เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 318 การส่งมอบ

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 318 การส่งมอบ

เฮเลนหยิบโฉนดทรัพย์สินและบัตรธนาคารออกจากกระเป๋าเงินของเธอ “นี่คือเงินออมของแม่ทั้งหมดที่แม่ออมไว้ระหว่างที่อยู่กับพวกคินซีย์ตลอดระยะเวลาหลายปีนี้ การหย่าร้างของแม่กับฌองนั้นจบด้วยดี บริษัทและบ้านเป็นของเขา ส่วนแม่ได้รับ 80% ของเงินออมทั้งหมดรวมกับอสังหริมทรัพย์อีกสองที่ แม่ให้ลูกหนึ่งหลังกับเงินอีกครึ่งนึงของทั้งหมด แม่ตั้งใจว่าเงินที่เหลือในส่วนของแม่ แม่จะเอาไปก่อตั้งบริษัทเอง เมื่อแม่ตาย บริษัทก็จะเป็นของลูก แม่ไม่ได้เก็บมาเยอะเพราะหลัง ๆ นี้พวกคินซีย์ก็ค่อนข้างแย่เหมือนกัน รายได้เดียวก็มาจากการพยายามทำงานร่วมกับมาร์คเพื่อเอาตัวให้รอด อย่าคิดมากกับเรื่องนี้เลย ตอนนี้ลูกกำลังต้องใช้เงิน”

แอเรียนมองไปที่สิ่งของในมือเฮเลนแต่เธอไม่ได้ตอบรับทันที อสังหาริมทรัพย์คงจะมีมูลค่าอย่างน้อยสองสามแสน รวมถึงเงินในบัตรนั้นก็คงจะมีจำนวนไม่น้อยกว่ามูลค่าของอสังหริมทรัพย์ หากว่าพวกคินซีย์ไม่ได้ตกอับจำนวนเงินคงจะมากกว่าสองสามเท่า ใช่ สิ่งของเหล่านี้กำลังเป็นสิ่งที่เธอต้องการพอดี แต่ว่าเธอไม่ได้อยากได้มันจากเฮเลน

ในส่วนของเฮเลน แอรียนหวังว่าผู้หญิงคนนี้จะหายไปจากโลกนี้และไม่ติดต่อเธอกลับมาอีก นี่คือขอบเขตของความผิดหวังของแอเรียน นั้นก็คือ เธอไม่พบว่าเธอเองอยากยอมรับความเอื้ออาทรของเฮเลนด้วยซ้ำ

“เก็บไว้เถอะ นี่เป็นสิ่งที่คุณต้องการมาตลอดชีวิตไม่ใช่เหรอ? พวกมันควรเป็นของคุณ ฉันไม่ต้องการมัน สิ่งเดียวที่ฉันต้องการคือฉันต้องการให้คุณหายไปจากชีวิตฉัน เหมือนที่คุณเคยหายไปตอนนั้น และอย่ากลับมาอีก”

ตลอดหลายปีที่เฮเลนได้ใช้ชีวิตที่ดีเลิศ เธอเคยล้มก่อนหน้าแอเรียนด้วยซ้ำ “แอเรียน คิดซะว่านี่คือสิ่งที่แม่ติดค้างลูก มันน่าเสียดายถ้าลูกจะไม่รับไว้ ลูกเกลียดแม่และพวกคินซีย์ไม่ใช่เหรอ? ถ้าลูกไม่รับมันไว้ พวกนี้จะต้องตกเป็นของน้องสาวลูกในไม่ช้าก็เร็ว พวกมันจะกลับไปเป็นของพวกคินซีย์ ทำไมลูกไม่เก็บมันไว้ล่ะ? ต่อให้ลูกรับมันเอาไว้แม่ก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นหรอก… เพราะฉะนั้นเก็บมันไว้เถอะ”

