เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 298 ย้ายออก

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 298 ย้ายออก

แอเรียนส่ายหน้า “หนูไม่อยากเข้าไป หนูอึดอัด คุณเอาไปคืนแทนหนูเถอะ หนูกลับนะ”

แมรี่ร้องเรียกอย่างเร่งรีบ “เธอจะทำอะไร? อากาศร้อนมาก ดูสิ หน้าเธอแดงไปหมดแล้ว ผิวเธอจะรับไหวหรอ? อีกอย่าง ถ้าเธอเกิดเป็นลมแดดล่ะ? เป็นลมแดดก็ตายได้นะ! ถึงเธอไม่อยากเจอนายท่านแล้วเธอไม่อยากเจอฉันบ้างหรอ? มาเถอะ ไปนั่งพักห้องฉันก่อน!”

หลังจากที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแอเรียนก็เดินตามแมรี่ไปที่ห้องพักแม่บ้าน เวลานี้ทุกคนต่างกำลังทำงานอยู่จึงไม่มีใครอยู่ในห้อง แม้ว่าห้องนี้จะอยู่กันสี่คน แต่ก็กลับมีพื้นที่กว้างขวางและมีพร้อมทุกอย่างแม้กระทั่งห้องน้ำและห้องครัวส่วนตัว

ไม่นานนักแมรี่ก็กลับมาจากด้านบนและคืนบัตรให้กับเธอ “ฉันบอกเธอแล้ว นายท่านไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น ท่านไม่ได้อยากได้บัตรคืนเลยบอกให้ฉันคืนมันให้เธอ ท่านบอกว่าให้เก็บเอาไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน”

แอเรียนอึ้ง “จริงหรอ? เขาพูดอะไรอีกไหม?”

แมรี่ส่ายหน้า “ไม่ ท่านแค่ถามว่าเธอกลับมาแล้วหรอ ฉันก็บอกว่าใช่ เธอกลับมาเพื่อเอาบัตรมาคืน แล้วท่านก็บอกว่าให้เธอเก็บมันเอาไว้ใช้ยามฉุกเฉิน”

แอเรียนคิดไตร่ตรองอยู่พักนึงก่อนที่จะตัดสินใจเก็บบัตรเอาไว้ ตอนนี้เธอต้องเลี้ยงตนเองและมันอาจจะมีสักวันที่เธออาจจะมีเหตุจำเป็นที่จะต้องใช้เงิน อีกอย่างเธอเองก็มีสิทธิ์ที่จะเก็บบัตรเอาไว้อยู่แล้ว “ได้ ฝากขอบคุณเขาแทนหนูด้วยนะ บอกเขาว่าหนูจะไม่ใช้ฟุ่มเฟือยหรอก หนูจะใช้มันแค่ในยามจำเป็น หนูกลับดีกว่า คุณและลุงเฮนรี่ดูแลกันดี ๆ นะคะ”

แมรี่เดินไปส่งแอเรียนที่ประตูพร้อมกับการถอนหายใจ เธอไม่แม้แต่จะพยายามตื้อให้แอเรียนย้ายกลับมา เธอแก่แล้วและเธอก็มีอะไรให้ต้องคิดมากอีกตั้งมากมาย

ทันทีที่แอเรียนกลับไปถึงบ้านเช่าของทิฟฟานี่และก้าวขาเดินเข้าประตู ลิเลียนก็ตรงเข้ามาหาเธอทันที “เธอเอาบัตรไปคืนจริง ๆ หรอ? โง่จริง ๆ เลย! น่าเสียดายที่สุด ด้วยเงินเดือนอันน้อยนิดของเธอ เธอไม่มีวันได้ซื้อเสื้อผ้าดี ๆ หรอก”

ถึงแม้ว่าแอเรียนจะรำคาญลิเลียนเธอก็ยังฝืนยิ้มอยู่ดี เธอไม่ได้บอกว่าเธอไม่ได้คืนบัตร “หนูคืนไปแล้ว หนูไม่อยากเป็นหนี้ใคร หนูเพลีย หนูจะไปนอนสักพัก”

ลิเลียนยังคงไม่ยอมอ่อนข้อ “นอนเวลานี้เนี่ยนะ? เธอยังไม่ได้กินอะไรเลย ไม่หิวรึไง? กินก่อนแล้วค่อยนอน เราจะกินอะไรตอนเที่ยงดี? เราไม่ได้ออกไปทานข้าวข้างนอกนานแล้ว ไปหาอะไรกินข้างนอกกันไหม?”

แอเรียนเปิดประตูห้องของเธอแล้วเรียกหาทิฟฟานี่ “ทิฟฟ์ ป้าเลนอยากออกไปกินข้าวข้างนอก”

ทิฟฟานี่ที่กำลังมัดผมตัวเองขวมดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งที่แอเรียนพูด “เราไม่ได้มีเงินขนาดนั้น กินที่บ้านนี่แหละ เดี๋ยวฉันจะทำอาหารเอง”

ลิเลียนไม่พอใจ “สิ่งที่เธอทำมันกินได้ด้วยหรอ? ขยะแขยง เธอไม่มีเงินแต่แอริมี แอริอยู่ตัวคนเดียว เธอต้องมีเงินเหลือเยอะแน่ ๆ ผิดหรอที่นาน ๆ ทีจะอยาอกออกไปกินข้าวข้างนอกบ้าง?”

ทิฟฟานี่ดึงแอเรียนเข้าห้องและปิดประตูอย่างแรง “สั่งอาหารตามสั่งเอา หนูและแอริจะทำอะไรง่าย ๆ กินทีหลัง ถ้าแม่อยากออกไปกินข้างนอกก็ไปเองเลย!”

“ฉันยังไม่อยากกินอะไรตอนนี้ ฉันจะนอนก่อน” แอเรียนพูดพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก

ทันใดนั้นสีหน้าของทิฟฟานี่ก็ดูเคร่งขรึมขณะที่เธอพูดว่า “แอริ เธอย้ายออกดีกว่าไหม? เดี๋ยวฉันหาที่ดี ๆ ให้ ฉันไม่ได้มีปัญหาอะไรนะ แต่เธอยิ่งอยู่แม่ฉันก็จะยิ่งฉวยโอกาสขูดรีดเธอ มันไม่ผิดที่แม่จะขูดรีดฉันแต่นี่เขาคิดจะขูดรีดเธอด้วย ฉันยอมไม่ได้หรอก! เธอใจดีและขี้เกรงใจเธอไม่มีวันปฏิเสธแม่ลง แต่อย่างไรก็ตาม เราทั้งคู่จะยอมเธอแบบนี้ไม่ได้!”