เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 278 อาหารและเสื้อผ้า

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 278 อาหารและเสื้อผ้า

ลิเลียนจ้องมองไปที่ทิฟฟานี่ “แกไม่อยากจะกินอาหารที่แกทำและแกอยากให้ฉันกินเหรอ? รสชาติมันแย่มาก… แกมากินที่ร้านอาหาร แต่แกทิ้งฉันไว้ที่บ้านตามลำพังเนี่ยนะ? เมื่อก่อนฉันคิดถึงแกทุกครั้งที่ฉันกินอะไรดี ๆ หวังว่าแกจะได้กินด้วยกัน แกนี่มันเนรคุณจริง ๆ แอเรียน เธอไม่คิดแบบนั้นเหรอ?”

รอยยิ้มที่น่าอึดอัดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแอเรียน “ไม่เป็นไรค่ะ คุณป้าเลน สั่งสิ่งที่คุณต้องการได้เลยค่ะ”

ลิเลียนยิ้มออกมาด้วยความพอใจ “แอเรียนมีความเฉลียวฉลาด แต่งงานกับสามีที่ดี ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้า เธอมีแหล่งรายได้ในชีวิต ทิฟฟ์ หัดเรียนรู้จากแอเรียนบ้าง ดูแฟนแต่ละคนที่แกเลือกด้วยตัวแกเอง ฉันโกรธทุกครั้งที่ฉันคิดถึงอีธาน ลืมเหรอว่าเราสูญเสียไปเพราะเขาเท่าไร เป็นยังไงล่ะช่วงวัยรุ่นของแก? สุดท้ายแล้วพวกเราก็ไม่เหลืออะไรเลย”

ทิฟฟานี่มีสีหน้าดูไม่สบายใจ “แม่ไม่เคยพูดโดยใช้เหตุผลเลย แม้ว่าตอนนั้นเราจะจน แต่แม่ก็คือคุณเลน ช่วยระวังคำพูดของแม่หน่อยได้ไหม? กินซะ ถ้าแม่อยากกิน แอริเป็นเพื่อนสนิทของหนู หนูไม่อายที่อยู่ต่อหน้าเธอ เธอก็ไม่อายเหมือนกัน อย่างไรก็ตาม หนูหวังว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก”

แอเรียนรีบไกล่เกลี่ยสถานการณ์อย่างรวดเร็ว “ไม่เป็นไรหรอกทิฟฟ์ อย่าเป็นแบบนั้นเลย พวกเราสนิทกันมาก ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ มันหาได้ยากนะที่พวกจะได้มีโอกาสมานั่งทานอาหารร่วมกัน กินให้อร่อยเถอะ”

ด้วยไม่อยากทะเลาะกับลิเลียนในที่สาธารณะ ทิฟฟานี่อดทนและไม่พูดอะไรออกไป

เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ พวกเขาสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะจริง ๆ ลิเลียนมีความสุขกับตัวเอง ในขณะที่แอเรียนระบายยิ้มที่มีเพื่อน ทิฟฟานี่เป็นเพียงคนเดียวที่ไม่สามารถยิ้มออกมาได้

ความจริงแล้วแอเรียนรู้สึกแย่เมื่อมองไปที่ลิเลียน จากที่ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้าของเธอ ภายในคืนเดียว ลิเลียนไม่มีแม้แต่ที่อยู่อาศัย ลิเลียนต้องใช้เวลาในการหาบ้านเช่าและกังวลกับมื้ออาหาร มันยากจริง ๆ

เมื่อพวกเขารับประทานอาหารเสร็จแล้ว มีอาหารหลายจานที่ไม่ถูกแตะต้อง ปราศจากความลังเล ทิฟฟานี่บอกให้เด็กเสิร์ฟแพ็คอาหารให้

ลิเลียนพูดขึ้น “นี่แกทำอะไรของแก? นี่มันไม่น่าอายไปหน่อยเหรอ?”