เฮเลนโน้มน้าวใจแอเรียน แอเรียนยอมรับว่าเฮเลนโน้มน้าวเก่งมากจนเธอเองเกือบจะรับมันไว้แล้ว อย่างไรก็ตามกิเลิศตัณหานั้นไม่อาจเอาชนะเหตุผลของเธอได้

“คุณคือแม่ของ แอรี่ คินซีย์ อะไรที่เป็นของพวกคินซีย์ก็ควรจะเป็นของแอรี่ ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยว ฉันไม่รับสิ่งเหล่านี้เพราะฉันคิดว่าเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกัน อีกอย่าง ฉันไม่ควรที่จะรับของโดยไม่มีอะไรตอบแทน เพราะฉะนั้นอย่าพยายามเลย ฉันเหนื่อย ฉันต้องการพักผ่อน คุณกลับไปเถอะ”

เฮเลนไม่พยายามที่จะอยู่ต่อ เธอเก็บของแล้วก็กลับไป พอแอเรียนได้ยินเสียงประตูปิดเธอจึงลุกขึ้นไปล็อกมัน เธอเคยชินกับการล็อกประตูจากด้านในเมื่อต้องอยู่คนเดียว แต่พอเธอกำลังจะหันหลังเดินกลับหลังจากที่ล็อกประตูเสร็จเธอก็เหลือบไปเห็นโฉนดทรัพย์สินและบัตรธนาคารวางไว้บนพรมเช็ดเท้า สุดท้ายเฮเลนก็ทิ้งมันไว้กับเธออยู่ดี แอเรียนรู้สึกหัวเสียเล็กน้อยและจัดการเก็บของเหล่านั้นล็อกเก็บไว้ในลิ้นชัก

เมื่อเช้าวันรุ่งขึ้นเธอพบกองผักและอาหารเช้าข้างประตูตอนที่เธอกำลังจะออกไปข้างนอก มีผักสดและยังมีผลไม้และเนื้อสัตว์อีกด้วย สิ่งเหล่านั้นมีความหลากหลายและทั้งหมดดูมีราคาแพง อาหารเช้าก็เป็นอาหารแบบที่ซื้อกลับบ้านจากร้านอาหารหรูด้วย แอเรียนได้พิจารณาถึงความเป็นไปได้ที่ทิฟฟานี่จะทิ้งสิ่งเหล่านี้ไว้ที่นี่ แต่สถานการณ์ทางการเงินของเธอคงไม่สามารถซื้อสิ่งเหล่านี้ได้ เพราะฉะนั้นเป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นเฮเลน

แอเรียนขยับของออกไปไว้ข้าง ๆ ทางเดินเพราะเธอไม่ต้องการมัน แต่อีกสองก้าวต่อมาเธอก็คิดว่ามันจะเป็นการสูญเสียอาหารเปล่า ๆ เธอจึงทำได้เพียงโยนผักและผลไม้สดเข้าตู้เย็นและนำอาหารเช้าลงไปที่ชั้นล่างเพื่อไปแบ่งให้ทิฟฟานี่เพราะเธอไม่สามารถกินมื้อใหญ่แบบนั้นหมดคนเดียวได้

ทิฟฟานี่ไม่มีวันปฏิเสธอาหาร เธอถามระหว่างที่เธอกำลังกินอยู่ “ร้านนี้ไกลจากบ้านเธอมากเลยนะ เธอสั่งมาหรอ? เยี่ยมไปเลย ในที่สุดเธอก็ทำตัวเหมือนผู้หญิงท้องทั่วไปที่ต้องการอาหาร และในที่สุดเธอก็เลือกกินสักที อาหารเช้านี้ราคาไม่ถูกแน่นอน”

แอเรียนหงุดหงิด “เฮ่อ เธอคิดว่าฉันจะกล้าสั่งอะไรแบบนี้หรอ? น่าจะเป็นฝีมือของเฮเลน เธอส่งผักสด ผลไม้ เนื้อ และอื่น ๆ อีกมากมายมาให้ เมื่อคืนเธอมาหาฉันและทิ้งโฉนดทรัพย์สินและเงินเอาไว้ ฉันไม่ได้ต้องการมัน แต่เธอทิ้งมันไว้อยู่ดี รู้อีกทีก็สายเกินไปแล้ว แล้วเมื่อเช้าเธอก็ส่งสิ่งเหล่านี้มาอีก”

