฏิเสธเขาได้อย่างไร? เธอต้องชินกับเรื่องแบบนี้ไม่ช้าก็เร็ว…
จูบที่แสนจะยาวนานทำให้จิตใจของเธอว่างเปล่าและขาดออกซิเจน เสน่ห์อันน่าหลงใหลของเขาทำให้เธอตอบสนองการกระทำของเขาอย่างไม่รู้ตัว เธอเพียงแค่ละจากสติสัมปชัญญะของเธอเพียงเล็กน้อยเมื่อถูกผลักลงบนเตียงนอน ร่างกายของเธอรู้สึกหนาวเย็นขึ้นกะทันหัน ทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวไปหมด
เธอหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อขจัดความกังวลใจ ทันใดนั้นมาร์คก็หยุด “มันนานแค่ไหนแล้ว?”
“อะ…อะไรคะ?” เธอถามด้วยความงงงวย
มาร์คดูเหมือนจู่ ๆ เขาก็จำอะไรบางอย่างได้ในขณะที่เขายกตัวขึ้นเหนือเธอด้วยความผิดหวัง “เวลาตั้งแต่คุณออกจากโรงพยาบาลมา หมอบอกว่าคุณไม่สามารถทำได้เป็นเวลาสองเดือน…ผมไม่คิดว่ามันจะถึงสองเดือนแล้ว”
เธอสงบสติอารมณ์ “เป็นเวลาหนึ่งเดือนยี่สิบห้าวันค่ะ…”
เขาไม่ได้พูด แต่ลมหายใจถี่ของเขาค่อย ๆ สงบลง เมื่อเวลาผ่านไปมันก็กลับมาเป็นปกติ เขาก็ลุกขึ้นและไปเข้าห้องน้ำ “ไปอาบน้ำกันเถอะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ… ฉันจะไปอาบที่ชั้นล่าง!” แอเรียนรีบใส่เสื้อผ้าและหนีออกจากที่เกิดเหตุ
