เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 328 ความรู้สึกผิดและการเสแสร้ง

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 328 ความรู้สึกผิดและการเสแสร้ง

เธอตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกร้อนในวันรุ่งขึ้น แขนของมาร์คพาดอยู่บนหน้าอกของเธอทำให้เธอรู้สึกหายใจลำบาก เธอร้อนมากจนผมติดอยู่ตามใบหน้าของเธอ

ลมหายใจของเขาเป่าระอยู่ที่ลำคอของเธอ และเขาก็ไม่ได้ห่มผ้าห่มเลยด้วย เขาหลับโดยการหนุนศีรษะของเขาอยู่ด้านบนของร่างกายของเธอและมันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่รู้สึกร้อน!

เธอไม่ชอบความรู้สึกที่มีเหงื่อเปียกโชกจริง ๆ เธอพยายามดิ้นออกมาจากขอบเขตของเขาและผ้าห่ม ก่อนจะลุกขึ้นและไปอาบน้ำ เมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำ เธอก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก ทันใดนั้นเอง เธอก็สังเกตเห็นเจ้าข้าวปั้นไม่ได้หลับอยู่ในที่นอนของมัน เธอเรียกมันแล้วเจ้าข้าวปั้นก็กระโดดลงมาจากโซฟาและเดินไปหาเธอด้วยท่าทางสง่างามของมัน เป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่กี่วัน ทว่าเจ้าแมวอ้วนก็สามารถลดน้ำหนักลงได้มากแล้ว อย่างน้อยตอนนี้มันก็เดินได้แล้ว นั่นเป็นเรื่องที่ดี

ขณะที่เธอกำลังจะอุ้มเจ้าข้าวปั้นเข้าสู่อ้อมแขนของเธอด้วยความสงสาร มาร์คก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตู “จับมัน เห็นไหมว่าเป็นยังไง”

ด้วยความผิดที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอจึงรู้สึกกลัวที่จะยั่วโมโหเขาอีกครั้ง “วันนี้เป็นวันเสาร์ ฉันไม่ได้ไปทำงาน ดังนั้นฉันสามารถพาเจ้าข้าวปั้นไปโรงพยาบาลสัตว์เพื่อฉีดยาทางเส้นเลือดได้ค่ะ คุณทำอะไรก็ได้ตามสบายเลยนะ”

เขาดูเหมือนยังคงตื่นไม่เต็มที่นัก และเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดโดยไม่สนใจเธอ

เมื่อเขาเข้าห้องน้ำเสร็จแล้ว เธอก็ไปอาบน้ำด้วยเหมือนกัน เธออดที่จะรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาเล็กน้อยขณะที่กำลังแปรงฟันอยู่อย่างช่วยไม่ได้ อย่างไรก็ตามมันก็ไม่ได้แย่เท่าการตั้งครรภ์ในครั้งแรก ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างโล่งใจกับเรื่องนี้

มาร์คได้ยินเสียงใครบางคนเข้ามาใกล้ประตู เขาลังเลอยู่สองวินาที จากนั้นเขาจึงเดินไปเปิดประตูแล้วเผชิญหน้ากับใบหน้าที่ประหลาดใจของเฮเลน

เฮเลนตกตะลึงกับความจริงที่ว่าเขาอยู่ที่นี่ และที่เขาเปิดประตูโดยไม่สวมอะไรนอกจากผ้าขนหนู! แม้ว่าเธอจะเป็น “แม่ยาย” ของเขา แต่มันก็ไม่เหมาะสม

มาร์คเองก็ไม่ใช่คนประมาทเช่นกัน ทว่าเขาก็ไม่ได้อาย เขาทำเหมือนเป็นปกติที่เขาเป็น “ต่อไปคุณไม่ต้องมาส่งของอะไรแล้ว เธอไม่ได้ต้องการ”

เฮเลนส่งอาหารเช้าที่เธอนำมาให้กับเขา “ได้ ฉันจะได้กังวลน้องลงเพราะมีคุณอยู่ใกล้ ๆ ต่อจากนี้ฉันจะไม่มาแล้ว เธอก็ไม่ต้องการเจอฉันอยู่แล้วด้วย”

เขาปิดประตูหลังจากที่รับอาหารเช้าโดยไม่รีรอ เขาไม่เคยคิดว่าเฮเลนจะมาส่งอาหารเช้าด้วยตัวเองทุกเช้า เขาคิดว่าเธอสั่งอาหารมาเสียอีก…

แอเรียนเดินออกไปเจอเขากำลังถืออาหารเช้าอยู่ และรู้ว่าเฮเลนเป็นคนที่ส่งมาให้ “เธอส่งอาหารมาอีกแล้วเหรอ? เธอให้คนส่งอาหารเช้ามาให้ฉันทุกวัน แม้ว่าเธอจะไม่เธอจะไม่รำคาญ แต่ฉันเป็น”

เขาวางอาหารเช้าลงบนโต๊ะกาแฟและตอบกลับ “เธอไม่ได้ขอให้ใครมาส่ง เธอมาส่งด้วยตัวเอง”

เธอผงะ ทว่าเธอก็ทำลายความรู้สึกเห็นอกเห็นใจลงอย่างรวดเร็ว “เพื่ออะไร? เธอไม่เคยสนใจฉันเลยตอนฉันยังเด็ก ตอนนี้ฉันพึ่งตัวเองได้แล้ว ทำไมฉันถึงต้องการความรู้สึกผิดและเสแสร้งของเธอด้วย? คุณก็ไม่ใช่คนแบบนั้นเหมือนกัน คุณบอกฉันเรื่องนี้เพื่อต้องการให้ฉันยกโทษให้เธอเหรอคะ?”

