เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 256 ทางตันอีกครั้ง
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 256 ทางตันอีกครั้ง
แอเรียนไม่อาจทนรอได้อีกต่อไป เธอปลุกชายชราให้ตื่นด้วยความระมัดระวัง เขาลืมตาและคิดว่าเธอคือพยาบาลคนหนึ่ง “พอลลีนอยู่ที่ไหน? ทำไมวันนี้พวกเขาถึงเปลี่ยนพยาบาล?”
แอเรียนวางอาหารลงตรงหน้าของเขา “ทานอาหารให้เสร็จก่อนค่ะ”
ชายชราหยิบมีดและส้อมของเขาขึ้นมาอย่างช้า ๆ แต่ดวงตาของเขามองพวกเขาอย่างระมัดระวัง “คุณไม่ใช่พยาบาล ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?”
ทิฟฟานี่ดึงจดหมายออกมาจากกระเป๋าของแอเรียน “คุณเขียนจดหมายฉบับนี้หรือเปล่า?”
ชายชราเหลือบมองไปที่จดหมายและพูดขึ้น “ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดถึงอะไร ฉันไม่เคยเขียนจดหมายใด ๆ มันสามปีมาแล้วที่ฉันออกมาจากสถานที่แห่งนี้ สายตาของฉันไม่ดีและมือของฉันก็สั่น ฉันจะเขียนจดหมายได้อย่างไรกัน?”
ในตอนนี้แอเรียนรู้สึกสับสน “คุณไม่ใช่คุณสโลนใช่ไหมคะ? แล้วทำไมที่อยู่ของบ้านของคุณที่อยู่ก่อนหน้านี้ถึงอยู่บนจดหมายฉบับนี้คะ? คนที่ส่งมานี้สำคัญกับฉันมากค่ะ ได้โปรดบอกความจริงกับฉันเถอะนะคะ! ถ้าคุณไม่ใช่คุณสโลน อย่างน้อยคุณก็ต้องรู้จักเขา”
ชายชราวางมีดลงและเอนกายลง “ฉันไม่รู้จัก ช่วยออกไปที คุณกำลังรบกวนฉัน”
แอเรียนไม่พอใจเป็นอย่างมากที่ถูกไล่ออกไปเช่นนี้ “สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับการล้างมลทินให้ชื่อเสียงของพ่อของฉันและอีกครึ่งชีวิตที่มีอยู่ของฉัน ฉันไม่สามารถปล่อยให้พ่อของฉันตายอย่างไม่ยุติธรรม ได้โปรด ฉันขอร้องนะคะ…ถ้าคุณพอจะรู้อะไรบ้าง ได้โปรดบอกฉัน”
ชายชราไม่ไหวติง ทิฟฟานี่ไม่อาจทนดูได้อีกต่อไป “ท่านคะ ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำไม่ฆ่าคุณหรอก คุณก็รู้”
ชายชรายังคงหลับตาและไม่พูดอะไร แอเรียนลุกขึ้นและออกไป ดวงตาของเธอกลายเป็นสีแดงก่ำ เธอไม่สามารถทนต่อการต่อต้านที่น่าอึดอัดนี้ได้อีกต่อไป มันทำให้เธอหายใจไม่ออก
ทิฟฟานี่จำชื่อของชายชราเอาไว้อย่างตั้งใจ และวิ่งตามเธอไปอย่างรวดเร็ว “อย่าเพิ่งยอมแพ้แอริ ฉันจำชื่อของเขาเอาไว้แล้ว ชายแก่คนนั้นชื่อจอร์จ ลีไวน์ ฉันจะส่งคนไปตรวจสองเรื่องนี้ เขาต้องรู้บางสิ่งบางอย่างถ้าเขาเคยอยู่ที่นั่นในช่วงนั้น ไม่สำคัญว่าเขาจะใช่คุณสโลนหรือไม่ มันผ่านมาหลายปีแล้ว แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะทำการสืบ สงบสติอารมณ์ก่อน มันเพียงแค่ต้องใช้เวลาสักหน่อย พวกเราต้องรอ!”
