เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 226 พวกแย่งแฟนชาวบ้าน

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 226 พวกแย่งแฟนชาวบ้าน

”คุณบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา แต่ทำไมคุณถึงขึ้นมานอนบนเตียงเดียวกับฉัน? จะโกหกก็ช่วยใช้สมองหน่อย ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้วและฉันสามารถรับผิดชอบต่อการกระทำของฉันได้ แต่ฉันไม่สามารถทนมองผู้ชายอย่างคุณที่ไม่รับผิดชอบการกระทำของตัวเอง!” ทิฟฟานี่รู้สึกเป็นทุกข์อย่างมาก ไม่ว่าเธอจะมองรายละเอียดพวกนี้อย่างไรก็ไม่ได้ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ขอโทษนะ? คุณเป็นคนที่ไม่อยากกลับบ้านและไม่ให้ที่อยู่บ้านของคุณกับผม ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพาคุณกลับมาที่นี่เนื่องจากผมไม่สามารถส่งคุณกลับบ้านได้ ผมไม่ได้เตรียมเตียงไว้ที่ห้องอื่น ๆ นี่เป็นห้องเดียวที่เราสามารถนอนในบ้านนี้ได้และผมจะไม่นอนโซฟา นอกจากนั้นผมยังเหนื่อยที่ต้องดูแลคุณทั้งคืน ผมจะนอนที่ไหนได้อีกถ้าไม่ใช่บนเตียง” แจ็คสันโผล่หัวออกมาจากห้องน้ำในขณะที่แปรงฟันพลางบ่นทิฟฟานี่เกี่ยวกับพฤติกรรมต่าง ๆ ของเธอ

ไม่ว่าแจ็คสันจะพูดความจริงหรือไม่ทิฟฟานี่ก็ทำได้เพียงยอมรับ เป็นความผิดของเธอที่ดื่มมากเกินไปจนจำอะไรไม่ได้ เนื่องจากเธอไม่สามารถโต้เถียงกับเขาได้ เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อใจในคำพูดของเขา

เมื่อนึกถึงผู้หญิงที่เคยอยู่กับแจ็คสันก่อนหน้านี้ตอนที่เธอนัดบอดกับผู้ชายหัวล้าน ทิฟฟานี่ก็อดรู้สึกละอายใจตัวเองไม่ได้ นั่นคือแฟนของเขาแน่นอน พวกเขาสนิทสนมกันแบบนั้น ตอนนี้เธอเป็นตัวอย่างที่มีชีวิตของ ‘คนที่แย่งแฟนชาวบ้าน’

หลังจากที่คิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ตัดสินใจแสร้งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น “เสื้อผ้าของฉันอยู่ที่ไหนเหรอ? ฉันจะออกไปก่อน คุณสามารถออกไปได้ทีหลัง อย่าให้ใครเห็นเราอยู่ด้วยกัน!”

แจ็คสันรู้สึกขบขันกับเธอ “คุณกังวลอะไร? ผมโยนเสื้อผ้าของคุณทิ้งไปแล้ว คุณใส่มันไม่ได้แล้ว ผมส่งคนไปซื้อชุดใหม่ให้กับคุณ”

ใบหน้าของทิฟฟานี่แดงระเรื่อราวกับมะเขือเทศ “คุณสามารถซื้อชุดที่ฉันใส่ข้างนอกได้ แต่ข้างในล่ะ? บราของฉันอยู่ที่ไหน!”

แจ็คสันหยิบ ‘เสื้อผ้าตัวน้อย’ ขึ้นมาจากตะกร้า “คุณหมายถึงสิ่งนี้เหรอ? มันสกปรก ผมให้คนซื้อมาให้คุณใหม่ด้วย ไม่ต้องกังวลผมมีเลขาเป็นผู้หญิง คุณสามารถส่งไซส์ของคุณมาให้ผม ผมจะบอกเธอ”

ทิฟฟานี่พูดไม่ออกและอยากจะฆ่าตัวตาย เธอถูกตราหน้าว่าแย่งแฟนชาวบ้านไม่พอไม่ได้คาดหวังว่าจะเป็นหนึ่งเดียวกันในที่สุด…

