เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 28 บริษัทไวแอท
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 28 บริษัทไวแอท
ดวยเหตุผลบางอย่าง แอเรียนจำผู้หญิงที่เกี่ยวแขนกับเขาที่สนามบินและผลักมาร์ค เทรมอนต์ ออกไปโดยสัญชาตญาณ
“เราจะคุยกันเมื่อคุณมีสติ!”
ถ้าเขามีสติเขาคงไม่อยากแตะต้องเธอแน่นอน…
“ออกไป!” เขาคำรามด้วยน้ำเสียงต่ำ
แอเรียนถึงกับผงะและรีบลุกขึ้น เธอคลี่ชุดนอนออกก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องข้าง ๆ แม้ว่าสิ่งที่เหลืออยู่คือเตียง แต่เธอก็ยังนอนในห้องที่ว่างเปล่าได้
เมื่อเช้าวันรุ่งขึ้น แอเรียนนั่งลงที่ห้องอาหารเธอเห็นแม่รี่เอาผ้าปูที่นอนในห้องเดิมของเธอออกไปด้วยความเร่งรีบแม้แต่ที่นอนก็ถูกย้ายออกไป
มาร์คเทรมอนต์ไม่แม้แต่จะละสายตาจากเธอในขณะที่เขาลงมาชั้นล่างและหายเข้าไปในรถ
แอเรียนทานอาหารง่าย ๆ จากนั้นก็คว้ากระเป๋าแล้วออกไป เมื่อเธอทำงานเธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการปรากฏตัวของมาร์ค เทรมอนต์
ขณะที่เธอนั่งลงในสำนักงาน ไซมอน ดอนน์ หัวหน้างานของเธอก็วางเอกสารไว้บนโต๊ะทำงาน
“ส่งสิ่งนี้ไปยังบริษัทไวแอทจำไว้ว่าคุณต้องส่งมอบให้กับเลขานุการของคุณเทรมอนต์เป็นการส่วนตัว ถ้าคุณโชคดีคุณอาจสามารถส่งมอบให้คุณเทรมอนต์ได้โดยตรง อย่ามอบให้คนอื่นเป็นอันขาด”
แอเรียนสะดุ้งเล็กน้อย ถ้าจำไม่ผิดสำนักงานใหญ่ของไวแอทอยู่ภายใต้เครือเทรมอนต์ นั่นหมายความว่าคุณเทรมอนต์ จะไม่ใช่ใครอื่นนอกจากมาร์ค เทรมอนต์…
“คุณดอนน์คะ ให้คนอื่นไปแทนได้ไหมคะ?” แอเรียนไม่ต้องการไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเธอไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรกับมาร์ค เทรมอนต์ แม้ว่าเธอจะไม่ได้พบกับเขา แต่เธอก็ไม่ต้องการที่จะเสี่ยง
ไซมอน ดอนน์ นั่งลงบนโต๊ะโดยใช้มือสวมกางเกงสูท
“ผมได้ยินถูกแล้วใช่ไหม?” นี่เป็นประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิตสำหรับอาชีพของคุณ คุณจะได้ติดต่อกับชนชั้นสูงของไวแอทและอาจได้พบกับคุณเทรมอนต์ด้วย และคุณปฏิเสธที่จะไปอย่างนั้นเหรอ? คุณยอมทิ้งความปรารถนาดีของผม! ไปกันเร็วเข้า ตอนนี้คุณกำลังโต้แย้งเหรอ ระยะเวลาการทดลองงานของคุณสิ้นสุดลงแล้วหรือไง?”
ตั้งแต่แอเรียนเข้าร่วมบริษัท เธอก็เคยชินกับการยอมจำนนและมักถูกสั่งให้ไปทำงาน ไซมอน ดอนน์ ใจดีที่สุดสำหรับเธอ ความตั้งใจของเธอคือไม่ฝ่าฝืนเขา ไม่แน่ใจในบางครั้งในที่สุดเธอก็ลุกขึ้นและหยิบเอกสารขึ้นมา
ไวมอน ดอนน์ ตบไหล่ของเธอ
“ใช่เเล้ว ผมตั้งความหวังกับคุณไว้สูงนะ อย่าทำให้ผมผิดหวังเอาล่ะ… มาทานอาหารเย็นด้วยกันหลังเลิกงานคืนนี้กันดีไหม?”
โดยไม่ต้องคิด แอเรียนตอบว่า “ไม่ค่ะ ฉันต้องกลับบ้าน ขอบคุณค่ะ”
เมื่อเธอจากไปพนักงานคนอื่น ๆ ก็แกล้งไซมอน ดอนน์
“เป็นเวลาหลายเดือนแล้วที่เธอฝึกงานที่นี่และตอนนี้คุณกำลังพยายามที่จะพัวพันกับเธอ คุณยังไม่ได้ทานอาหารกับเธอ จุ๊ จุ๊ คุณดอนน์ คุณควรมีชื่อเสียงมากขึ้นไม่เช่นนั้นฉันจะเริ่มสงสัยในความสามารถของคุณ”
ไซมอน ดอนน์ จ้องมองไปที่บุคคลนั้น
“เธอขี้อายเป็นคนเก็บตัว คุณต้องไปช้า ๆ ไม่ต้องเร่งรีบ สงสัยจะไม่ชนะเธอแน่! คืนนี้ ฉันจะพาเธอไปทานข้าวเย็นแน่นอน คุณคอยดูและกัน!”
แอเรียน วินน์ มองขึ้นไปที่ตึกระฟ้าที่เป็นเทรมอนต์ทาวเวอร์ ราวกับว่าเธอกำลังมองขึ้นไปที่มาร์ค เทรมอนต์ ซึ่งตั้งอยู่ชั้นสูงสุด
เมื่ออธิบายจุดประสงค์ของเสมียนแผนกต้อนรับ เธอขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นสี่สิบหกซึ่งเป็นชั้นสูงสุดของอาคาร พื้นห้องนี้เงียบแม้กระทั่งหญิงภารโรงเองก็เคลื่อนไหวเบา ๆ ราวกับกลัวว่าจะรบกวนใคร
รองเท้าพื้นแข็งคลิกกับพื้นกระเบื้องเสียงที่ไม่เข้ากันทำให้ใบหน้าของภารโรงต้องขมวดคิ้ว “ คุณคะ คุณใส่รองเท้าที่มีเสียงดังแบบนี้บนชั้นนี้ไม่ได้”
แอเรียนขอโทษเบา ๆ และถอดรองเท้าทันที แม้จะใส่ถุงน่องแล้ว แต่ความรู้สึกเย็นของพื้นก็ทักทายเท้าของเธอส่งผลให้เธอตัวสั่น
เมื่อหาทางไปรอบ ๆ ในที่สุดเธอก็เห็นเวิร์กสเตชันที่ปลายสุดของทางเดินตรงข้ามกับห้องทำงานของประธานบริหาร
เวิร์กสเตชันเป็นของเลขานุการของมาร์ค เทรมอนต์ เมื่อใกล้สุดทางเดินเธอไม่เห็นสำนักงานอื่น ๆ โดยรอบ เลขาไม่ได้อยู่ข้างใน แอเรียนจึงตัดสินใจรอพวกเขา เธอคิดว่าดีกว่าเคาะประตูห้องทำงานของมาร์ค เทรมอนต์ …
