เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 319 สิ่งที่ไม่ได้พูด

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 319 สิ่งที่ไม่ได้พูด

แอเรียนแซวเล่น “อาจจะเป็นเธอก็ได้ที่ได้แต่งงานกับเขา เธอจะได้กินและใช้จ่ายได้เต็มที่”

ทิฟฟานี่หัวเราะ เสียงหัวเราะเธอฟังดูร้ายกาจนิดหน่อย “ฮ่าฮ่า… ตอนนี้กระเพาะฉันติดอาหารเขาไปแล้ว ฉันคิดอยู่เหมือนกันว่าอยากจะเก็บเขาไว้ตลอดชีวิตเลย ดูสิ เขาทั้งสูง รวย และทำอาหารเป็นด้วย — ผู้ชายแบบนี้จะหาได้จากที่ไหนอีก? และบางทีฉันก็ฝันเห็นเขา… ฮิฮิ… โป๊ เขาแต่งตัวเทห์มาก เขาต้องหุ่นดีแน่ ๆ เมื่อเขาถอดเสื้อผ้าออกมา! โชคดีที่ฉันหลงเสน่ห์เขาเพียงเล็กน้อย ไม่อย่างนั้นนะฉันกินเขาไปนานแล้ว!”

แอเรียนขนลุก “โอ๊ย… เธอนี่นะ โอเค พอแล้ว ๆ ไปกินข้าวเถอะ”

หลังจากที่ทิฟฟานี่วางสาย เธอก็รู้สึกได้ว่ามีใครบางคนยืนอยู่ข้างหลังเธอในขณะที่เธอยังคงยิ้มเป็นนัย ๆ จากการคุยโทรศัพธ์ พอเธอหันไปดูเธอก็พบว่าแจ็คสันกำลังจ้องมองเธอด้วยความตะลึง เธอรู้สึกราวกับว่าเส้นเลือดในสมองกำลังจะแตก เขาได้ยินทุกอย่างเลย!

“เอ่อ… ฉันแค่ล้อเล่นนะ…” เธอตอบอย่างรวดเร็วพร้อมกับความรู้สึกที่อายจนอยากจะมุดดินหนี

“เอ่อ… ผมก็แค่เดินผ่านพอดี ทานอาหารให้อร่อยล่ะ ผมจะ… กลับไปที่ห้องทำงานผมแล้ว” แจ็คสันคงจะตกใจกับคำพูดที่ชัดเจนของเธอจนเขาต้องใช้เวลาสักพักเพื่อที่จะเชื่อมโยงความหมายของมัน

หน้าของทิฟฟานี่ร้อนมากจนจะสามารถทอดไข่ได้เลย อึดอัดชะมัด! — และน่าอายด้วย! หลังจากนี้เธอจะมองหน้าเขาอย่างไร?

ในห้องทำงานของผู้บริหารที่ตึก เทรมอนต์ ทาวเวอร์ มาร์คนั่งหันหน้าเข้าหาเฮเลน บนโต๊ะมีแก้วกาแฟที่ร้อนจนส่งควันร้อนและกลิ่นไปทั่วห้องอยู่สองใบ

“คุณเทรมอนต์ วันนี้ฉันไม่ได้มาคุยเรื่องธุรกิจ ฉันมาคุยเรื่องแอเรียน”

สีหน้าของมาร์คไม่แสดงออกถึงความรู้สึกใด ๆ เมื่อเธอพูดจึงทำให้เธอไม่สามารอ่านใจเขาได้

“โอ้? พูดเลย” การตอบโต้ของมาร์คนุ่มนวลก่อนที่เขาจะหยิบแก้วแกแฟขึ้นมาจิบ ความขมและรสชาติของกาแฟระเบิดบนลิ้นของเขาทำให้เขาตกใจ “เอลลี่ ไปเปลี่ยนเป็นชาดำที”

เฮเลนขมวดคิ้วเล็กน้อยจากท่าท่างของเขา “คุณรู้ว่าแอเรียนท้องใช่ไหม? เธอต้องอยู่คนเดียวและนั้นทำให้ฉันกังวล เธอไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากฉัน ฉันแอบส่งอาหารสดและผลไม้ และอาหารกลางวันไปให้เธอ เธอไม่ได้โยนมันทิ้ง แต่นาน ๆ เธอคงจะไม่เป็นแบบนี้ ทำไมผู้หญิงที่กำลังตั้งครรภ์ถึงไม่มีใครอยู่เคียงข้างเธอเลย?”

มาร์คกอดอกตัวเองและเอนหลังลงที่นั่งพร้อมกับการหลับตาอย่างสบาย ๆ “เธออยากย้ายออกจากคฤหาสน์ เทรมอนต์เอง ไม่มีใครไปบังคบเธอ”

ด้วยความเป็นแม่ เฮเลนจึงไม่พอใจ “คุณดูแลเธอมาตั้งแต่ที่เธอยังเด็ก ระหว่างคุณสองคนไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันเลยหรอ? ลูกในไส้เธอก็เป็นเชื้อเทรมอนต์!”