ทิฟฟานี่กลืนอาหารในปากของเธอ “มันน่าเสียดายที่เธอไม่รับมันเอาไว้ แล้วก็น่าเสียดายหากว่าเราไม่ได้ทานสิ่งนี้ ไม่ใช่ความผิดใครนะถ้าเธอจะรับมันเอาไว้ เฮเลนไม่ได้ทำหน้าที่ของหล่อนตอนที่เธอต้องการหล่อนมากที่สุด พอตอนนี้เธอได้รับจากเฮเลนบ้างจึงไม่เรียกว่าขูดรีดนะ แน่นอนว่าฉันไม่ได้แนะนำให้เธอให้อภัยเฮเลน เธอจะทำอะไรก็ได้ เอาที่เธอสบายใจ มันไม่ใช่ที่ของฉันที่จะพูดอะไรได้”

แอเรียนกำลังจะออกไปทานข้าวตอนเที่ยงพอดีตอนที่พนักงานต้อนรับเดินมาหาเธอพร้อมกับปิ่นโต “แอเรียน มีคนนำอาหารมาให้คุณค่ะ”

เธอรู้สึกเซื่องซึมเมื่อมองไปที่ปิ่นโตนั้น เฮเลนจะทำแบบนี้อีกนานไหม? แอเรียนเกลียดการที่จะต้องทิ้งสิ่งของ เมื่อมองไปที่กุ้งและเนื้อวัวรวมถึงผักสดที่อยู่ในกล่องอาหารกลางวัน แอเรียนก็ไม่สามารถทำใจโยนมันทิ้งลงถังขยะได้ เพราะจริง ๆ แล้วตอนนี้เธอหิวมาก…

“ขอบคุณ” แอเรียนรู้ว่าเฮเลนน่าจะยัดเงินใต้โต๊ะให้กับพนักงานต้อนรับคนนั้น เพราะอาหารไม่ได้ถูกส่งมาที่นี่ที่เดียวเท่านั้น และเฮเลนก็คงจะไม่มาด้วยตนเองเพื่อให้แอเรียนไม่พอใจ แอเรียนจึงไม่ได้ถามว่าคนส่งอยู่ที่ไหน เธอยอมรับกล่องอาหารกลางวันและเปิดมัน ทันใดนั้นเธอก็ได้รับการต้อนรับด้วยกลิ่นหอมที่ทำให้ความหิวของเธอรุนแรงขึ้น

เมื่อทิฟฟานี่โทรมาหาเธอเพื่อ ‘รายงาน’ สิ่งที่แจ็คสันเตรียมไว้ให้เธอในวันนี้ แอเรียนก็ถอนหายใจ “เฮเลนส่งอาหารกลางวันมาให้ฉัน เธอเชื่อไหม? เธอไม่ได้มาเองด้วย แผนกต้อนรับเอามาส่งให้ฉัน”

ทิฟฟานี่ตอบกลับอย่างร่าเริง “ถ้าอย่างนั้นก็กินมันสิ ไหน ๆ ก็ส่งมาให้แล้ว หล่อนน่าจะดูแลเธอดีแบบนี้เพราะรู้ว่าเธอท้องสินะ? อย่าไปรู้สึกผิดนะ ดูฉันสิ ฉันกินข้าวฟรีทุกวัน ฉันยังไม่คิดมากเลย อีกอย่าง แจ็คสันทำอาหารอร่อยมาก ภรรยาเขาจะต้องโชคดีแน่ ๆ ฉันควรจะกักตุ้นไว้ให้เยอะที่สุดก่อนที่เขาจะแต่งงาน เมื่อลาภลอยมาเราก็ต้องคว้ารับมันเอาไว้ เข้าใจไหม?”