เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 27 แม้ว่าฉันจะเมามาย
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 27 แม้ว่าฉันจะเมามาย
เสียงแปลกปลอมของชายคนหนึ่งดังมาจากอีกด้านหนึ่งของสาย
“ฮัลโหล? พี่สะใภ้เหรอครับ? เอ่อ มาร์คดื่มมากเกินไปแล้ว คุณคิดว่าคุณจะมารับเขาได้ไหม?”
พี่สะใภ้ครับ? ถ้อยคำเหล่านั้นให้เธอตกใจ ปฏิกิริยาแรกของแอเรียนคือผู้โทรต้องเข้าใจผิดแน่ ๆ เธอค่อนข้างงงงวย
“อะไร? ที่ไหน”
แอเรียนต้องใช้ความพยายามพอสมควรในการชี้แจงว่าพวกเขาอยู่ที่บาร์อะไรเนื่องจากปลายสายอีกด้านหนึ่งมีเสียงดังมาก
วางสาย เธอใส่เสื้อคลุมและปลุกเฮนรี่ เธอไม่มีใบขับขี่และไม่สามารถไปรับเขาได้ด้วยตัวเอง
เมื่อมาถึงสถานที่ เธอเห็นผู้ชายที่ทางเข้าบาร์จากระยะไกลขณะที่เธอลงจากรถ นอกจากมาร์ค เทรมอนต์ ที่มึนเมาแล้ว ยังมีผู้ชายอีกสองคน
‘คนประเภทเดียวกันรวมตัวกัน’ – นี่คือความคิดทันทีของแอเรียน ชายทั้งสองดูดีและสูงส่ง ที่ผ่านมาเธอไม่เคยเห็นพวกเขามาก่อนและไม่มีโอกาสทำความคุ้นเคยกับกลุ่มเพื่อนของเขา
“เอ่อ มาร์คเก่งเรื่องการปิดบังน่ะ เขาเผลอบอกความลับเรื่องที่เขาแต่งงานออกมา แต่หลังจากเมาวันนี้ ฉันไม่เคยคาดหวังว่าคนประเภทเขาจะเป็นคนที่สดชื่นและไร้เดียงสาแบบนี้ คุณไม่ใช่คนที่เขาเอาเข้ามา…ไม่ใช่เหรอ?” แจ็คสัน เวสต์ เบิกตากว้างเมื่อเห็นแอเรียน เขาค่อนข้างสงสัย
การจ้องมองของแอเรียนหรี่ลงเล็กน้อย เธอไม่พูดอะไรแล้วขึ้นไปถือมาร์คเทรมอนต์
“ขอบคุณและขอโทษสำหรับปัญหาค่ะ”
แจ็คสัน เวสต์ อยากจะพูดมากกว่านี้ แต่ถูกเอริค นาธาเนียล ลากไปข้าง ๆ “พอแล้วช่วยพามาร์คไปที่รถ”
เมื่อรถขับออกไป แจ็คสันก็มองไปที่เอริคอย่างจริงจัง
“บอกว่าฉันที เธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นที่เขารับมาในตอนนั้นใช่ไหม? มาร์คกำลังคิดอะไรอยู่? ฉันไม่เคยแม้แต่จะคาดหวังให้เขาแต่งงานกับเธอ”
เอริค นาธาเนียล ไม่ได้งุนงงเลย “จากนิสัยของมาร์ค นายคิดว่าเขาจะรับลูกสาวของศัตรูที่ทำให้พ่อแม่ของเขาตายโดยไม่มีเหตุผลเหรอไง? ในสายตาของทุกคนเขาเป็นนางฟ้า แต่ในความเป็นจริงเขาอยู่ห่างไกลจากความเมตตา”
เมื่อกลับไปที่คฤหาสน์เทรมอนต์ แอเรียน วินน์ ใช้แรงทั้งหมดของเธอแบกมาร์ค เทรมอนต์ กลับไปที่ห้องของพวกเขา ขณะที่เธอทิ้งเขาลงบนเตียงเธอรู้สึกราวกับว่าพลังงานทั้งหมดของเธอถูกระบายออกไป เธอต้องพักสักครู่ก่อนที่จะเช็ดตัวด้วยผ้าขนหนูอุ่น ๆ