มาร์คยิ้มอย่างเย็นชา “ใช่ ผมดูแลเธอมา คุณเป็นแม่เธอแท้ ๆ พูดแบบนี้ไม่อายหน่อยเหรอ? เปรียบเทียบกับคุณแล้วผมดูแลเธอมากกว่าคุณอีก คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาต่อว่าผมด้วยซ้ำ”

อารมณ์ของเฮเลนเสียในพริบตา “ใช่… นั้นเป็นเรื่องจริง ฉันไม่มีอะไรจะพูด แต่คิดซะว่าฉันขอร้องละกัน… เห็นแก่เวลาที่คุณอยู่ด้วยกันมาและเพื่อเด็กในท้อง ฉันขอให้คุณไม่ทิ้งเธอระหว่างสองสามปีนี้… พ่อแม่ของเธอไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอตอนที่เธอยังเด็ก สำหรับเธอ คุณคือสามีและครอบครัว อย่าทิ้งเธอ…”

“คุณเทรมอนต์ ชาดำค่ะ” เอลลี่กลับมาพร้อมกับเครื่องดื่มร้อน

มาร์คลืมตาแต่แววตาเขาว่างเปล่า “ผมไม่ได้ทิ้งเธอ เธอต่างหากที่ทิ้งพวกเทรมอนต์เพื่อผู้ชายคนเดียว แล้วคุณจะให้ผมทำอย่าไร? ให้ผมกระดิกหางและขอร้องให้เธอกลับมาหรอ? ฮ่า… ทุเรศ ผมจะไม่ห้ามถ้าเธอต้องการจะกลับมา แต่ผมจะไม่ห้ามถ้าเธออยากจะไปเช่นกัน และมีอีกเรื่องที่ผมจะไม่ทำแน่นอน นั่นก็คือ ผมจะไม่ยอมหย่า”

เฮเลนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเธอจึงรู้สึกว่าทั้งหมดนี้เธอใช้อารมณ์มากไปรึเปล่า “ดูเหมือนว่าฉันจะรู้เรื่องไม่หมด ฉันขอโทษ แต่… ฉันก็ยังไม่สามารถหาคนมาช่วยเธอได้อยู่ดี สุดท้ายแล้วคุณก็คือคนที่เธอสนิทด้วยมากที่สุด คุณทำหน้าที่ของคุณให้เต็มที่ก็แล้วกัน ฉันไปล่ะ”

หลังจากที่เฮเลนกลับไป มาร์คก็จุดบุหรี่ด้วยความเป็นเดือดเป็นร้อน

“สุดท้ายแล้วคุณคือคนที่เธอสนิทด้วยมากที่สุด” — คำพูดนั้นก้องอยู่ในหัวมาร์คไม่หยุดอย่างกับว่าเขาโดนมนตร์สะกด ใช่เหรอ? ใช่เขาเหรอที่แอเรียนสนิทด้วยมากที่สุด? เขาไม่กล้าที่จะใช้คำนั้น มีแค่แอเรียนที่รู้คำตอบสำหรับคำถามนี้

ค่ำคืนในเมืองหลวงคึกคักตามปกติโดยมีไฟนีออนส่องสว่างไปทั่วเมือง แม้กระนั้นก็ยังมีความรู้สึกโดดเดี่ยวท่ามกลางความพลุกพล่าน

เมื่อไฟในตึก เทรมอนต์ ทาวเวอร์ ถูกปิดลง ห้องของประธานนั้นยังคงส่องแสงสว่างจ่า หน้าห้องทำงานของมาร์ค เอลลี่มองไปที่นาฬิกาจนต้องไปเคาะประตู “คุณเทรมอนต์ ตอนนี้ดึกแล้ว เรากลับกันเถอะค่ะ”

มาร์คเมาอยู่ในห้องทำงานคนเดียว “คุณกลับไปก่อนเลย ผมจะไม่กลับ” ใช่ เขาไม่จำเป็นที่จะต้องกลับ ไม่ว่าคฤหาสน์ เทรมอนต์ จะสว่างแค่ไหนมันกลับไม่มีความอบอุ่นเลย บ้านหลังใหญ่โตนั้นมีความหนาวเย็นมาเป็นเวลา 10 กว่าปี

เอลลี่ถอนหายใจ เธออยากจะพูดอะไรอยู่บ่อยครั้งแต่สุดท้ายเธอก็ไม่พูดและกลับบ้านในที่สุด

ประมาณเที่ยงคืน มาร์คเดินออกมาจากตึกพร้อมความซวนเซ ไบรอันรอเขาข้างล่างอยู่หลายชั่วโมง พอเห็นมาร์คในสภาพนั้นเขาจึงรีบไปช่วยพยุงทันที “นายท่าน ทำไมถึงดื่มหนักขนาดนี้? เราจะกลับไปที่คฤหาสน์ เทรมอนต์ ไหมครับ?”

มาร์คส่ายหน้า “ไม่ เราไปหาเธอ เธอไม่เคยอยู่คนเดียว… พยากรอากาศบอกว่าวันนี้ฝนจะตกหนัก เธอจะต้องกลัวแน่ ๆ…”