เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 230 อุดหูของเขา
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 230 อุดหูของเขา
มาร์คไม่ได้พูดอะไร แต่เมื่อเห็นการยืนกรานในดวงตาของเขา แอเรียนก็ไม่อยากหาเรื่อง
ระหว่างทางไปโรงพยาบาลเธออดที่จะถามไม่ได้ “ครอบครัวของเอริกมีพี่น้องกี่คนเหรอคะ? ทำไมพวกเขาถึงมาถึงขั้นนี้ได้?”
มาร์คดึงเน็คไทของเขา “พี่สาวหนึ่งคนและพี่ชายสองคน เขาเป็นคนสุดท้ายของครอบครัว…จากภรรยาคนที่สามของพ่อเขา เขามีพี่ชายต่างแม่ มันค่อนข้างซับซ้อน ผู้ชายแก่คนนี้เขาไม่ได้นับถือมากนัก จริง ๆ แล้วไม่ใช่ความผิดของเอริก ถ้าเป็นผม ผมคงจะทำได้แย่กว่าเขามาก”
แอเรียนยังคิดว่าเรื่องต่าง ๆ จะไม่หยุดอยู่แค่นี้หากเป็นมาร์ค
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล แพทย์ได้ทำการดึงหนามที่ฝ่ามือของแอเรียนออก เมื่อเธอเห็นว่าฝ่ามือเปื้อนเลือด เธอเพิ่งรู้สึกว่าเธอเจ็บแค่ไหน หลังจากรักษาฝ่ามือและพันผ้าพันแผลแล้ว มาร์คขมวดคิ้วและมองมาที่ผ้าพันแผลที่มือของเธอ “ไม่ต้องกลับไปที่ออฟฟิศแล้ว ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน”
แอเรียนไม่เต็มใจ “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ฉันยังมีงานที่ยังทำไม่เสร็จและฉันยังต้องทำงานล่วงเวลาในคืนนี้ จะไม่กลับไปทำงานได้อย่างไรคะ? บาดแผลไม่ได้ส่งผลกระทบต่องานของฉันหรอกค่ะ”
มาร์คไม่สนใจความคิดเห็นของเธอและลากเธอไปขึ้นรถเพื่อไปส่งเธอที่คฤหาสน์ เทรมอนต์ เธอเคยคิดว่าจะแอบกลับไปที่ออฟฟิศหลังจากที่มาร์คออกไป แต่เขาก็ไม่แผนที่จะออกไปข้างนอกแล้ว แม้ว่าเขาจะหมกมุ่นอยู่กับการทำงานหน้าแล็ปท็อป แต่แอเรียนก็ไม่กล้าหนีออกไปต่อหน้าต่อตาของเขา
เป็นเวลาบ่ายสามแล้ว เมื่อนีน่าออกมาจากห้องพร้อมกับหาว “ทำไมพวกคุณกลับบ้านเร็วจัง?”
แอเรียนมองไปที่เจ้าข้าวปั้นในอ้อมแขนของเธออย่างไม่พอใจ “ฉันไม่ได้อยาก…มีบางเกิดขึ้นที่ออฟฟิศ”
นีน่าพยักหน้ารับกับคำตอบ “ฉันจะไปดูว่าบ้านของฉันเป็นอย่างไรบ้าง ฉันอาจจะย้ายออกในอีกสองวัน แอเรียน ไปเที่ยวกับฉันหน่อยสิถ้าคุณว่าง ฉันวางแผนที่จะอยู่ที่นี่หนึ่งปี มันค่อนข้างน่าเบื่อที่อยู่คนเดียว”
แอเรียนไม่ชอบเธอในตอนแรก แต่ตอนนี้เธอรู้สึกหนักใจเล็กน้อย “คุณจะออกไปเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ? ทำไมคุณไม่อยู่ต่ออีกสักสองสามวัน?”
นีน่ายิ้มเยาะ “คุณไม่กลัวว่าฉันจะทะเลาะเรื่องใครบางคนกับคุณหรือไง? มันก็ได้นะที่อยู่คนเดียว ฉันกำลังจะออกไปข้างนอก”
ขณะที่นีน่าออกไป แอเรียนรู้สึกเบื่อหน่ายกับการอยู่บ้าน มาร์คคลุกอยู่กับงาน เธอไม่มีอะไรทำนอกจากเล่นกับแมว เมื่อเธอถอนหายใจเป็นครั้งที่สิบ มาร์คหยิบที่อุดหูออกมาเงียบ ๆ และใส่เข้าไปในหูของเขา เธออยากจะวิ่งเข้าไปหาเขาและตะโกนใส่เขาแต่เธอก็ไม่กล้าที่จะทำแบบนั้น
ประมาณห้าโมงเย็น ในที่สุดมาร์คก็ปิดแล็ปท็อปและยืนขึ้นเพื่อเดินไปรอบ ๆ”เอริกและแจ็คสันจะมาในคืนนี้ บอกแมรี่ทำอาหารเย็นเพิ่มด้วย”
เมื่อมองไปรอบ ๆ และแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ แอเรียนก็รู้ว่าเขากำลังพูดกับเธอ เธอเดินไปหาแมรี่ที่ห้องครัว “เราจะมีแขกในคืนนี้ค่ะ มาร์คอยากให้แมรี่ทำอาหารเพิ่ม”
“ใครจะมาคะ? นายท่านมักจะไม่ค่อยมีแขก เราไม่ค่อยต้อนรับใครที่บ้าน” แมรี่ถาม
“เอริกกับแจ็คสันค่ะ” แอเรียนตอบอย่างไม่ใส่ใจ เจ้าข้าวปั้นอยู่ในอ้อมแขนของเธอ ตัวสั่นสะท้านขณะที่มันกำลังหาว
ในวันนั้นเอริกไมได้ทำงานล่วงเวลา เขามาถึงคฤหาสน์เทรมอนต์พร้อมกับแจ็คสันในช่วงหกโมงเย็น นีน่าแจ้งที่บ้านว่าเธอจะไม่กลับมาเพื่อทานอาหารเย็น ดังนั้นจึงมีเพียงสี่คนบนโต๊ะอาหาร
เอริกมีบาดแผลที่ศีรษะและมีรอยฟกช้ำที่ใบหน้า น้ำเสียงที่นุ่มนวลตามปกติของเขาตอนนี้ดูขบขันเล็กน้อย แจ็คสันหัวเราะเยาะเขาเมื่อเขามาถึงที่นี่และยังคงหัวเราะเมื่อพวกเขานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
“ฉันประทับใจมาก พี่ชายคนรองของนายอายุมากกว่านายสิบปีหรือมากกว่านั้น? และเขาสามารถเอาชนะนายได้ถึงขนาดนี้?
เอริคมองนิ่ง “นายจะหยุดหัวเราะได้หรือยัง? ฉันเสียใจจริง ๆ ที่ไม่ได้ฝึกศิลปะป้องกันตัวตั้งแต่เด็กๆ เหมือนนาย ฉันจะพานายไปด้วยเมื่อฉันต่อสู้ครั้งต่อไป”
