เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 244 ยังเป็นหญิงสาวที่ไร้เดียงสา
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 244 ยังเป็นหญิงสาวที่ไร้เดียงสา
ไหนลองบอกเหตุผลฉันหน่อยสิ อย่าบอกฉันนะว่าอายุป่านนี้แล้วยังกลัวที่จะต้องนอนคนเดียว หรือว่าคุณกลัวความมืด?” ทิฟฟานี่ถามเขาแบบหยอกล้อ
“อะไรประมาณนั้น ลองคิดดูก็แล้วกัน” แจ็คสันลุกขึ้นไปรินไวน์ใส่แก้วและดื่มมันหมดทีเดียว
ทิฟฟานี่ลองคิด ๆ ดู แต่สุดท้ายก็ปฏิเสธอยู่ดี “แท็กซี่ที่ฉันเรียกใกล้จะมาถึงแล้ว อีกอย่าง… เราไม่ควรทำเช่นนั้น ฉันได้ยินมาจากเอริกว่าการแต่งงานของคุณถูกกำหนดไว้แล้ว นั้นหมายความว่าคุณมีคู่ครองแล้ว ทำไมคุณถึงถามฉันแทนทีจะไปถามคู่หมั้นคุณละ? ฉันไม่อยากให้ใครมองฉันไม่ดี เอาเถอะนะ ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอก อย่าคิดมากสิ”
แจ็คสันยิ้มเหมือนกับว่าเขาไม่มีคุณค่า “คู่หมั้นผมหรอ? คุณไม่เห็นเธอที่ร้านอาหารคราวที่แล้วหรอ? เธอไม่เหมือนคุณเลยสักนิด”
อยู่ ๆ ทิฟฟานี่ก็อึ้งจนไม่รู้จะตอบว่าอะไร เขาหมายความว่าอะไร? นี่เขาดูถูกเธอรึเปล่า? การที่ได้อยู่ที่นี้สองต่อสองกับแจ็คสันทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ เธอทำได้เพียงหวังให้รถที่เธอเรียกมาถึงไว ๆ หลังจากที่รอมานานกว่า 30 นาทีก็ยังคงไม่มีสายโทรเข้ามา “คุณช่วยฉันเช็คหน่อยได้ไหมว่ารถถึงไหนแล้ว ทำไมถึงยังไม่ถึงสักที…?”
แจ็คสันยิบโทรศัพธ์เขาขึ้นมาและโบกมันไปมาต่อหน้าเธอ “ฉันยกเลิกไปแล้ว ไม่มีรถมาหรอก อีกอย่าง นั่งรถคนเดียวยามดึกแบบนี้มันไม่ปลอดภัย”
เธอทำแก้มป่องเพราะความโมโห “ทำไมคุณถึงชอบทำตัวแบบนี้? คุณบังคับให้คนอื่นต้องนอนกับคุณได้อย่างไร? มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรอ…?”
แจ็คสันยิ้มอย่างเยาะเย้ย เขาเอนตัวหาเธอ ทำให้ทิฟฟานี่ถูกขังอยู่ระหว่างโซฟาและตัวเขา “แล้วถ้าผมเห็นแก่ตัวจะยังไงหรอ? คุณก็ได้ค่าจ้างอยู่ดี ทำไมไม่ลองเปลี่ยนใจดูละ?”
เธอจ้องไปที่เขา “ไม่มีวัน! ฉันยังเป็นหญิงสาวที่ไร้เดียงสา อย่ามายุ่งกับฉัน! ออกไป! ฉันจะออกไปเรียกรถเอง!”
หญิงสาวที่ไร้เดียงสาหรอ? แจ็คสันตกใจที่ได้ยินเช่นนั้นจึงปล่อยตัวเธอ อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้เป็นผู้ชายที่เลวทรามขนาดนั้น
ทิฟฟานี่รีบออกมาจากจุดนั้นโดยเร็ว แจ็คสันรู้ว่าการที่จะเรียกรถแถวนี้มันยากมาก แต่เขาก็ยังปล่อยให้เธอออกไปลองอยู่ดี ทิฟฟานี่ใช้เวลาเกือบ 30 นาทีเพียงเพื่อเดินออกมากจากเขต ไวท์ วอเตอร์ส เบย์ วิลล่า พอเธอถึงถนนใหญ่เธอไม่เห็นแม้แต่รถหรือแท็กซี่เลยสักคัน
เธอตัดสินใจที่จะเดินตามถนนไปเรื่อย ๆ ระหว่างที่รอรถแท็กซี่ ลมกลางคืนหนาวมากทำให้อุณหภูมิลดลงตามไปด้วย เธอสั่นจากความหนาว แม้แต่เท้าของเธอเธอยังไม่รู้สึกเลย
อยู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงรถบีบแตรใส่เธอจากด้านหลัง เธอรู้สึกกลัวเล็กน้อย หากว่านั่นคือคนลักพาตัว เธอคงไม่สามารถที่จะวิ่งหนีเขารอดได้สถานที่เช่นนี้ เธอพยายามที่จะแกล้งทำเป็นคุยโทรศัพท์ด้วยโทรศัพธ์ที่แบตหมดไปแล้วอย่างใจเย็น รถคันนั้นขับมาตีคู่ข้าง ๆ เธอ ขาเธอเริ่มสั่นโดยไม่ได้สั่งการ เมื่อเธอกำลังจะออกตัววิ่งหน้าต่างของรถคันนั้นก็เลื่อนลงและแจ็คสันก็โผล่หัวออกมา “นั่นคุณทำอะไร? ขึ้นมา เดี๋ยวผมไปส่ง” เขามองเธอด้วยความสนุกสนาน
ทิฟฟานี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากที่เธอขึ้นรถเธอก็นึกขึ้นได้ว่า “เมื่อกี่คุณดื่มไปไม่ใช่หรอ? จะทำอย่างไรถ้าเราเจอตำรวจละ?”
แจ็คสันเม้มปาก “ถ้าเป็นอย่างนั้นก็โทษคุณคนเดียวเลย ถ้าผมไม่ออกมารับ คุณคิดจะเดินกลับจริง ๆ หรอ?”
ทิฟฟานี่ขมวดคิ้ว “อย่าเลย… ดื่มแล้วขับมันอันตรายเกินไป คุณกลับไปก่อนเถอะ ฉันเดินกลับได้ ต่อให้เดินถึงเช้าฉันก็ทำได้ ไหน ๆ ฉันก็ไม่ต้องทำงานวันเสาร์-อาทิตย์แล้ว พรุ่งนี้ฉันนอนทั้งวันได้”
แจ็คสันตีรถกลับไปทางเขต ไวท์ วอเอตร์ส เบย์ ทันที “ปล่อยฉันลงก่อน!” ทิฟฟานี่พยายามที่จะหยุดเขา
“คุณนอนบนโซฟา ผมนอนบนเตียง” เขาตัดสินใจเองอย่างรวดเร็วโดยไม่ให้โอกาสเธอย้อนคำพูดได้
ทิฟฟานี่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเธอจะต้องมาที่จุดเริ่มต้นทั้ง ๆ หลังจากที่เธออุส่าผ่านอุปสรรคต่าง ๆ มาได้ หากเธอรู้ดีมาก่อนเธอคงจะไม่ต้องเสียแรงเปล่า ๆ ตอนแรกเธอตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้นอนหลับสบายบนโซฟา แต่ฉากตรงหน้าทำให้เธอตะลึง บนโซฟามีคราบไวน์แดงอันมหึมา ซึ่งก่อนนหน้าที่เธอจะออกไปโซฟายังดี ๆ อยู่เลย
