เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 259 ความพยายามครั้งที่สอง

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 259 ความพยายามครั้งที่สอง

แอเรียนผ่อนคลายลงหลังจากที่ได้ฟังคำตอบของเธอ พวกเธอสั่งอาหารของพวกเธอก่อนที่ทิฟฟานี่จะเริ่มรายงานสิ่งที่เธอพบเมื่อเธอไปตามที่อยู่ทางไปรษณีย์ “อย่างไรก็ตามฉันไปถามเพื่อนบ้านหลายคนที่อาศัยอยู่รอบ ๆ ที่นั่น ความสอดคล้องที่พวกเขาอธิบายตามความจริง กับผู้ชายที่อาศัยอยู่ที่นั่นมาโดยตลอดคือ จอร์จ ลีไวน์ อย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่รู้จักชื่อเต็ม ๆ ของเขาเพราะพวกเขาไม่ได้พูดมาก พวกเขาเคยได้ยินเด็กหนุ่มคนหนึ่งเรียกเขาว่า ‘คุณลุงสโลน’ ก่อนหน้านี้ แต่พวกเขาไม่มั่นใจ บางทีเขาก็เรียกเขาว่า ‘คุณลุงลีไวน์’ ด้วยเหมือนกัน”

“มีบางคนพาจอร์จ ลีไวน์ คนนี้ไปเมื่อสามปีก่อน และเขาไม่เคยกลับมาอีกเลย ฉันสงสัยว่าเขาอาจจะเปลี่ยนชื่อ เขาโกหกพวกเรา เขาคือคุณสโลน! ถ้าเราถอยออกมาและพูดว่าเขาไม่ใช่คุณสโลน แบบนั้นคุณสโลนในจดหมายฉบับนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เกี่ยวข้องกับเขา ใครเป็นคนใช้ที่อยู่ของจอร์จ ลีไวน์ เพื่อส่งจดหมายโดยไม่มีเหตุผลชัดเจน ถ้าจอร์จ ลีไวน์ไม่ใช่คุณสโลน เขาก็คือคนที่รู้จักกับคุณสโลน ฉันจะขอให้นักสืบเอกชนสืบเรื่องนี้ มาลบล้างความเป็นไปได้ว่าจอร์จ ลีไวน์เปลี่ยนชื่อของเขาหรือไม่”

แอเรียนรู้สึกสงบขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น “เกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าเร็ว ๆ นี้หลังอาหารเย็น พวกเราสามารถไปที่บ้านพักฟื้นอีกครั้งได้ไหม? สิ่งนี้ทิ่มแทงฉันเหมือนหนาม ฉันคงกินไม่ได้นอนไม่หลับจนกว่ามันจะคลี่คลายลง”

ทิฟฟานี่พยักหน้า ในเวลานี้อาหารของพวกเขาถูกเสิร์ฟ เธอเริ่มหิวแล้ว เธอคว้ามีดและหั่นมันลงไป เธอไม่ได้ทานอาหารดี ๆ เลย ตั้งแต่เธอไปสืบเรื่องตามที่อยู่เมื่อวานนี้ หัวใจของแอเรียนปวดร้าวเมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนี้ “ตามสบายเลย เธอมีงานล้นมือ พวกเราสามารถไปที่บ้านพักฟื้นพรุ่งนี้หลังเลิกงาน ถ้ามันไม่สายเกินไป เธอจะอาหารไม่ย่อยถ้าเธอยังคงกินแบบนี้”

ทำไมทิฟฟานี่จะต้องสนใจ? เธอรู้สึกเหมือนเป็นไจโรสโคปตั้งแต่ครอบครัวของเธอมีปัญหา หมุนและหมุนไม่หยุด— ทำงานที่ปลายอีกด้านหนึ่งจากนั้นก็ดูแลลิเลียนอีกด้านหนึ่ง การเอาตัวรอดสำคัญเธอที่สุดในตอนนี้ เธอไม่สนใจสิ่งต่าง ๆ นานมาแล้ว

หลังอาหาร พวกเธอนั่งแท็กซี่ไปที่บ้านพักฟื้น ตอนนี้เกือบสองทุ่มแล้ว ทุกอย่างที่บ้านเงียบลง ยกเว้นพนักงานเพียงไม่กี่คน ผู้ป่วยนอนหลับไปก่อนหน้านี้

พวกเธอพบทางที่จะไปยังวอร์ดของจอร์จอย่างง่ายดาย พวกเขาสามารถมมองผ่านเข้าไปที่หน้าต่างบนเล็กที่อยู่บนประตูว่าจอร์จยังคงตื่นอยู่ เขานั่งเงียบ ๆ อยู่หน้าหน้าต่าง จ้องมองโลกภายนอกด้วยสายตาที่ว่างเปล่า พวกเธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก ถ้าจอร์จหลับ การเดินทางมาของพวกเธอจะต้องสูญเปล่า

แอเรียนเคาะประตู จอร์จขยับตัวเล็กน้อย เมื่อเขาได้ยินเสียงประตู “เข้ามา…”

ทิฟฟานี่ผลักประตูเข้ามา “เฮ้ คุณสโลน ตื่นหรือยัง? ทานอะไรหรือยัง?” เธอเรียกเขาว่า “คุณสโลน” ทันที เพื่อดูว่าจอร์จจะตอบสนองต่อชื่อนี้หรือไม่

จอร์จจ้องมองพวกเธอแต่ดูเหมือนจะไม่แปลกใจ เขายังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ของเขา “นามสกุลของฉันไม่ใช่สโลน ฉันรู้ว่าคุณกำลังตามหาคุณสโลน ใช่ ฉันรู้จักเขา แต่เขาตายแล้ว เขาเป็นมะเร็งและเสียชีวิตไปนานแล้ว ได้โปรดอย่ามาที่นี่อีก”

ทิฟฟานี่เดินไปที่หน้าต่าง และพูดอย่างเหม่อลอย “ผู้ชายที่ตายแล้วไม่สามารถเขียนจดหมายได้ คุณไม่เห็นด้วยเหรอ?”

จอร์จมองไปที่เธอ “เขาเขียนจดหมายฉบับนั้นเมื่อนานมาแล้ว แล้วขอให้ฉันช่วยส่งมันให้กับเขา ฉันเป็นแค่คนจัดการนี่คือเรื่องที่จำได้ ฉันได้ยินจากเพื่อนบ้านของฉันว่าคุณไปตามหาคุณสโลนที่บ้านเก่าของฉัน ฉันใช้ชื่อของคุณสโลนในจดหมายเพื่อคุณจะได้หยุดตามหาฉัน คุณไม่สามารถพบชายที่ตายแล้ว คุณสามารถลืมเกี่ยวกับการตามหาสิ่งต่าง ๆ จากฉัน คุณสโลนไม่เคยบอกอะไรกับฉัน ฉันแค่อยากใช้ชีวิตไปวัน ๆ ที่นี่ ฉันป่วยและคงอยู่ได้อีกไม่นาน ได้อย่ารบกวนความสงบของฉันอีก”