เขาเลิกคิ้วของเขา “มันก็จริงที่ว่าฉันไม่ใช่คนแบบนั้น ฉันไม่คิดว่าเธอต้องให้อภัยแม่ของเธอ ฉันบอกเธอแล้วว่าไม่ต้องมาอีกแล้ว ดังนั้นเธอไม่จำเป็นต้องรู้สึกโกรธ ทานซะ เมื่อเธอทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เราจะพาเจ้าแมวโง่นี่ไปฉีดยา ฉันมีเรื่องบางอย่างที่จะต้องจัดการในช่วงบ่าย”

เธอไม่ค่อยพอใจที่เขาเรียกเจ้าข้าวปั้นว่าแมวโง่แต่ก็ไม่กล้าเถียงเขา หลังจากที่รับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เธอทำตามเขาอย่างเชื่อฟังขณะที่พวกเขาพาเจ้าข้าวปั้นไปที่โรงพยาบาลสัตว์ เขาไม่ปล่อยให้เธอลงจากรถและให้เธอรออยู่ภายในรถ เขาเดินเข้าไปในโรงพยาบาลสัตว์ด้วยตัวเองเพื่อพาเจ้าข้าวปั้นไปฉีดยา เห็นได้ชัดว่าเขากำลังรีบ หลังจากที่จัดการกับเจ้าข้าวปั้นเสร็จแล้ว เขาก็ไปส่งเธอที่คาเฟ่ ไวท์ วอเตอร์ เบย์ “เธอทานอาหารข้าวที่นี่ ฉันจะโทรหาแจ็คสัน ฉันจะพาเจ้าข้าวปั้นไปกับฉันด้วย เมื่อเธอทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว แจ็คสันจะไปส่งเธอที่บ้าน แล้วฉันจะกลับไปเมื่อฉันทำงานเสร็จแล้ว”

เธอรู้สึกว่าเธอทำให้เขาเสียเวลามาก เช่นนั้นเธอจึงรู้สึกเสียใจ “คุณจะไม่ทานอาหารก่อนจะไปหรือคะ?”

เขาหรี่ดวงตาของเขาลงและพูดด้วยน้ำเสียงที่ยากจะเข้าใจ “ไม่ต้องรู้สึกเสียใจไปหรอก ฉันพามันไปเอง”

เธอหัวเราะเยาะเบา ๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปในไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ ด้วยความไม่รู้สึกผิดอีกต่อไป ถ้าเขาไม่พูดกับเธอเหมือนการเยาะเย้ยแบบนี้ บางทีเธออาจจะยังรู้สึกผิดอยู่ก็ได้

เธอไม่เคยคาดหวังให้มาร์คจองห้องส่วนตัวให้กับเธอ การรับประทานอาหารเพียงลำพังในห้องใหญ่แบบนี้ทำให้รู้สึกสิ้นเปลือง! เธอจึงขอเปลี่ยนเป็นโต๊ะธรรมดา ทว่าแจ็คสันกลับปฏิเสธคำขอของเธอ “ไม่เป็นไรหรอก ที่นี่เงียบดี นอกจากนี้ผมยอมขาดทุนได้ ไม่ใช่ว่าผมจะไม่ได้เงินอยู่แล้ว คุณทานข้าวคนเดียวเหรอครับ? ทำไมไม่ชวนเพื่อนล่ะ?”

เธอเห็นด้วย ทานข้าวคนเดียวรู้สึกน่าเบื่อจะตาย เช่นนั้นเธอจึงโทรหาทิฟฟานี่และชวนเธอมาเจอกัน หลังจากที่วางสายไปแล้วเธอจึงนึกขึ้นได้และถามขึ้น “คุณกำลังบอกเป็นนัย ๆ ว่าคุณอยากจะเจอทิฟฟ์ใช่ไหม?”

แจ็คสันยิ้มด้วยดวงตาที่เป็นประกาย ทว่าเขาจัดการการแสดงออกทางสีหน้าของเขาได้ค่อนข้างดีดังนั้นมันจึงไม่แสดงออกมา “เธอทำงานที่บริษัทของผม ผมเจอเธอได้ทุกเมื่อที่ผมต้องการ ทำไมผมต้องให้คุณจัดการให้ด้วยล่ะครับ? ไม่ต้องระแวงอยู่ตลอดเวลา ผู้หญิงขี้ระแวงมักจะไม่น่าคบ”

“มีแค่ผู้ชายที่มีเจตนาแอบแฝงเท่านั้นแหละที่จะกลัวผู้หญิงที่ขี้ระแวง” เธอโต้กลับ “ฟังจากคำพูดของคุณ คุณดูเหมือนพวกช่ำชองในเรื่องความรัก”

แจ็คสันค่อนข้างเปิดเผยขณะที่เขาตอบกลับ “โอ้ จริงเหรอ? ผมเป็นอย่างไรเมื่อเทียบกับมาร์คของคุณ”

เธอหุบปากของเธอ ไม่ใช่ว่าเธอเข้าใจชีวิตส่วนตัวของมาร์ค เธอไม่ได้รู้อะไรมาก นอกเสียจากความสัมพันธ์ของเขากับแอรี่

ทิฟฟานี่มาถึงหลังจากนั้นสักครู่หนึ่ง เธอพาความร้อนที่แผดเผาจากด้านนอกเข้ามาพร้อมกับเธอ แก้มของเธอเป็นสีแดงจากการเดินภายใต้แสงแดด “ว้าว อากาศร้อนอะไรขนาดนี้เนี่ย ฉันจะไม่มีวันออกจากบ้านถ้าเธอไม่ชวนฉันมาที่นี่”