เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 294 แอเรียนย้ายออก

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 294 แอเรียนย้ายออก

แอเรียนไม่สามารถทนนิ่งเฉยได้เมื่อเธอได้ยินอาการป่วยของเจ้าข้าวปั้น “ได้ค่ะ หนูจะกลับและไปเก็บเสื้อผ้าของหนูด้วย หนูไม่มีเสื้อใส่ที่บ้านทิฟฟานี่เลย”

เธอเปลี่ยนชุดเป็นชุดสีขาวเดรสแขนยาวสีขาวหลังจากวางสายโทรศัพท์ไปก่อนที่จะเรียกรถแท็กซี่ เมื่อเธอถึงบริเวณประตูใหญ่ของคฤหาสน์เทรมอนต์ เธอเห็นว่าบ้านสว่างไสวไปหมด มาร์คอยู่ที่บ้าน

ในตอนนี้ เจ้าข้าวปั้นวิ่งมาหาแอเรียนและถูตัวของมันกับเรียวขาของเธอ มันดูแข็งแรงและดูไม่เหมือนอดอาหารมาหลายวัน มันยังคงอ้วนกลมและไม่เรียบร้อยเหมือนเดิม แมรี่โกหกให้เธอกลับบ้านเพื่อเธอจะได้เจอกับมาร์ค

เมื่อแอเรียนเดินเข้ามา เห็นรอยยิ้มฝืน ๆ ปรากฏบนใบหน้าของแมรี่ แอเรียนไม่ได้พูดอะไร เธอขึ้นไปยังห้องของเธอที่ชั้นบนเพื่อเก็บเสื้อผ้าของเธอแทน

มาร์คยังคงนั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าหน้าต่างฝรั่งเศส เธอไม่ได้ทักเขา เธอไม่รู้ว่ามีอะไรเหลือให้ดูระหว่างพวกเขาอีกหรือไม่ เธอมีเสื้อผ้าสำหรับฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนไม่มากนัก ดังนั้นกระเป๋าเดินทางเพียงใบเดียวก็เพียงพอที่จะใส่เสื้อผ้าของเธอทั้งหมด เธอจัดการเก็บสัมภาระของเธอทั้งหมดในครั้งเดียว

ขณะที่แอเรียนลากกระเป๋าของเธอและอุ้มเจ้าข้าวปั้นไปที่ประตูห้องนอน มาร์คที่หันหลังให้เธอตลอดเวลา ในที่สุดก็พูดขึ้น “เรายังไม่ได้หย่ากัน เธอจะรีบย้ายออกไปทำไม?”

เธอกัดริมฝีปากของเธอและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะสงบสติอารมณ์ “คฤหาสน์ เทรมอนต์ ใหญ่เกินไปสำหรับฉัน และฉันรู้สึกอึดอัดเสมอที่อยู่ที่นี่ บ้านของทิฟฟานี่ก็ดีค และคุณก็ไม่ได้อยู่ตลอด นอกจากนี้คุณก็ไม่ได้อยากเจอฉันจริง ๆ ถูกไหมล่ะ? โทรหาฉันเมื่อคุณต้องการให้ฉันกลับมา ส่งข้อความมาก็ได้ อย่างน้อยฉันจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดที่คุณไม่ต้องการให้ฉันอยู่ใกล้ ๆ” จากนั้นเธอก็ลากกระเป๋าของเธอลงมาข้างล่างโดยปราศจากความลังเล หญิงสาวหนึ่งคน กระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ แมวหนึ่งตัว – นี่คือทั้งหมดที่เธอมี

มาร์คกำหมัดแน่นจนกระทั่งสนับมือของเขาเปลี่ยนเป็นขาวซีด การแสดงออกของเขาถูกซ่อนเอาไว้ด้วยไฟที่สลัวในห้อง มันปิดปังความเย็นชาในดวงตาของเขา เขาไม่ได้หัวกลับไปมองที่เธอแม้ว่าหลังจากนั้นเสียงฝีเท้าของเธอจะค่อย ๆ เลือนหายไป

…

เมื่อเธอกลับมาที่บ้านของทิฟฟานี่ แอเรียนตัดสินใจแอบวางเจ้าข้าวปั้นลงที่หน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่ยื่นออกมาจากผนังห้องในห้องนอนของเธอ กล่องเล็ก ๆ ถูกวางเอาไว้ที่มุมห้อง

