เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 265 สุขสันต์วันเกิด ฉันเลี้ยงเอง

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 265 สุขสันต์วันเกิด ฉันเลี้ยงเอง

เมื่อพวกเธอไปถึงที่ ไวท์ วอเอตร์ส เบย์ คาเฟ่ พนักงานเดินมาบอกกับพวกเธอว่าที่นั่งถูกจองไว้หมดแล้ว ทิฟฟานี่อารมณ์ฉุนเฉียวทันที “ฉันเตรียมพร้อมมาเพื่อทานอาหารอย่างเต็มที่ แล้วคุณก็มาบอกฉันว่าที่นั่งถูกจองไว้หมดแล้วอย่างงั้นหรอ? เจ้าของร้านคิดอะไรของเขาอยู่? ธุรกิจกำลังไปได้ดีแต่เขากลับไม่เปิดสาขาที่สองสักที? ช่างไม่มีเซนส์ในเรื่องธุรกิจเสียเลย สงสัยคงจะไม่ค่อยมีฐานะ เขาจะต้องจมปลักไปตลอดชีวิต!”

แอเรียนไม่ได้โต้ตอบอะไร เธออยากจะบอกทิฟฟานี่ว่าร้านนี้เป็นของแจ็คสัน แต่เธอคิดว่าไม่บอกจะดีกว่า…

“ช่างมันเถอะ ไปกินที่อื่นแถวนี้ดีกว่า หลังจากนั้นค่อยไปช็อปปิ้งกัน ปล่อยให้มาร์ครอที่บ้านนั่นแหละ” ทิฟฟานี่ลังเลที่จะจากไปแบบนั้น เธอชอบอาหารที่ ไวท์ วอเตอร์ส เบย์ คาเฟ่ มาก พอเธอได้ทานอาหารที่บ้านแจ็คสันจึงทำให้เธอคิดถึงอาหารที่นี่และอยากจะกลับมาทานอีก จนถึงทุกวันนี้เธอก็ยังคงสงสัยว่าทำไมแจ็คสันถึงได้ทำอาหารออกมาได้รสชาติเดียวกันกับอาหารที่ ไวท์ วอเตอร์ส เบย์ คาเฟ่ เลย

แอเรียนมองไปที่ทิฟฟานี่จึงไม่อาจทำให้เธอผิดหวังได้

เธอกวาดสายตาไปรอบ ๆ และมองไปที่ที่นั่งใกล้หน้าต่าง ชายวัยกลางคนคนนึงนั่งอยู่ที่ตรงนั้นพร้อมกับอาหารบนโต๊ะสองจาน หัวใจของเธอปั่นป่วนเมื่อเห็นสไตล์การแต่งตัวที่ดูไม่ได้แพงขนาดนั้นของเขา อีกอย่าง อาหารที่เขาสั่งก็ไม่ใช่อาหารที่ราคาสูงที่สุดในร้าน เธอเดินไปที่โต๊ะนั้นแล้วถามเขาว่า “ขอโทษนะคะ พอดีว่าที่นี้ไม่มีที่นั่งเหลือแล้ว พวกเราขออนุญาตร่วมโต๊ะกับคุณได้ไหม? พวกเรามากันสองคน เดี๋ยวฉันเลี้ยงคุณเอง คุณสะดวกไหมคะ?”

ชายวัยกลางคนคนนั้นตกลงทันที “ได้ครับ ตามสบายเลย ผมทานใกล้เสร็จแล้วและคงจะอยู่อีกไม่นาน คุณไม่ต้องจ่ายให้ผมหรอก พอผมทานเสร็จอาหารของคุณก็คงจะมาถึงพอดี คงจะไม่มาชนกันหรอกครับ”

แอเรียนยิ้ม “ขอบคุณค่ะ”

ชายวัยกลางคนคนนั้นยิ้มเขิน ๆ และไม่ได้พูดอะไรอีก แอเรียนเหลือบไปเห็นเค้กก้อนเล็ก ๆ ที่มุมโต๊ะ เค้กก่อนนั้นใหญ่พอสำหรับรับประทานคนเดียว บนเค้กเขียนไว้ว่า “สุขสุนต์วันเกิด” โดยรวมแล้วมันดูสวยงามมาก เห็นได้ชัดว่าเค้กนี้เป็นเค้กของ ไวท์ วอเตอร์ส เบย์ คาเฟ่ ซึ่งนั้นจะอธิบายได้ว่าทำไมผู้ชายที่ดูฐานะทั่วไปจึงมาที่ร้านอาหารแบบนี้คนเดียว นั้นก็เพราะเพื่อฉลองวันเกิดของตนเอง ดังนั้นร้านนี้จึงเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับเขาที่จะรับประทานอาหารคนเดียวในโอกาสนี้

เธอขอตัวไปเข้าห้องน้ำแล้วแอบจ่ายบิลของชายวัยกลางคนคนนั้น พอเขาไปจ่ายบิลและทราบว่าบิลเขาถูกจ่ายแล้วเขาก็หันมาหาแอเรียนด้วยความประหลาดใจทันที แต่แล้วเขาก็นึกได้และคว้ากระเป๋าตังออกมาเพื่อยิบเงิน “ผมบอกคุณแล้วว่าไม่ต้องจ่ายให้ผม เราแค่นั่งร่วมโต๊ะกันเฉย ๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ผมรับเงินคุณไม่ได้หรอก”

แอเรียนยิบเค้กก้อนเล็กขึ้นมาและยื่นมันให้เขา “สุขสันต์วันเกิด คิดซะว่าฉันเลี้ยงวันเกิดนะคะ เค้กนี้คงจะเป็นของขวัญจากร้าน ไวท์ วอเตอร์ส เบย์ คาเฟ่ ใช่ไหมคะ? ฉันได้ยินมาว่ามันอร่อยมากเลยนะ สงสัยพ่อครัวขนมจะเป็นคนทำมันด้วยตนเอง”

ดวงตาของชายวัยกลางคนนั้นเริ่มน้ำตาคลอ

เขาขอบคุณเธอด้วยความเร็วและรีบเดินออกไป

ทิฟฟานี่นั่งมองแอเรียนด้วยความแปลกใจ

“เธอไม่ยอมติดบุญคุณใครจริง ๆ ใช่ไหม? เธอลงทุนสืบจนได้ว่าเขาเกิดวันไหน ฉันไม่เห็นรู้อะไรเลย ฉันแค่ดูเขากินแล้วก็ไป อย่าบอกฉันนะว่าเธอหลงใหลในมารยาทบนโต๊ะอาหารของเขา…”

แอเรียนแสยะยิ้ม แต่อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็แทบจะหุบยิ้มไม่ทัน เธอสังเกตเห็นผู้ชายร่างสูง ท่าทางดูดี และมีออร่าจับ เดินเข้ามาในร้านอาหาร จะเป็นใครไปได้ละนอกจากมาร์ค? เขาหาเธอเจอจนได้!

เธอคว้ากระเป๋าเธอขึ้นมาเพื่อนำมันมาบังหน้า ทิฟฟานี่ไม่ทันได้เห็นมาร์ค พอเธอเห็นท่าทางของแอเรียนเธอจึงขึ้นเสียงและต่อว่าแอเรียน “ถ้าเธอจะหัวเราะก็หัวเรอะออกมาเถอะ จะเก็บไว้ทำไม?”