แอเรียนสูดลมหายใจ ไม่แน่ใจว่าควรพูดอะไร ทิฟฟานี่ที่ทนไม่ไหวที่เห็นเธอเป็นแบบนี้จึงพูดขึ้น “เอาแบบนี้ ฉันจะไปตามที่อยู่นี้และสอบถามกับเพื่อนบ้านสองสามคน ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน จากข้อสันนิฐานของฉัน นอกจากคุณจอร์จ ลีไวน์คนนี้จะมีชื่อที่ไม่เหมือนกับคุณสโลน แต่อย่างอื่นก็ตรงกัน เราไม่มั่นใจว่าเป็นเขา แต่คุณสโลนพยายามหลบเลี่ยงจากพวกเราก่อนหน้านี้ไม่ใช่เหรอ? บางทีเขาอาจจะทำไปโดยมีเหตุผล มาเยี่ยมเขามากขึ้นอีกสักสองสามครั้ง เมื่อฉันกลับมา”
แอเรียนรู้สึกเสียใจขึ้นมาหลังจากเห็นว่า ทิฟฟานี่พยายามมากแค่ไหนที่จะปลอบใจเธอ “เวลาค่อนข้างจำกัดถ้าเธอจะไปตอนนี้ เธอจะไปยังไงในเมื่อพรุ่งนี้เธอต้องไปทำงาน? ฉันไปเองเป็นอย่างไร?”
ทิฟฟานี่ไหวไหล่อย่างไม่ใยดี “การรักษาค่าครองชีพของฉันก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่ง อย่าห่วงฉันเลย เธอออกจะขี้อาย เธอคิดว่าเธอจะไปสอบถามไปทั่วด้วยตัวเองได้ไหม? ฉันไปด้วยดีกว่า จ่ายค่าเดินทางให้ฉันก็พอ เอาล่ะ ตัดสินใจตามนี้”
ขณะที่พวกเขาเดินลงไปในสวนที่จัดเอาไว้ไม่โดยเฉพาะ แอเรียนหันกลับไปมองทางที่จอร์จพักอาศัยอยู่ ทิฟฟานี่ดึงเธอไปที่หลังระเบียงดอกไม้และให้เธอย่อตัวลง “ชู่…”
แอเรียนรู้สึกสับสน จากนั้นเธอก็มองตามการจ้องมองของทิฟฟานี่และเข้าใจได้ในทันที อีธานมาทำอะไรที่นี่? ปกติแล้วทิฟฟานี่เป็นคนที่ค่อนข้างกล้าแสดงออก แต่ในขณะนี้ เธอกลัวเกินกว่าที่จะทักทายแฟนเก่าของเธอ
อีธานถืออาหารเสริม ผลไม้ และของที่คล้าย ๆ กันเอาไว้ในมือของเขา มันดูเหมือนกันว่าเขามาเยี่ยมใครสักคน ร่างของเขาหายไปเมื่อผ่านทางเข้า จากนั้นทิฟฟานี้ก็ปัดฝุ่นออกจากตัวของเธอและยืนขึ้น “ไปเถอะ แอริ”
แอเรียนคว้ามือของเธอเอาไว้ “ทิฟฟ? มันผ่านมาแล้วนะ ไม่ต้องรู้สึกเศร้ากับเรื่องนั้นแล้ว ทำไมเธอต้องหลบ? มันไม่ใช่เธอที่ควรรู้สึกผิด”
ทิฟฟานี่หัวเราะ “ฉันแค่อาย เธอเคยบอกว่าเขาไม่เคยสนใจฉันจริง ๆ ตอนที่เราอยู่ด้วยกันและความคิดนี้รบกวนฉัน… ดูเขาที่วางท่าใหญ่โตแบบนั้นสิ ฉันมั่นใจว่าชีวิตของเขาค่อนข้างดีสำหรับเขา ชีวิตของฉันตอนนี้ขึ้น ๆ ลง ๆ แล้วฉันจะเผชิญหน้ากับเขาได้อย่างไร? รอจนกว่าฉันประสบความสำเร็จก่อนเถอะ ฉันจะไปสบตากับเขาเลย”
เมื่อรู้ว่าทิฟฟานี่อารมรณ์เสีย แอเรียนก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