ทิฟฟานี่ดีใจที่เห็นเจ้าข้าวปั้น แต่เมื่อเธอนึกถึงความไม่ชอบพวกสัตว์เล็ก ๆ ของลิเลียน เธอจึงเตือนขึ้น “แม่ของฉันไม่ชอบพวกสัตว์เล็ก ๆ เธอคิดว่าพวกมันสกปรกและเต็มไปด้วยแบคทีเรีย อย่างไรก็ตาม เธอไม่ต้องไปกังวลเรื่องของเธอ แค่ปล่อยเจ้าข้าวปั้นให้อยู่ในห้องของฉัน มันสามารถอยู่ตรงหน้าต่างที่ยื่นออกไปได้ เราสามารถปล่อยให้มันอยู่ที่บ้านได้เมื่อพวกเราออกไประหว่างวัน แค่ล็อกประตูเอาไว้”

แอเรียนรู้สึกขอโทษ “ฉันขอโทษ ฉันไม่มีทางเลือก… ฉันไม่สามารถทิ้งเจ้าข้าวปั้นเอาไว้ที่คฤหาสน์เทรมอนต์ตามลำพังได้ มันน่าสงสาร ปกติฉันไม่ได้อยู่ด้วยและมาร์คก็ไมได้อยู่ มันก็จะตามแมรี่ไปรอบ ๆ แต่แมรี่ก็ยุ่งเหมือนกัน…”

ทิฟฟานี่ไม่ได้ใส่ใจในเรื่องนี้ “โอ้ เอาน่า ฉันแค่เตือน ฉันแค่บอกว่าเธอไม่ชอบมัน ไม่ได้หมายความเธอจะทนไม่ได้ เธอดีใจที่เธอมาอยู่กับเรา ทำไมแมวถึงเป็นปัญหาล่ะ? นี่เอาจริง ๆ นะ เธอจะอดทนตราบใดที่เธอมีเงิน มันจะไม่เป็นปัญหาเลยถ้าเธอพาหมาป่าตัวใหญ่เข้ามาตราบใดที่เธอมีเงิน! อย่างไรก็ตาม เธอวางแผนที่จะออกมาจากคฤหาสน์ เทรมอนต์ จริง ๆเหรอ? คนนับไม่ถ้วน พวกเขาคิดกันหัวแทบแตกว่าจะเข้าไปยังสถานที่นั้นอย่างไร เธอ ในทางกลับกัน หนีออกมาโดยไม่มีคนไล่เธอออกไป”

แอเรียนถอนหายใจ “ทิฟฟ์ มันไม่ง่ายอย่างที่เธอคิด มาร์คจะไม่ปล่อยให้ฉันไปถ้าปัญหานี้เกิดขึ้นในอดีตโดยไม่คำนึงถึงว่าฉันมีเหตุผลอะไร วันนี้เขาอยู่ที่นั่นตอนที่ฉันออกมา แต่เขาก็ไม่ได้ห้ามฉัน เขาต้องผิดหวังในตัวฉันมาก มันไม่เป็นไร… ฉันอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์เทรมอนต์มาสิบปี ฉันได้รับเงินที่คุ้มค่า นี่ก็ไม่ได้ขาดทุนอะไรสำหรับฉัน”

“แอริ ถ้าเธอต้องการนะ เธอสามารถอยู่กับฉันได้นานเท่าที่เธอต้องการเลย ฉันจ้องจะลักพาตัวเธอกลับมาที่บ้านของฉันตั้งแต่สมัยที่เรายังเรียนอยู่ แต่เธอก็ปฏิเสธตลอด ตอนนี้พสกเราได้อยู่ด้วยกันแล้ว มันก็ดีนะที่เป็นแบบนี้” ทิฟฟานี่เปลี่ยนเรื่องเพราะเธอไม่อยากอารมณ์กลับเป็นเศร้าหมอง

แอเรียนหัวเราะเบา ๆ “ตอนนี้ มาร์คเข้มงวดกับฉันมากจริง ๆ เขาจะดุฉันถ้าฉันกลับบ้านไม่ตรงเวลา ฉันจะกล้าออกไปได้อย่างไร? ไม่ต้องกังวลนะ ฉันจะไม่อยู่กับเธอฟรี ๆ หรอก ตอนนี้มีฉันและแมวของฉัน และฉันมีเงินเพียงพอจากเงินเดือนของฉัน ฉันจะแชร์ค่าเช่าและค่ากินค่าอยู่กับเธอ วิธีนี้ฉันสามารถช่วยแบ่งเบาภาระของเธอได้ เฮ้! ทิฟฟ์… ฉันมีคำถาม… เธอรู้สึกอย่างไรเมื่อเธอมีความรัก?”