เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 326 มาร์คเท่านั้น

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 326 มาร์คเท่านั้น

ดีเหรอ? แอเรียนรู้สึกกระวนกระวายใจ แม้ว่าเธอจะรู้ว่ามาร์คกลืนน้ำลายตัวเองหลังจากที่สัญญากับเธอว่าเขาจะไม่ติดต่อกับแอรี่ มันก็ดีกว่าไม่คิดอะไรเลย เธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะพูดอะไรได้ แม้ว่าเธอจะไม่ได้ตั้งใจ ทว่าก็เป็นเธอที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับวิลและถูกมาร์คจับได้ เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย

มาร์ครู้สึกหงุดหงิดกับคลื่นความร้อนที่เกิดขึ้นภายนอก “เธอได้ยินไม่ผิดหรอก ฉันไม่ได้พูดเพราะใครต่อใคร ไม่ต้องไปมาหาฉันที่บริษัท ฉันบอกเธอแล้วว่าเราไม่ได้ติดต่อกันอีกแล้ว เธอคิดว่าฉันพูดเล่นอย่างนั้นเหรอ?”

แอรี่คิดว่าเธอชนะแล้ว เขาไม่ได้พูดว่าไม่ต้องติดต่อเขาอีกแล้ว ทว่าเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้รังเกลียดการที่ได้เจอกับเธอหลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นกับแอเรียนและวิล พวกเขาสบายดี สิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้ไม่ควรถูกเมินเฉยไม่ใช่หรือ? เธอไม่เต็มใจที่จะต้องเผชิญหน้ากับความจริงแบบนี้ “พี่มาร์คที่รัก… อย่าเป็นแบบนี้สิคะ! ฉันจะเป็นคนดี ฉันจะไม่รบกวนคุณถ้าคุณไม่มาหาฉัน…”

มาร์คไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเดินไปที่รถของเขาซึ่งจอดอยู่ไม่ไกล ไบรอันลงมาเปิดประตูให้กับเขาขณะที่แอเรียนเดินตามไปอย่างปกติ

สายตาของแอรี่จ้องมองไปที่หน้าท้องที่นูนออกมาเล็กน้อยของแอเรียนและเข้าใจสถานการณ์ในทันที เมื่อเห็นว่ามาร์คขึ้นรถไปแล้ว เธอจึงคว้ามือของแอเรียนและลดเสียงของเธอลงต่ำพลางพูดขึ้น “อ่า มันเป็นเพราะเธอกำลังตั้งท้องใช่ไหม? ไม่มีปัญหา ฉันฆ่าลูกคนแรกของเธอได้ ครั้งที่สองก็เกิดขึ้นได้เหมือนกัน ผู้หญิงโสโครกอย่างเธอไม่คู่ควรที่จะอยู่เคียงกับมาร์คหรอก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของมาร์คหรือเปล่า…”

อุบัติเหตุที่ทำให้เกิดการแท้งลูกในครั้งแรกของเธอปรากฏขึ้นในใจของแอเรียน แม้ว่าเธอจะโกรธ ทว่าความกลัวกลับครอบงำความรู้สึกส่วนใหญ่ของเธอ หากเป็นเธอเพียงคนเดียว การคุกคามของแอรี่จะไม่มีความสำคัญกับเธอเลย ทว่าตอนนี้เธอมีลูก อย่างไรก็ตาม เธอเสี่ยงไม่ได้ และเธอจะไม่ยอม

“แอรี่ เธอต้องการอะไร?” เธอถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เฮ้… เธอก็รู้ดีว่าฉันต้องการอะไรไม่ใช่เหรอ? ฉันต้องการมาร์ค เขาเท่านั้น” แอรี่กัดฟันของเธอ

มาร์คเท่านั้นเหรอ? แอเรียนเงียบไปสองสามวินาทีก่อนจะสะบัดมือของแอรี่ที่จับเอาไว้ออกและขึ้นรถ เธอไม่ได้โง่ ถ้าไม่มีมาร์คเธอจะต้องเผชิญกับการดูถูกเหยียดหยามที่รุนแรงขึ้น แม้ว่าเธอจะยกมาร์คให้ได้อย่างง่ายดาย แต่แอรี่คงไม่ปล่อยเธอไปในตอนนี้

ด้วยความไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร แอรี่ทำได้เพียงกระทืบเท้าด้วยความโกรธเมื่อเธอเห็นรถออกไป

เมื่อเห็นว่ามาร์คและแอเรียนไปแล้ว ทิฟฟานี่ขับรถของเธอเฉียดผ่านแอรี่ ทำให้เธอสะดุดและเกือบจะล้มลง “นี่เธอตาบอดเหรอ?!”

ทิฟฟานี่ลดกระจกรถลงเพื่อชูนิ้วกลางให้กับเธอด้วยความรู้สึกสะใจอย่างไม่น่าเชื่อ นี่คือสิ่งที่นังบ้านี่ควรจะได้รับ

ที่ภายในรถ แอเรียนพูดขึ้น “คุณไม่อยากรู้เรื่องที่แอรี่บอกกับฉันเมื่อสักครู่นี้ ตอนที่เธอรั้งฉันเอาไว้เหรอ?”