โทรศัพท์ของมาร์ค เทรมอนต์ ก็ดังขึ้น แอเรียนหยิบมันออกมาจากกระเป๋าอย่างลังเล ไม่ใช่ว่าเธออยากรู้ว่าใครส่งข้อความถึงเขาเธอก็สงสัยว่าเขาบันทึกเบอร์เธอไว้ว่าอะไร
เมื่อหน้าจอเปิดขึ้นมาแอเรียนไม่สนใจข้อความ เธอค้นหาโดยตรงผ่านประวัติการโทรของเขา เธอสามารถดูรายการของเธอได้ทันทีเนื่องจากไม่มีผู้ติดต่อจำนวนมากที่บันทึกไว้ในโทรศัพท์ของมาร์ค เทรมอนต์ ได้บันทึกเธอเป็น “แอริ”
แอเรียนไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เธอรู้สึกเมื่อเห็นคำนั้น ดูเหมือนว่าจะมีเพียงแม่นมแมรี่เท่านั้นที่เรียกเธอด้วยคำว่า ”แอริ” แม้แต่เฮนรี่ก็ยังพูดกับเธอว่า “คุณ” เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะบันทึกการติดต่อด้วยชื่อเล่นของเธอ…
ทันใดนั้นแอเรียนก็ไม่กลัวมาร์ค เทรมอนต์ อีกต่อไป ชายผู้มึนเมาไม่ได้ดูเย็นชาและดุร้ายเหมือนที่เขามักจะทำ แอเรียนวางโทรศัพท์ลงในท่าที่ปกติและกำลังจะลุกขึ้นเเต่มาร์ค เทรมอนต์ ดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอดของเขา
“อย่าไป…”
ในขณะที่กอดกันเสียงหัวใจของแอเรียนก็พุ่งสูงขึ้นราวกับว่าเธอกำลังจะขาดใจ เธอกังวลมากจนไม่กล้าขยับกล้ามเนื้อ
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พยายามแยกตัวเป็นอิสระเมื่อไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ อย่างไรก็ตามเมื่อเธอขยับแขนของเขาก็แน่นขึ้น เลือดฝาดบนใบหน้าของเธอเข้มขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดแอเรียนก็ยอมแพ้
แอเรียนรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่อุ่น ๆ ที่หูของเธอในขณะที่เธอกำลังหลับ ในตอนแรกเธอคิดว่ามาร์ค เทรมอนต์ บังเอิญสัมผัสเธอจากการขยับไปมา จนกระทั่งริมฝีปากของเขาเคลื่อนไปที่มุมปากของเธอ…
เมื่อแอเรียนหันไปโดยไม่รู้ตัวเนื่องจากกลิ่นแอลกอฮอล์ที่รุนแรงซึ่งกระตุ้นความไม่ปลอดภัยของเธอ มาร์ค เทรมอนต์ ก็พลิกหมุนตัวเธอไปและติดกับตัวเธอไว้ใต้เขา ดวงตาของเขาแวววาวและน้ำเสียงของเขาก็แหบพร่า “มันคืออะไร? นี่คือหน้าที่ของคุณในฐานะภรรยาของผม คุณยังคิดที่จะรักษาพรหมจรรย์ของคุณให้ผู้ชายคนนั้นอยู่หรือเปล่า?!”
แอเรียนหวาดกลัว มือของเธอดันหน้าอกของเขา “ไม่ใช่แบบนั้น…คุณเมาแล้วนะ…”
ศีรษะของเขาฝังอยู่ที่คอของเธอ “ยังทำได้!”
