เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 288 เลิกรอแอเรียน

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 288 เลิกรอแอเรียน

หัวใจของแอรี่ถูกแผดเผาด้วยความหึงหวงเมื่อเธอเห็นมาร์คทำตัวแบบนี้ นี่มาร์คโกรธแอเรียนกับสิ่งที่เกิดขึ้นหรือ? “พี่มาร์คที่รัก คุณไม่ได้รู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์คลุมเครือของพี่สาวของฉันกับวิลอยู่แล้วเหรอ? คุณควรจะคาดการณ์เอาไว้ว่าเรื่องแบบนี้จะต้องเกิดขึ้น สุดท้ายแล้ว พวกเขาก็ทำ… แบบที่คุณก็รู้ เมื่อสามปีก่อน ฉันบอกคุณเสมอว่าคุณและพี่สาวของฉันเข้ากันไม่ได้ เธอไม่ได้รักคุณเลยและพร้อมที่จะทรยศคุณ ทำไมคุณถึงไม่ปล่อยเธอไป? ทำไมคุณถึงต้องสร้างปัญหาให้กับตัวเอง?”

มาร์คสูดหายใจเข้าลึก ๆ และเอนหลังพิงพนักเบาะรถ “ใครบอกเรื่องนี้กับคุณ? ทำไมคุณถึงบอกเรื่องนี้กับทุกคนได้?”

“ฉันก็ไม่รู้” แอรี่อธิบายอย่างรวดเร็ว “ฉันไม่รู้เรื่องทั้งหมด ฉันแปลกใจเมื่อฉันได้รับข่าวนี้ ฉันโทรกลับไปอีกครั้ง แต่โทรศัพท์ปิดอยู่ คุณและฉันเราทั้งคู่ก็เห็นมันกับตาของเราใช่ไหม? มีใครสามารถหลอกเรื่องแบบนี้ได้จริง ๆ เหรอ? พี่สาวของฉันเพิ่งจะเริ่มงานที่บริษัทใหม่ของเอริก และเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? รู้สึกเหมือนกับว่ามันถูกวางแผนมานานแล้ว วิลรู้ได้อย่างไรว่าเธออยู่ที่นั่น ลองคิดดี ๆ สิคะ วิลรู้ว่าเธอทำงานที่ไหนในวันที่สองของการทำงาน พวกเขาต้องติดต่อกันบ่อยๆ แน่ๆ”

แอรี่พูดต่อ “ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าคนที่เห็นเหตุการณ์พบวิลและพี่สาวของฉันกำลังเดินเข้าไปในโรงแรม และไม่สามารถทนยืนดูอยู่ได้ พวกเขาคงไม่อยากจะมีปัญหานั่นคือเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่เปิดเผยตัวตน คุณไม่ได้คุยกับเอริกเหรอ? พี่สาวของฉันออกจากออฟฟิศในช่วงพักกลางวัน เธอใช้ประโยชน์จากการพักรับประทานอาหารกลางวันของเธอเพื่อไปเดท… นั่นคือการล้ำเส้น เธอทำทุกอย่างนี้เพราะคุณยุ่งและที่ทำงานของคุณก็อยู่ไกลออกไป ถ้าเธอไม่พบกับวิลก็จะไม่เกิดปัญหาขึ้น สุดท้ายแล้วไม่มีใครสามารถลักพาตัวเธอและส่งเธอไปที่โรงแรมได้”

ทันใดนั้น มาร์คก็เหยียบคันเร่งและรถก็พุ่งไปข้างหน้า แอรี่ตกใจมากจนเธอหน้าซีดพลางกำเข็มขัดนิรภัยเอาไว้แน่น “ช้าลงหน่อยมาร์ค! ไม่เป็นไร ฉันจะอยู่กับคุณไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น คุณได้ตัดความสัมพันธ์ที่มีกับฉันเพื่อเธอแต่เธอยังคงทำแบบนี้ ใจร้ายอะไรอย่างนี้!”

มาร์คไม่ตอบ มาถึงจุดนี้ เขาต้องการระบายอารมณ์ของเขาแทนที่จะอยู่ตรงนี้และฟังคำพูดที่น่ารำคาญเน่าเฟะพวกนี้!

…

แอเรียนรออยู่ที่ประตูใหญ่ของคฤหาสน์ เทรมอนต์ จนกระทั่งเช้าอีกวัน ทว่ามาร์คก็ยังไม่กลับมา เธอรู้ว่าเขาคงไม่กลับมาวันนี้ แต่เธอก็ยังต้องการจะรอ ไม่ว่าเขาจะเชื่อเธอหรือไม่ เธอก็ต้องการอธิบายกับเขาให้เข้าใจ

แมรี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอพบแอเรียนกำลังอุ้มเจ้าข้าวปั้นและกำลังยืนอยู่ที่ประตูทางเข้า ยังคงตื่นอยู่ตอดทั้งคืน

“เลิกรอ” แมรี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล พยายามโน้มน้าวให้เธอกลับไปยังห้องของเธอ “นายท่านเทรมอนต์อาจจะไม่กลับมาที่บ้านในคืนนี้ เขายุ่งนิดหน่อย ไปนอนก่อนนะคะ มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาไม่กลับบ้าน

แอเรียนรู้สึกว่าน้ำตากำลังจะไหลออกมาจากดวงตาของเธอ “คราวนี้มันไม่เหมือนกันค่ะ… แมรี่… ไปนอนเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะคะ”

แมรี่รู้ว่าแอเรียนดื้อรั้น ดังนั้นเธอจึงเลิกเกลี้ยกล่อมเธอ

ทันใดนั้นเอง โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าชุดนอนของแอเรียนก็ดังขึ้น เธอรีบวางเจ้าข้าวปั้นลงและหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา เธอน้ำตาซึมเมื่อเธอเห็นชื่อของมาร์คบนหน้าจอ ทุกความเป็นไปได้ถาโถมผ่านความคิดของเธอในตอนนี้ บางทีเขาเขาอาจจะไปเมาอยู่ที่ไหนสักแห่ง และต้องการให้เธอไปรับเขา บางทีเขาอาจจะโทรมาต่อว่าเธอ อย่างไรก็ตามเมื่อเธอรับโทรศัพท์ เธอกลับได้ยินเสียงของแอรี่ที่ปลายสาย “เธอเลิกรอเขาได้แล้วแอเรียน มาร์คที่รักกำลังอยู่กับฉันที่โรงแรมคืนนี้ เขาเพิ่งอาบน้ำและเข้านอน…”

แอเรียนหยุดหายใจไปชั่วขณะ แอรี่ตั้งใจเน้นว่ามาร์คเพิ่งอาบน้ำและเข้านอน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแอรี่พยายามจะบอกเธอถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างมาร์คกับเธอ ใช้เวลาครู่หนึ่งก่อนที่เสียงของเธอกลับมาอีกครั้ง “ผมเข้าใจแล้ว อย่าดีใจกับตัวเองมากจนเกินไปล่ะแอรี่ ถ้าผมพบว่าคุณต้องรับผิดชอบต่อเรื่องที่วุ่นวายพวกนี้ คุณเตรียมตัวไว้สู้เพื่อชีวิตของคุณจะดีกว่า!”