เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 327 ผีเสื้อ

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 327 ผีเสื้อ

แอเรียนพูดอะไรไม่ออกและหันกลับไปที่ห้องนอนด้วยความฉุนเฉียว เธออยากจะปิดประตู ทว่าเธอก็กังวลว่าเขาจะไม่ได้รับความเย็นจากเครื่องปรับอากาศเลย

ไม่นานเกินรอ ไบรอันก็นำอาหารเย็นของพวกเขามาส่ง ดูที่บรรจุภัณฑ์คร่าว ๆ ก็บอกได้ว่าอาหารเย็นของพวกเขามากจากร้านอาหารไวท์ วอเตอร์ เบย์ หลังจากที่ไบรอันกลับไปแล้ว มาร์คก็ตะโกนเรียกมาทางห้องนอน “อาหารเย็นมาแล้ว”

แอเรียนไม่ได้ตอบกลับ พลางแสร้งทำเป็นว่าเธอไม่ได้ยินเขา

แม้ว่าเขาจะมีเพียงผ้าขนหนูพันกาย ทว่ามาร์คก็รู้สึกร้อน ด้วยความหงุดหงิดที่โดนกวนประสาท “เธอจะกินไหม? ฉันจะได้โยนทิ้งถ้าเธอไม่กิน!”

แอเรียนยังคงเงียบ เธออดคิดไม่ได้ว่าการที่เขามาที่นี่เพื่อทำให้เธอเป็นบ้า พวกเขาเข้ากันไม่ได้!

มาร์คลุกขึ้นไปที่ห้องนอนและอุ้มเธอไปที่โซฟาในห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็ว “ฉันอารมณ์ไม่ดี ทานอาหารเย็นของเธอซะ!”

แอเรียนเปิดอาหารที่ซื้อมาและทานเงียบ ๆ เครื่องปรับอากาศภายในห้องนอนไม่สามารถแผ่ความเย็นออกมาครอบคลุมได้ถึงห้องนั่งเล่นได้ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกร้อนขึ้นมาในไม่ช้า เธอรู้สึกเบื่ออาหารและไม่สามารถทำอาหารเย็นจนเสร็จได้แม้มันจะเป็นเพียงอาหารจานเล็ก ๆ ก็ตาม

มาร์คที่รู้สึกแย่กว่าเธอ “เธอคิดจะอยู่สถานที่น่ากลัวแบบนี้อีกนานแค่ไหน?”

แอเรียนตอบอย่างแผ่วเบา “ฉันไม่ได้คิดจะย้าย ที่นี่ก็พออยู่ได้ค่ะ”

มาร์คหายใจเข้าลึก ๆ แล้วน้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนเป็นเหินห่าง “วิลจะไม่กลับมาอีกแล้ว แบบนั้นก็อยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตเลยถ้าเธอทำได้!”

เมื่อมองไปที่เขา แอเรียนกัดริมฝีปากของเธอก่อนจะพูดขึ้นด้วยความเย็นชาหลังจากนั้นครู่หนึ่ง “คุณช่วยไม่ลากวิลเข้ามาเกี่ยวข้องกับทุกเรื่องได้ไหม? เพราะ..” เธอพูดยังไม่ทันจบประโยคและเธอก็ไม่ต้องการที่จะพูดต่อ เขามีข้อสันนิฐานของเขาอยู่แล้ว ทว่าเธอไม่มีมันในคำอธิบายของเธอ

ยังเป็นอีกหนึ่งความขัดแย้งที่ยังไม่ได้รับการพิสูจน์ที่พวกเขามี แม้ว่ามาร์คจะไม่ได้ลุกออกไป แต่ว่าพวกเขาก็ไม่ได้คุยกัน

ในตอนกลางคืนนั้นร้อนมากอย่างไม่น่าเชื่อ ในที่สุด มาร์คก็ยอมแพ้และย้ายจากโซฟามาที่เตียง ขณะที่เขาอยู่ตรงนั้น เขาย้ายเจ้าข้าวปั้นที่นอนอยู่บนเตียงไปที่ประตูห้องนอน

แอเรียนรู้ดีว่าเขาเข้ามาแล้ว เธอไม่ได้ตอบสนองใด ๆ จนกระทั่งร่างของเขาขยับเข้ามาใกล้เธอจนเธอขยับไม่ได้

“มันต้องมีบางอย่างในผิดปกติในสมองของฉันที่ทำให้ฉันอยู่ที่นี่และอดทนกับเธอ!” เสียงของมาร์คฟังดูเหมือนเขากำลังบ่นด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่มันก็ไม่ได้ผล

“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ไป…” เธอตอบกลับเบา ๆ

มาร์คจะทนสิ่งนี้ได้อย่างไร? เขาลุกขึ้นในทันทีเพื่อจะโทรหาไบรอันเพื่อให้คนหลังส่งเสื้อผ้ามาให้เขาเปลี่ยนเพราะเขาไม่สามารถพันตัวด้วยผ้าขนหนูแบบนี้ได้ แอเรียนรู้ว่าเขาเป็นคนจริงจัง เธอจึงคว้าโทรศัพท์ของเขาแล้วนำไปซ่อนไว้ที่ใต้ร่างของเธอ

“คุณจ่ายเงินเดือนให้ไบรอันเดือนละเท่าไรเพื่อรบกวนเขาตอนดึก ๆ? คุณทำให้เขาต้องรอเรียกใช้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้าฉันมีคนใจจืดใจดำแบบคุณเป็นเจ้านาย ฉันคงลาออกไปนานแล้ว!”

