เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 236 หากปัญหาเหล่านั้นไม่ได้เกิดขึ้น
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 236 หากปัญหาเหล่านั้นไม่ได้เกิดขึ้น
แอเรียนคิดว่าเธอจะวิ่งว่องไวดั่งกับสายลม แต่มาร์คกลับจับเธอได้ก่อนที่เธอจะวิ่งพ้นลอบบี้เสียอีก “นี่เธอใจถึงมากเลยนะ ถึงกับกล้าเยียบเท้าผม ดี เดี๋ยวผมจะสั่งสอนคุณเอง”
เธอยอมแพ้และปล่อยให้เขาพาเธอกลับไปที่รถแต่โดยดี ไบรอันสังเกดเห็นว่าทั้งคู่นั้นดูหอบ ๆ เหนื่อย ๆ ราวกับเพิ่งออกกำลังกายกันเสร็จ เขาจึงหยุดตัวเองไม่ได้ที่จะแซวว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น? พวกคุณไปวิ่งเร็ว 100 เมตรมาหรือ?”
มาร์คดูเหมือนจะอารมณ์ดีและตอบคำถามเขาไปว่า “อะไรประมาณนั้น เพียงแต่มันจบลงก่อนที่จะถึง 100 เมตร ไปที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ กันเถอะ”
ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่…
แอเรียนนึกถึงครั้งล่าสุดที่เธอไปที่นั้นกับมาร์ค แน่นอนว่ามันเป็นความทรงจำที่ไม่ดี เธอยังคงไม่เข้าใจตัวเอง แทนที่เธอจะรู้สึกว่าพวกเขาเข้ากันได้ดีเพราะต่างคนต่างปรับเข้าหากัน เธอกลับรู้สึกว่าเธอนั้นได้ยอมแพ้ไปและเรียนรู้ที่จะเอาตัวรอดมากกว่า
พอถึงที่ร้านอาหาร มาร์คอนุญาตให้แอเรียนเป็นคนเลือกที่นั่ง ตอนนี้ใกล้ได้เวลาอาหารเที่ยงแล้ว ผู้คนในร้านยังไม่มากนักจึงทำให้มีโต๊ะว่างเยอะแต่ส่วนใหญ่ก็ถูกจองไว้แล้ว เพราะฉะนั้นที่นี้คงจะเต็มในอีกไม่นาน
แอเรียนเลือกที่นั่งติดหน้าต่าง พนักงานเสิร์ฟตกใจเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร ต่อให้โต๊ะนั้นจะถูกจองไว้แล้ว พนักงานก็ต้องเปลี่ยนไปจองโต๊ะอื่นแทน อย่างไรก็ตาม มาร์คเห็นอาการของพนักงานก็รู้สึกขุ่นเคืองอย่างช่วยไม่ได้ทันที อีกอย่าง เจ้าของของ ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ ก็คือ แจ็คสัน เวสต์ และทุกคนต่างก็รู้ซึ่งความสัมพันธ์ของสองคนนี้ดี
ที่นั่งตรงนี้ช่างเป็นจุดที่เหมาะ มองออกจากหน้าต่างก็จะเห็นวิวแม่น้ำ และที่ตั้งของคาเฟ่ก็ยังได้ทำเลที่ดีเยี่ยมใน ไวท์ วอเตอร์ เบย์ เพื่อทำลายความเงียบอันน่าอึดอัด แอเรียนจึงเริ่มบทสนทนาก่อน “ทำเลที่นี้สวยมากเลย คุณมีอสังหาริมทรัพย์ที่ ไวท์ วอเตอร์ เบย์ บางไหม?”
“มีสิ ทำไมหรอ? เธอชอบที่นี้หรอ? อยากจะย้ายมาอยู่ที่นี้ไหมละ?” มาร์คตอบอย่างเป็นธรรมชาติ
แอเรียนแอบตกใจจากคำตอบของเขา “ฉันแค่ถามเฉย ๆ จะให้ย้ายเลยคงจะลำบากเกินไป”
มาร์คไม่เห็นด้วยกับเธอ “ถ้าเธอชอบที่นี้จริง ๆ มันก็ไม่ลำบากหรอก ผมสร้างเขต ไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลลา เองแหละ แจ็คสันเอาไปหลังหนึ่ง และผมก็จองอีกสองหลังที่ทำเลดีที่สุดเอาไว้ให้ตัวเอง ขนาดมีคนเสนอซื้อราคาดีมากให้ผม ผมยังไม่ขายเลย ผมไม่ได้ต้องการเงินอยู่แล้ว”
แอเรียนไม่คิดไม่ฝันว่าเธอจะทราบถึงทรัพย์สมบัติของเขาด้วยคำถามง่าย ๆ เพียงคำถามเดียว เธอรู้ว่ามาร์ครวย แต่ไม่เคยรู้เลยว่ารวยมากแค่ไหน เป็นเรื่องที่น่าอุกอาจสำหรับเขาที่จะร่ำรวยพอที่จะเป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ที่มีราคาสูงเสียดฟ้าในสถานที่ดี ๆ ต่าง ๆ และยังไม่ต้องการที่จะใช้เพื่อการลงทุนอีก อย่างไรก็ตามในความเป็นจริงนั้นเป็นเรื่องที่น่าอุกอาจเลยทีเดียว
“อืม… ไม่ดีกว่า ฉันสะดวกที่จะอยู่ที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ อีกอย่าง ฉันอยู่ที่นั้นมาสิบปีแล้ว ฉันคุ้นเคยและผูกพันกับที่นั้นไปแล้ว เราจะย้ายเพียงเพราะอยากจะย้ายไม่ได้ แล้วทำไมคุณถึงเก็บบ้านที่คุณไม่ได้อาศัยอยู่ไว้ละ? ฉันไม่เข้าใจความคิดของพวกคุณคนรวยเลย” แอเรียนเริ่มรู้ตัวแล้วว่าเธอได้เจอกับคนรวยมากจริง ๆ
“อิ ๆ … ถ้าหากเธอชอบอะไรแล้วก็ไม่เห็นจะต้องคำนึงถึงสิ่งอื่นเลย ขนาดบ้านที่เธออยู่มานานเธอยังมีความรู้สึกให้มันได้ แล้วผู้คนละ?” มาร์คถามชิว ๆ พร้อมกับชมวิวนอกหน้าต่าง
แอเรียนไม่ทันได้เข้าใจคำถามที่มาร์คต้องการจะถามจริง ๆ เธอจึงเริ่มตอบอย่างระมัดระวังแล้วตอบอย่างชัดเจนว่า “แน่นอนว่าฉันก็มีความรู้สึกกับผู้คนด้วย โดยเฉพาะแมรี่กับลุงเฮนรี่ ทั้งสองคนดูแลฉันดีมาก แมรี่เปรียบเสมือนแม่สำหรับฉันเลย”
มาร์คเม้มริมฝีปากบางของเขาและขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “หมายความว่าผมดูแลคุณไม่ดีอย่างนั้นหรอ?”
ในที่สุดแอเรียนก็เข้าใจคำถามเขา แต่อย่างไรก็ตาม เธอไม่อยากโกหกเขาหรือตอบเขาไปซื่อ ๆ เธอคิดอยู่พักนึงก่อนจะตอบว่า “ฉันคิดว่าโดยรวมก็ค่อนข้างดีนะ แต่… ระหว่างเรานั้นมีปัญหาเยอะเกินไป หากปัญหาเหล่านั้นไม่ได้เกิดขึ้น คุณคงเป็นคนที่สนิทและสำคัญที่สุดสำหรับฉัน”
