เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 284 เราไม่สามารถ

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 284 เราไม่สามารถ

พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าทำไมเธอจึงยังไม่ชินกับการกระทำนี้หลังจากผ่านมาไม่นาน เธอไม่ชอบมันเลย ดังนั้นเธอจึงไม่อยากทำ อย่างไรก็ตามการปฏิเสธของเธอก็ไม่มีประโยชน์

มาร์คก้มหน้าของเขาลงและขบริมฝีปากของเธอเบา ๆ เมื่อแอเรียนจำได้ว่าเขาอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ร่างกายของเธอก็เกร็งขึ้น ไม่กล้าขยับอีกต่อไป เธอกลัวว่าเธอจะไปสัมผัสถูกบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ควรโดยไม่ได้ตั้งใจเข้า เธอทำได้เพียงพยายามหลบเลี่ยงจูบของเขา “อย่า…”

“เธอไม่ชอบมันเหรอ?” มาร์คหายใจอยู่ใกล้หูของเธอ สร้างความรู้สึกจั๊กจี้ให้กับเธอ

“อืม… มันรู้สึกแปลก ๆ” แอเรียนตอบอย่างเปิดเผย

“แปลก ๆ ? ยังไง?” เขาค่อย ๆ ถามอย่างอดทน

“อืม… ฉันรู้สึกว่าไม่ควรทำแบบนี้ตลอด สำหรับฉัน คุณไม่ใช่ผู้ชายคนหนึ่ง…”

หลังจากที่เธอพูดจบประโยค มาร์คแสดงออกมาผ่านทางสีหน้าของเขาราวกับเขาอยากจะฆ่าเธอ

เธอรีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น! ฉันกำลังพูดว่าตอนนั้นฉันอายุแค่แปดขวบและคุณก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว คุณเป็นเหมือนพี่ชายของฉัน… นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกแปลก ๆ …”

ท่าทางของมาร์คดูหม่นหมองมากยิ่งขึ้นไปอีก “นั่นมันก็นานมาแล้ว เธอยังไม่เห็นว่าฉันเป็นผู้ชายคนหนึ่งอีกหรือไง? ดูเหมือนว่าฉันยังทำมันไม่มากพอสินะ”

ก่อนที่แอเรียนจะทันได้มีปฏิกิริยาตอบโต้ ชุดนอนที่บางเบาของเธอตกอยู่ในมือของมาร์คในเวลาไม่ถึงนาที ทั้งห้องเต็มไปด้วยอารมณ์ของความต้องการเป็นเวลาสองชั่วโมงก่อนที่เสียงลมหายใจหอบกระเส่าและเสียงครางออกมาด้วยความพึงพอใจจบลงพร้อมกับลมหายใจที่หนักหน่วงและต่ำลงของมาร์ค

ผมบางส่วนของแอเรียนติดอยู่บนแก้มของเธอที่ระเรื่อเป็นสีกุหลาบ ริมฝีปากที่เผยอขึ้นของเธอทำให้มาร์คอยากจะมอบจุมพิตของเขา อย่างไรก็ตาม เขาหยุดเมื่อเธอประท้วงขึ้นว่ามันเป็นเวลาตีสามแล้ว

“ถ้าฉันไม่มีประชุมพรุ่งนี้เช้า ฉันจะทำให้เธอยอมรับว่าฉันคือผู้ชายของเธอด้วยคำพูดของเธอเอง!”

แอเรียนอยากจะร้องไห้ออกมา เธอไม่ควรหลุดปากออกไปแบบนั้น เขามักจะโกรธโดยไม่มีเหตุผลเมื่อมันมาจากเธอ

เมื่อรุ่งเช้า พวกเขาทั้งคู่มีรอยคล้ำที่รอบดวงตาเมื่อพวกเขาตื่นขึ้น การนอนหลับที่ไม่เพียงพอและความอ่อนเพลียประทับอยู่บนหน้าผากของพวกเขาเอาไว้อย่างแท้จริง

ในระหว่างรับประทานอาหารเช้า ดวงตาของแอเรียนเหมือนจะปิดลง แต่ในทันทีที่เธอก็นึกขึ้นได้ว่าบริษัทใหม่ของเอริกตั้งอยู่ไกลออกไป และเธอต้องนั่งรถบัสสายอื่น เธอตระหนักได้ว่าเธอกำลังจะไปสาย เธอผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ของเธอและคว้ากระเป๋าของเธอ และออกไปก่อนที่เธอจะทานอาหารเช้าเสร็จ

มาร์คเรียกเอาไว้ “เธอทำอะไร? เธอทานอาหารเช้าเสร็จแล้วเหรอ?”

ขณะที่แอเรียนเปลี่ยนรองเท้าของเธอ เธอตอบ “ไม่มีเวลาค่ะ ฉันกำลังจะไปสาย ทานอาหารเช้าให้อร่อยนะ ฉันต้องไปแล้ว”

มาร์ควางมีดกับส้อมลงและเดินไปที่ประตูเพื่อพาเธอกลับมาที่โต๊ะรับประทานอาหาร “ฉันจะไปส่งเธอหลังจากทานอาหารเช้า ประชุมของฉันเริ่มตอนแปดโมงครึ่ง คงไม่เป็นไรถ้าฉันจะไปสายสักหน่อย ฉันพอจะมีเวลา”

ในตอนนั้นเองที่แอเรียนได้ทานอาหารด้วยความไร้กังวล แต่เมื่อเธอนั่งลง เปลือกตาของเธอก็เริ่มจะปิดลงอีกครั้ง เธอบ่นอยู่ในใจ ไม่กล้าพูดความไม่พอใจของตัวเองออกมา

ระหว่างทางไปออฟฟิศ เธองีบหลับในรถ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ แอเรียนรู้สึกเวียนศีรษะตลอดทั้งเช้า เธอรับมันไม่ไหว หลังจากที่ครุ่นคิดมากมายเธอก็ส่งข้อความไปหามาร์ค “คราวหน้าเราไม่ทำแบบนั้นในช่วงกลางดึกได้ไหมคะ?”