มาร์คหาโทรศัพท์ของของเขาใต้ผ้าห่มในความมืด เมื่อเขาสัมผัสกับผิวนุ่มของแอเรียน การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะชักมือของเขากลับในทันที “เธอต้องการอะไร?”

แอเรียนตกตะลึง ฟังดูเหมือนมาร์คจะพูดไม่ออก “ฉันไม่ได้ต้องการอะไร ฉันท้องและฉันต้องการพักผ่อน อย่ารบกวนฉัน ตอนเช้าก็ออกไปเงียบ ๆ ถ้าคุณต้องการจะ…”

เมื่อเม้มริมฝีปากของเขาเข้าหากัน มาร์คจ้องไปที่เธอด้วยความเย็นชา ด้วยความโกรธทำให้หน้าอกของเขายกขึ้นอย่างหนักหน่วง นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะยอมได้และปล่อยให้มันครอบงำเขา มาร์คก้มลงและยื่นมือของเขาไปที่ร่างของเธออีกครั้ง เขาไม่เคยรู้สึกโกรธแบบนี้มาก่อนในชีวิต

โดยไม่ได้ตั้งใจ ระยะห่างระหว่างพวกเขาลดลงเหลือเพียงรอยแยกบาง ๆ ที่กั้นระหว่างพวกเขาเอาไว้

แอเรียนได้กลิ่นหอมสดชื่นจากร่างกายของมาร์คที่อาบน้ำมาแล้วและสามารถจินตนาการได้ถึงรูปร่างที่ราวกับแกะสลักของเขาได้อัตโนมัติ เขาเดินอยู่ใกล้ ๆ เธอด้วยการมีผ้าขนหนูห่อหุ่มร่างกายเพียงอย่างเดียวมาสองวัน มันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ได้เธอจะเห็นร่างกายที่เกือบจะเปลือยเปล่าของเขา แก้มของเธอเป็นสีแดงระเรื่อและเธอก็ไม่อาจจะอยู่นิ่งได้ “ลุกขึ้น… ฉันจะหยิบมันให้คุณ…”

มาร์คไม่สนใจเธอแล้วอุ้มเธอขึ้นมาด้วยมือข้างหนึ่งขณะที่เขาหาโทรศัพท์ของเขาด้วยมืออีกข้างหนึ่ง รูปร่างผอมบางของแอเรียนให้ความรู้สึกเปราะบางมากยิ่งขึ้นเมื่ออยู่ภายใต้ร่างของเขาและเธอทำได้เพียงปล่อยให้เขาทำตามที่ต้องการ เมื่อมาร์คเจอโทรศัพท์ของเขา เขาไม่ได้ลุกขึ้นในทันที สัมผัสที่อ่อนโยนและนุ่มนวลเกิดขึ้นในอ้อมแขนของเขาทำให้ความรู้สึกชัดเจนและเขาก็ไม่อยากปล่อยเธอไปเลย… ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้บรรยากาศเปลี่ยนกลับมาใกล้ชิด

บรรยากาศเงียบมากจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน ทุกครั้งที่หัวใจของพวกเขาเต้น ทำให้พวกเขาใกล้ชิดกัน แอเรียนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง เธอรู้ว่าคืนนี้เธอ ‘อวดดี’ เกินไป และไม่ควรท้าทายเขาจนถึงจุดที่ทำให้เขาโกรธ

ในขณะที่เธอกำลังจะพูดเพื่อให้บรรยากาศคลายความตึงเครียดลง ทันใดนั้น มาร์คก็จุมพิตลงบนใบหน้าของเธอและเคลื่อนไปที่ลำคอของเธอ แอเรียนรู้สึกจั๊กจี้จึงก้มศีรษะลงโดยไม่ทันได้รู้ตัว ทว่ามันกลับให้ความรู้สึกเหมือนเธอกำลังคลอเคลียกับมาร์ค ราวกับว่าเธอยอมจำนนต่อการกระทำของเขา

แอเรียนรู้สึกว่าเธอควรจะปฏิเสธเขา ทว่าเธอไม่กล้าพูดออกไปโดยไม่ระวังคำพูด จูบของมาร์คเคลื่อนมาที่ริมฝีปากของเธอ และใบหน้าของเขาก็อยู่แนวเดียวกัน เธอหลับตาลง นั่นหมายความว่าเธอยอมแพ้อย่างราบคาบแล้ว

แอเรียนรู้เพียงว่าหัวใจของเธอนั้นเต้นรัวเร็ว และจิตใจของเธอนั้นสับสนวุ่นวาย เธอคิดอะไรไม่ออก มันรู้สึกแปลกประหลาด!

มาร์คไม่ได้จูบอย่างดูดดื่ม เขาหยุดที่ริมฝีปากของเธอสองสามวินาทีก่อนจะจากไป “ต่อไปอย่าลืมขัดขืนและอย่ามายั่วอารมณ์ฉัน” จากนั้นเขาก็นอนลงและหันหลังให้เธอ

แอเรียนตั้งสติ เธอยังรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงหรือนี่คือสิ่งที่เรียกว่าผีเสื้อ?! เธอรู้สึกเหมือนโดนตบ ผีเสื้ออะไรกัน? เป็นไปได้ไหมที่เธอจะชอบเขา? แต่ถึงอย่างนั้นทำไมเธอถึงจำตัวเองไม่ได้อีกต่อไปเมื่อเธอมองเข้าไปในดวงตาของเขา? สมองของเธอคิดอะไรไม่ออกเหมือนกัน…