ทิฟฟานี่คิดไม่ถึงว่าลิเลียนจะห้ามเธอ เธอไม่มีแรงที่จะเถียงกับลิเลียน เมื่ออาหารที่เหลือถูกแพ็คเสร็จแล้วเธอก็ยื่นให้พวกมันให้ลิเลียนแล้วพูดขึ้น “เอากลับไปด้วย แม่สั่งอาหารพวกนี้มาดังนั้นแม่ไม่ควรทำให้มันเสียของ ถ้าแม่ปฏิเสธ หนูจะไม่ให้เบี้ยเลี้ยงของแม่นะ”

ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ลิเลียนออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับอาหารเหลือที่แพ็คราวกับว่าเธอกลัวว่าใครจะมาเห็นเข้า

แอเรียนพูดพร้อมกับยิ้ม “ไม่เป็นไรนะ ทิฟฟ์ มันปกติที่แม่ของเธอจะยังไม่ชิน เธอจะไม่เป็นไรเมื่อเวลาผ่านไป ฉันตั้งใจมาที่นี่เพื่อมาเที่ยวกับเธอเลยนะ บริษัทของเอริกถูกส่งมอบให้กับพี่ชายคนรองและเขาก็ตั้งบริษัทใหม่ขึ้นมา ฉันจะไปรายงานตัวที่นั่นสัปดาห์หน้า และออกจากไกลด์ บริษัทใหม่มักจะยุ่งมากหรือว่างมากในช่วงที่กำลังเริ่มต้น แต่ฉันไม่คิดว่าบริษัทของเอริกจะจัดอยู่ในประเภทหลัง เมื่อพวกเราเริ่ม ฉันคงไม่มีเวลาออกมาเจอเธออีกต่อไป”

จู่ ๆ ทิฟฟานี่ก็คว้ามือของเธอเอาไว้ “แอริ พาฉันไปกับเธอด้วย เอริกต้องการพนักงานเพิ่มในบริษัทใหม่ของเขา ตราบใดที่เขาให้เงินเดือนเท่ากับที่แจ็คสันให้กับฉัน ฉันจะรับไว้! เธอไม่รู้ว่ามันอึดอัดแค่ไหนสำหรับฉันที่ต้องเจอหน้าแจ็คสันในออฟฟิศตอนนี้… ถามเอริกให้ฉันหน่อยได้ไหม?”

“ได้สิ ฉันคิดว่ามันคงไม่มีปัญหา ฉันจะติดต่อเอริกในคืนนี้ เดินไปกับฉัน ฉันวางแผนจะซื้อเสื้อผ้า อากาศกำลังเริ่มอุ่นขึ้น และฉันไม่มีอะไรใส่จริง ๆ “

แอเรียนตอบตกลงตามคำขอของทิฟฟานี่ในทันที เธอมีเหตุผลอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ เธอต้องการให้ทิฟฟาอยู่ห่างจากแจ็คสัน สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ล้วนแต่สร้างความวุ่นวาย เพื่อป้องกันความอึดอัดและผลกระทบที่อาจจะเกิดขึ้น ควรให้ทิฟฟานี่ออกจากบริษัทของแจ็คสัน

แอเรียนเหงื่อออกท่วมตัวเมื่อเธอกลับที่ยังคฤหาสน์เทรมอนต์หลังจากช็อปปิ้ง เธออาบน้ำและเก็บเสื้อผ้าใหม่ของเธอในห้องเก็บเสื้อผ้า เธอรู้สึกประหลาดใจเมื่อเธอเห็นว่ามาร์คมีเสื้อผ้ามากกว่าเธอเป็นสิบเท่า ความต่างกันมากเช่นนี้ทำให้เธอสับสน ไม่ใช่ว่าผู้หญิงควรมีเสื้อผ้ามากกว่าผู้ชายเหรอ? ทำไมมันถึงแตกต่างเมื่อมาเป็นเธอ?