เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 321 ไบรอันเอง

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 321 ไบรอันเอง

แอเรียนล้มเลิกที่จะขัดขืน ไม่ว่าเธอจะพยายามเท่าไหร่ มาร์คจะไม่ยอมจนกว่าจะได้ในสิ่งที่เขาต้องการ…

การเคลื่อนไหวของมาร์คน่ากลัวพอ ๆ กับเสียงฟ้าร้องที่ทำให้หูหนวกได้ ในที่สุดทุกอย่างก็จบลงท่ามกลางเสียงสะอื้นของแอเรียน

ฝนหยุดตกในช่วงกลางคืนของวันนั้น ดวงอาทิตย์ที่ขึ้นยามเช้าส่องแสงกระทบละอองฝน ทำให้รู้สึกอบอุ่นมาก แอเรียนรู้สึกหวาดกลัวตลอดทั้งคืนจนแทบจะไม่ได้นอนเลย เธอตรวจให้แน่ใจว่าลูกของเธอยังสบายดี แต่เธอก็ยังคงไม่พอใจในตัวมาร์ค

เธอไม่ได้เงียบในขณะที่เธอล้างหน้าแปรงฟัน ความเหนื่อยล้าและอาการแพ้ท้องทำให้พลังงานที่เหลืออยู่ของเธอหมดลงอย่างมากจนเธอไม่เหลือแรงแม้แต่จะก้มลงหยิบถ้วยที่ตกลงพื้น เธอไม่มีอาการแพ้ท้องมาก่อน แต่ดูหลังจากที่มาร์คมาสิ เธอคิดว่าเขาต้องมีผลกับเธอแน่ ๆ …

ในที่สุดมาร์คก็ตื่นขึ้นเนื่องจากแอเรียนที่ส่งเสียงดัง เมื่อมองไปที่สภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยเขาก็เข้าสู่ความงุนงงชั่วขณะ ชิ้นส่วนความทรงจำของคืนที่แล้วผ่านเข้ามาฉายซ้ำในความคิดของเขา แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามที่จะจำให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ความทรงจำของเขาปฏิเสธที่จะกลับมาอย่างครบถ้วน แน่นอนว่าเขาจำสิ่งที่เขาพูดไม่ได้ ในสภาพที่เมาค้างของเขาอาการปวดหัวอย่างรุนแรงก็ตามมา เขาลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำพร้อมกับขมวดคิ้ว เมื่อเขาเห็นแอเรียนเขาก็นึกถึงเรื่องเมื่อคืน… เขาจำได้แค่เศษส่วนของมัน แต่ร่างกายของเขายังคงมีปฏิกิริยา…

มาร์คไม่เคยใส่ชุดเดิมซ้ำเพราะฉะนั้นตอนนี้ผ้าเช็ดตัวนั้นกลายเป็นเสื้อผ้าชิ้นเดียวที่เขามี เขาหันไปหาแอเรียนและพูดว่า “ผมอยากเข้าห้องน้ำ”

แอเรียนเดินหนีเขาโดยไม่ส่งเสียงขณะที่มาร์คปิดประตูห้องน้ำด้วยความงอน เขาถอดผ้าขนหนูออกโดยใช้มือข้างหนึ่งพิงกำแพงเพื่อพยุงตัวเอง เขาไม่สามารถหยุดตนเองไม่ให้อุทานด้วยน้ำที่เบาได้ “บ้าเอ่ย…” ทำไมเขาถึงไม่สามารถควบคุมตนเองจนต้องมาหาเธอได้? ไบรอันไม่แม้แต่คิดที่จะหยุดเขา ไบรอันแค่เพียงมาทิ้งเขาไว้ที่นี่!

พอเขาออกมาจากห้องน้ำเขาก็โทรหาไบรอันทันที “ส่งเสื้อผ้ามาให้ผม ด่วน”

แอเรียนแต่งตัวเสร็จและพร้อมจะออกจากบ้านแล้ว เธอไม่อยากจะพูดกับเขาแต่เธอรู้สึกว่าเธอจำเป็นที่จะต้องพูด “ฉันจะไปทำงานแล้ว อย่าลืมล็อกประตูตอนที่คุณออกไปด้วยละ”

มาร์คนวดขมับที่ปวดของตนเอง “เมื่อคืนเธอไม่ได้นอนเลยใช่ไหม?” หลังจากที่ถามไปเขารู้สึกว่าเขากำลังจะแพ้ทางเธอ จึงจำเป็นที่จะต้องทำเสียงแข็งขึ้น “เมื่อคืนฉันดื่มหนักไป ฉันจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าเธอนอนไม่พอก็ไม่ต้องไปทำงานหรอก เดี๋ยวฉันบอกเอริกให้”

แอเรียนทำแก้มป่องด้วยความโกรธ “ไหน ๆ คุณก็จำไม่ได้แล้วก็เอาเป็นว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันงีบตอนที่ฉันพักได้ ไม่ต้องห่วงฉันหรอก” เธอกำลังจะเดินออกไปพอดี อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด หน้าประตูมีอาหารเช้ารออยู่ แต่ด้วยความไม่อยากอาหารของเธอ เธอจึงหยิบมันไปวางไว้ที่ทางเดินแล้วก็เดินไปขึ้นลิฟต์

เมื่อเธอลงไปข้างล่าง ทิฟฟานี่ที่ไม่เห็นว่าเธอจะถืออาหารเช้ามาด้วยจึงถามว่า “วันนี้แม่เธอไม่ได้ส่งอาหารเช้ามาหรอ?”

