เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 25 กระทำอย่างไร

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 25 กระทำอย่างไร

ในที่สุดก็ย่อยข้อมูลนี้ ตอนนี้แอเรียน วินน์ รู้สึกประหม่ามากกว่าตอนที่เธอรับสายเสียอีก เธอพุ่งลงไปชั้นล่าง

“แม่นมแมรี่ กรุณาทำความสะอาดบ้านให้ดีด้วยนะคะ…”

แมรี่รู้สึกประหลาดใจเนื่องจากโดยปกติแล้วแอเรียนจะไม่ใส่ใจกับเรื่องดังกล่าว

“ว่าไงแอริ”

แอเรียนไม่สามารถระบุได้ว่าเธอรู้สึกมีความสุขหรือกลัว “เขา…กำลังจะกลับมา”

แมรี่งุนงงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตระหนักว่าแอเรียนหมายถึงใคร ยิ้มด้วยแววตาของเธอ “จริงเหรอ? ท่านกำลังจะกลับมาอย่างนั้นเหรอ? เยี่ยมไปเลย พวกคุณไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่แต่งงานกันเมื่อสามปีที่แล้ว เป็นข่าวดีที่เขาจะกลับมา ฉันจะทำความสะอาดบ้านให้สะอาด ไม่ต้องห่วง”

แอเรียนกลับไปที่ห้องของเธอและจัดการภาพร่างมากมายอย่างยุ่งเหยิงที่กระจัดกระจายไปทั่ว เธอทำงานในบริษัทออกแบบแฟชั่นที่เพิ่งผ่านการทดสอบมา ปกติเธอจะยุ่งและห้องของเธอก็เป็นภาพสะท้อนของสิ่งนั้น แมรี่ไม่กล้าทำความสะอาดห้องของเธออย่างไม่ใส่ใจเพราะเธอไม่รู้ว่าจะจัดระเบียบภาพของเธออย่างไร ตอนนี้มาร์ค เทรมอนต์กำลังจะกลับมา แอเรียนไม่ต้องการให้เขาเห็นด้านที่ยุ่งเหยิงของเธอ

…

ในวันที่มาร์ค เทรมอนต์ กลับมา แอเรียนได้ขอเวลาเที่ยวบินจากพ่อบ้านเฮนรี่ะและไปที่สนามบินโดยมีเวลารอเขาพอสมควร

เขาจากไปในช่วงฤดูหนาวที่หนาวเย็นซึ่งเป็นฤดูกาลเดียวกันกับตอนที่เขากำลังจะกลับมา… แอเรียนรู้สึกเหมือนสามปีที่ผ่านมาเป็นความฝันที่ผ่านไปในพริบตา

ท่ามกลางฝูงชนที่พลุกพล่าน แอเรียนจับร่างสูงที่โดดเด่นได้ทันที เช่นเดียวกับเมื่อสามปีที่แล้วเขายังคงสะดุดตาและทรงตัวอยู่ อย่างไรก็ตามเธอต้องตะลึงเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นเกี่ยวแขนเขา – เขาไม่ได้กลับมาคนเดียว…

เมื่อมาร์คเทรมอนต์และผู้หญิงคนนั้นเข้ามาใกล้ แอเรียนก็ได้ยินเสียงกระซิบของพวกเขา “มาร์ค ที่รักพาฉันไปที่โรงแรมคืนนี้โอเคไหม? ฉันกลัวการอยู่คนเดียว…”

“เดี๋ยวดูกัน” คำตอบของเขาดูเย็นชา แต่ก็แสดงถึงความอดทนที่หายากของเขา

แอเรียนรู้สึกกระวนกระวายใจที่จะวิ่งหนี ก่อนที่เธอจะหันกลับมาสายตาของมาร์ค เทรมอนต์ ก็จ้องมองมาที่เธอ ไม่แปลกใจเลยการจ้องมองของเขาไร้ซึ่งอารมณ์ เขาถามเพียงว่า “คุณมาทำไม?”

แอเรียนเหมือนทำอะไรไปโง่ ๆ เหมือนเขากำลังบอกว่าเธอไม่จำเป็น

“ฉัน…ฉัน…”

ไม่สามารถสร้างประโยคได้เธอไม่สามารถพูดได้ด้วยซ้ำว่าเธอมาที่นี่เพื่อรับเพื่อนของเธอ เขาจะมองผ่านคำโกหกของเธอได้อย่างง่ายดายเพราะเธอไม่มีเพื่อนเลย

มาร์ค เทรมอนต์ ไม่สนใจเธอและพูดเบา ๆ กับผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาว่า “ทำตัวดี ๆ กลับไปที่โรงแรมก่อน”

ผู้หญิงคนนั้นยังคงอ่อนวัยและมีความสุขในวัยเยาว์ เธอสวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีขาวจับคู่กับรองเท้าบูทส้นสูงขี้เล่น สายตาและรอยยิ้มเรียกร้องความสนใจ ความอุดมสมบูรณ์ของเธอช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับความเศร้าโศกของแอเรียน

“ตกลง คุณต้องมาเป็นบริษัทของฉันคืนนี้ ตกลงนะ…” ผู้หญิงคนนั้นเหลือบมองแอเรียนอย่างสงสัย

มาร์ค เทรมอนต์ ฉีกยิ้ม เมื่อผู้หญิงคนนั้นอยู่ห่างจากฝูงชนพอสมควรเขาก็กลับมามีนิสัยที่ห่างเหินและมุ่งหน้าออกไปข้างนอก

แอเรียนตามหลังเขาโดยไม่มีเสียง ไบรอัน เพียซ นั้นรออยู่ข้างนอกแล้ว เมื่อขึ้นรถทั้งคู่ก็เงียบเช่นกัน แอเรียนไม่มีสิทธิ์ถามว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครไม่เหมือนที่มาร์ค เทรมอนต์ จะอธิบายว่าเธอเป็นใคร

เมื่อพวกเขากำลังใกล้คฤหาสน์เทรมอนต์ แอเรียนก็พูดขึ้นว่า “ทิฟฟานี่จะกลับมาได้เมื่อไหร่?”

ความสนใจของมาร์ค เทรมอนต์ อยู่ที่โทรศัพท์มือถือของเขาขณะที่นิ้วยาวของเขาเลื่อนผ่านหน้าจอ เขากำลังตอบกลับข้อความโดยเฉพาะข้อความของผู้หญิงคนนั้น

“ผมพูดไปแล้วมันขึ้นอยู่กับการกระทำของคุณ” เขาดูหงุดหงิดราวกับว่าการพูดคำอื่นกับเธอจะทำให้เขาไม่พอใจ

แอเรียนไม่กล้าถามคำถามอีกต่อไปโดยเงียบ ๆ เป็นอาจิณ

มาร์ค เทรมอนต์ ยังคงคุยโทรศัพท์และตอบกลับข้อความระหว่างทานอาหารค่ำ แอเรียนไม่มีความอยากอาหารเลยวางช้อนส้อมลงหลังจากกินไปสองสามคำ

“ฉัน…ต้องทำงานล่วงเวลาคืนนี้ แล้วพบกันใหม่.”

เธอไม่อยากรู้สึกเจ็บปวดหรือเป็นอุปสรรคที่ทำให้เขาไม่ไปเจอผู้หญิงคนนั้น

มาร์ค เทรมอนต์ ไม่ได้เงยหน้าขึ้น แต่เขาดูไม่พอใจ “บริษัทไหนขอให้พนักงานทำงานล่วงเวลาเมื่อพวกเขาลาหยุดแล้ว? พวกเขายังต้องการทำธุรกิจอยู่ไหม”