“มีอะไรที่ต้องรู้? มีปัญหามากมายเกิดขึ้นระหว่างผู้หญิงสองคน” มาร์คตอบอย่างไม่ใส่ใจ

แอเรียนนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะพูดขึ้น “เธอขู่ฉันว่าเธอสามารถฆ่าลูกคนที่สองของฉันได้หลังจากที่เธอเคยฆ่าลูกคนแรกของฉันแล้ว เธอคิดว่าคุณอยู่กับฉันเพราะลูกของฉัน ทำให้เธอไม่ได้อยู่กับคุณ เธอต้องการให้ฉันปล่อยคุณไปค่ะ”

นี่เธอกำลังฟ้อง? มาร์คหันกลับไปมองเธออย่างพิจารณา เมื่อครุ่นคิดแล้วเขาจึงตอบเธอ “แล้ว? เธอจะปล่อยฉันไปไหม?”

แอเรียนมองออกไปที่ด้านนอกหน้าต่าง “ฉันไม่ได้โง่นะ แต่คุณก็ไม่ใช่ของฉันเหมือนกัน”

…

เมื่อกลับไปที่อพาร์ทเม้นต์ มาร์คจับเจ้าข้าวปั้นขังเอาไว้ได้อย่างง่ายดายขณะที่แอเรียนรีบให้ยาและอาหารกับมัน หลังจากการพยายามต่อสู้ เจ้าข้าวปั้นก็ไปซ่อนตัวเพื่อไม่ให้พวกเขาหามันเจอ ทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นแอเรียนก็รู้สึกสงสาร แต่เธอก็หมดหนทางในสถานการณ์เช่นนี้

มาร์คเข้ามาภายในห้องพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความไม่ชอบที่ยาและขนแมวอยู่บนเสื้อผ้าของเขา

ไม่กี่นาทีต่อมาโทรศัพท์ของเขาที่อยู่บนโต๊ะกาแฟก็ตั้งขึ้น เมื่อหยิบมันขึ้นมาแอเรียนก็ไปที่ห้องน้ำ “ของคุณ”

ประตูเปิดออกและมาร์คก็ยื่นมือของเขาออกมาเพื่อรับโทรศัพท์ก่อนจะปิดประตูลง เธออยากจะบอกว่าเธอหิวและถามเขาว่าอยากจะทานอะไร เพราะเธอสามารถทำอาหารให้ได้ด้วยวัตถุดิบมีอยู่ที่บ้าน ทว่าน่าเสียดายที่มาร์คไม่เปิดโอกาสให้เธอพูด

แอเรียนไปหยิบผักและเนื้อสัตว์ออกมาจากตู้เย็น เมื่อเธอกำลังหั่นเนื้อสัตว์ เธออดที่จะรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาไม่ได้เมื่อเห็นเลือดสีแดงไหลออกมาและอาเจียนออกมา มาร์คเห็นเธอก้มตัวอยู่เหนือถังขยะและอาเจียนเมื่อเขาออกจากห้องน้ำ เขาขมวดคิ้วและถามขึ้น “เธอกำลังทำอะไรอยู่?”

แอเรียนชี้ไปที่เนื้อในอ่างก่อนจะตอบคำถาม “ทำอาหารค่ะ เรามีวัตถุดิบไม่ต้องออกไปทานอาหารนอกบ้าน”

มาร์คพาเธอออกมา “ไม่ต้องทำให้ตัวเองยุ่งยาก จะมีคนนำอาหารเย็นมาส่งให้เรา”

แอเรียนนึกถึงอาหารสดที่จะเน่าเสียแทน และยืนกราน “มันจะเน่าเสียนะคะถ้าเราไม่กิน ฉันจะทำอาหารเอง คุณสั่งอาหารกลับบ้านได้ถ้าคุณไม่คุ้นเคย”

มาร์คกวาดอาหารสดในตู้เย็นลงในถังขยะโดยไม่พูดอะไรสักคำ “ตอนนี้เธอจะหยุดได้หรือยัง? ในห้องครัวมันร้อน เธอจะถูกทำให้สุกก่อนที่อาหารของเธอจะสุก”

ด้วยความไม่พอใจกับการกระทำของเขา เธอจึงเถียงต่อไป “มันเป็นการสิ้นเปลืองมากที่คุณทิ้งทุกอย่างไปแบบนั้น! ทำไมคุณถึงเป็นแบบนี้!”

มาร์คยังคงใจแข็ง “เธอกำลังบอกว่าการทิ้งสิ่งที่เฮเลนซื้อมาให้เธอเป็นการสิ้งเปลืองอย่างนั้นเหรอ? เธอไม่ได้การสิ่งที่เธอให้ไม่ใช่เหรอ?”