แอเรียนตอบอย่างหมนหม่อง “ส่ง มาร์คอยู่ที่ห้องฉัน ฉันไม่อยากอาหาร ฉันเลยทิ้งไว้ให้เขา”

ทิฟฟานี่แสดงสีหน้าราวกับว่าได้ยินข่าวโลกแตก “อะไรนะ? มาร์คอยู่ที่ห้องเธอ? ทำไม? เกิดอะไรขึ้น? พวกเธอดีกันแล้วเหรอ? เมื่อเช้าเขาอารมณ์ดีมากจนต้องมาหาเธอหรอ? หรือเขามาตั้งแต่เมื่อคืน?”

แอเรียนไม่มีอารมณ์จะตอบเพราะทุกครั้งที่เธอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนเธอจะอารมณ์เสียทันที อีกอย่าง สิ่งแรกที่มาร์คบอกกับเธอเมื่อเช้าก็คือว่า เขาจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลย เป็นใคร ใครก็ต้องเคืองทั้งนั้นแหละ!

ทิฟฟานี่เห็นสีหน้าที่ดูเป็นลางไม่ดีจึงไม่ได้ถามอะไรต่อและหันไปขับรถต่อ

พอพวกเธอออกไป ไบรอันก็มาถึงพอดี พอเขาได้เจอกับมาร์ค เขาก็โดนต่อว่าทันที “คุณบ้าไปแล้วหรอ? ใครใช้ให้คุณมาส่งผมที่นี้!?”

ไบรอันทำหน้างง “นายท่าน… นายท่านเป็นคนที่โวยวายจะมาที่นี้เอง…”

มาร์คจะมีวันยอมรับการกระทำโง่ ๆ ของเขาไหม? เขามีแต่จะดื้อรั้นเท่านั้น “คุณไม่เห็นหรอว่าผมดื่มมากเกินไป? คุณทำในสิ่งที่ผมขอตอนที่ผมเมาได้อย่างไร? ถ้าผมขอให้คุณยิงคนหรือเผาบ้านทิ้งคุณก็จะทำอย่างนั่นไหม? คุณทำงานกับผมมาตั้งหลายปีคุณยังไม่รู้อีกหรอว่าควรทำอะไรยังไงบ้าง!”

ไบรอันยันตัวเองและพูดว่า “เขาว่ากันว่าสิ่งที่คนเราพูดตอนที่เราเมาจะเป็นความจริงที่ใจปรารถนา นายท่านคงจะคิดถึงนายหญิงจึงได้โวยวายที่จะมาที่นี่ นายท่านไม่รู้จักอารมณ์ตัวเองตอนเมา ถ้าผมไม่ทำตามที่นายท่านต้องการนายท่านก็จะร้องโวยวายอยู่อย่างนั้นทั้งคืน”

มาร์คไม่รู้จริง ๆ ว่าตัวเองเป็นอย่างไรตอนเมา ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกผิดนะ เขายอมหยุดเถียงกับไบรอันและรับเสื้อผ้าที่ไบรอันนำมาให้เพื่อไปเปลี่ยนในห้องนอน ทันใดนั้น มาร์คก็เหลือบไปเห็นเศษชิ้นของผ้าลูกไม้สีขาวบนเตียง ชัดเจนว่าชิ้นนั้นถูกกระชากจนขาด เมื่อเชื่อมต่อกับการกระทำที่โง่เขลาของเขาเมื่อคืน เขาก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไปด้วยใบหน้าที่บึ่งตึง มาร์ครู้สึกใจหายมากขึ้นอีกเมื่อเห็นอาหารเช้าข้างตู้เสื้อผ้าในห้องโถง

“ส่งอาหารไปให้เธอด้วย แต่ไม่ต้องบอกว่าผมเป็นคนให้ส่งไปนะ”

ไบรอันฮัมเสียงแทนการตอบรับ เขาไปส่งมาร์คที่บริษัทก่อนที่เขาจะออกไปส่งอาหารให้แอเรียน อาหารเช้า ขนม เค้ก เขาซื้อทุกอย่างเท่าที่เขาจะซื้อได้

เมื่อไบรอันนำอาหารทั้งหมดไปวางไว้บนโต๊ะของพนักงานต้อนรับที่บริษัทของเอริก ผู้หญิงที่เป็นพนักงานก็ถึงกับตะลึง “คุณคะ… นี่สำหรับใครหรอคะ?”

ไบรอันหอบเหนื่อยหลังจากที่วิ่งซื้อโน้นนี้ “สำหรับแอเรียน ผมไปก่อน ให้เธอมาเอาของพวกนี้หลังจากที่ผมไปแล้ว บอกเธอว่า… ไบรอันส่งมา” มาร์คบอกว่าไม่ให้เอ่ยชื่อมาร์ค แต่เขาไม่ได้บอกว่าไบรอันห้ามใช้ชื่อตัวเอง

หลังจากที่ไบรอันออกไป ผู้หญิงที่เป็นพนักงานถึงกับกลืนน้ำลายเมื่อมองไปที่อาหารน่ากินทั้งหลาย เธอตั้งใจว่าจะเก็บสักชิ้นให้ตนเองจึงรีบเอาไปส่งให้แอเรียนก่อน “แอเรียน มีคนเอาอาหารมาส่งให้คุณนะ เยอะขนาดนี้ คุณกินคนเดียวหมดเหรอ?”