หลังจากลองคิดดูแล้วเธอก็ตัดสินใจที่จะเก็บเหตุการณ์นี้ไว้กับตัวเองเพราะมันจะเป็นปัญหาถ้าแอเรียนรู้เรื่องนี้ ท้ายที่สุด แจ็คสันและมาร์คต่างก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

เมื่อถึงเวลาที่พวกเขาพร้อมที่จะออกไป มันก็เป็นเวลาราว ๆ สิบโมงเช้าเสียแล้ว แจ็คสันไม่ได้คิดว่าและยืนกรานที่จะพาเธอไปที่บริษัท ทันทีที่พวกเขาไปถึงทิฟฟานี่ก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องทำงาน เพราะเธอไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเธอมาพร้อมกับแจ็คสันและทำให้เกิดเรื่องซุบซิบ

ก่อนที่เธอจะไปถึงที่ทำงานของเธอ ลิเลียนก็ออกมาจากที่ไหนสักแห่งและเริ่มดุเธอ “นังเด็กสารเลว! ทำไมเมื่อคืนแกไม่ยอมกลับบ้าน แกอยากให้แม่ของแกต้องอดอาหารเหรอ? แกไม่ได้ทิ้งเงินไว้ให้ฉันแล้วฉันจะเอาอะไรกิน?”

ใบหน้าของทิฟฟานี่เปลี่ยนไปเล็กน้อย “แม่ เราค่อยคุยเรื่องนี้ที่บ้านทีหลังได้ไหม? ฉันจะให้เงินแต่แม่ช่วยกลับไปก่อน ฉันยังต้องไปทำงาน”

ด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งลิเลียนค้นและหยิบเงินสดทั้งหมดในกระเป๋าของทิฟฟานี่ “ฉันรู้ว่าแกเกลียดฉันและคิดว่าฉันฉุดรั้งแกเอาไว้ แต่แกไม่สามารถกำจัดฉันไปได้ ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ แกต้องดูแลฉัน! ครั้งนี้ฉันจะปล่อยแกไป ถ้าแกกล้าทิ้งฉันแบบนี้อีก ฉันจะมาสร้างปัญหาที่ออฟฟิศของแกและถามเพื่อนร่วมงานของแกว่ามันเหมาะสมเหรอที่แกทิ้งแม่ผู้ให้กำเนิดของแก!”

ทิฟฟานี่อดทนกับเธออย่างที่สุด “ฉันเข้าใจแล้ว เมื่อคืนมันเป็นอุบัติเหตุ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่อยู่ข้างนอกตอนกลางคืนอีกต่อไป มันไม่ใช่ว่าฉันจะทิ้งแม่ กลับไปก่อนนะแม่…” ลิเลียนตะคอกและจากไปโดยไม่พูดอะไร ไหล่ของทิฟฟานี่ยวบลงขณะที่เธอถอนหายใจยาว ๆ ทำไมเธอต้องมาเริ่มต้นวันใหม่แบบนี้นะ?”

เธอเกร็งขึ้นเมื่อเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาอย่างกะทันหันที่ด้านหลังของเธอ เธอไม่กล้าหันหน้ากลับไปมองเพื่อดูว่าใคร เพราะดูเหมือนว่าจะเป็นแจ็คสันมากที่สุด ทิฟฟานี่ไม่อยากให้เขาเห็นเธอในสภาพที่น่าสมเพชเช่นนี้ เธอจึงรีบเดินไปที่ที่นั่งในสำนักงาน

หัวหน้างานของเธอกำลังจะเข้ามาหาและหาเรื่องเธอ แต่แจ็คสันเดินผ่านมาและบอกเธอ “ทิฟฟานี่ เลน มาทำงานกับผม เธอไม่ได้มาสาย เลื่อนเป็นเวลานี้ให้เธอ”

ศีรษะของทิฟฟานี่มึนงง แจ็คสันเป็นบ้าหรือเปล่า? เธอยิ่งกลัวการถูกมอง เขาก็ยิ่งหน้าด้าน!