เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 330 คุณเป็นสเปคของฉัน

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 330 คุณเป็นสเปคของฉัน

แจ็คสันขมวดคิ้วและพูดขึ้น “เขาไม่ได้มีผู้หญิงคนอื่นมานานกว่าสิบปีแล้ว แบบนั้นยังทุ่มเทไม่พออีกเหรอครับ? ผมไม่เคยมีผู้หญิงมานานที่สุดคือครึ่งปี นานสำหรับผมที่สุดคือครึ่งปี มาร์คทุ่มเทมากพอแล้ว”

ทิฟฟานี่ปฏิเสธที่จะเห็นด้วยกับความคิดของเขาอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า “คุณหมายความว่ายังไงที่ว่า ‘มากกว่าสิบปี’ ตอนนั้นแอริยังเด็กมากไม่ใช่เหรอ? มาร์คมีเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ในตอนท้ายไม่ใช่เหรอ? เอาใจใส่กับผีน่ะสิ พวกผู้ชายคิดว่าการเอาใจใส่ถูกนิยามโดยการไม่ทิ้งผู้หญิงหรือเปล่า? การเอาใจใส่ความหมายคือมอบกายและมอบใจทั้งหมดของคุณกับคน ๆ เดียว ไม่ใช่หน้าตาเพียงอย่างเดียวควรจะเหลือ…” เธอรู้สึกได้ถึงความไม่เหมาะสมก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค “ฉันขอโทษนะแอริ… ฉันพูดผิดไป…”

แอเรียนดูเหมือนจะไม่ใส่ใจ “ไม่เป็นไรหรอก มันเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับแอรี่ใช่ไหม? ฉันไม่รังเกียจที่คุณสองคนจะพูดถึงเรื่องนี้ มันไม่เป็นไรจริง ๆ “

แม้ว่าเธอจะพูดแบบนี้ แจ็คสันและทิฟฟานี่ก็หยุดพูดคุยเรื่องนี้กันทันที สุดท้ายแล้ว ไม่มีใครมีนิสัยชอบใช้ความเจ็บปวดของคนอื่นเป็นหัวข้อสนทนาหรอก

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันแล้ว แจ็คสันทำตามหน้าที่ด้วยการเสนอว่าจะไปส่งแอเรียนกลับไปที่คอนโดมิเนียมของเธอ เธอตอบตกลงในทันทีเนื่องจากอากาศที่ร้อนและแอเรียนไม่ได้อยากจะเดินไป ทิฟฟานี่รีบพูดขึ้น “ถ้าอย่างนั้น ให้ฉันอาศัยรถไปด้วยได้ไหม ฉันมีนัดที่ถนนมาริน่า มันอยู่ทางเดียวกัน”

หลังจากที่ส่งแอเรียนเสร็จแล้ว เหลือเพียงแจ็คสันและทิฟฟานี่อยู่ในรถ แจ็คสันมองตรงไปที่ถนนข้างหน้า “คุณจะไปทำอะไรที่ถนนมาริน่า?” เขาถาม ดูเหมือนว่าเขาจะตกอยู่ในอาการเหม่อลอย

ทิฟฟานี่ถอนหายใจออกมา “แม่นัดบอดไว้ให้ฉันน่ะสิ เธอไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปจนกว่าฉันจะตกลงไป ดังนั้นฉันเลยลองไปดูแค่รักษาความสงบ จะเป็นอย่างไรถ้าเขาเป็นเจ้าชายไม่ใช่คางคกล่ะ? ฉันไม่เหมือนคุณสักหน่อย ฉันโชคร้ายมากที่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากลองเสี่ยงโชคดู”

แจ็คสันตอบเธอด้วยการเหน็บแหนมไร้ซึ่งความเห็นอกเห็นใจ “ส่วนใหญ่ผู้ชายที่เลือกจะนัดเจอหลังจากช่วงเวลาอาหารกลางวันคือผู้ชายขี้เหนียวที่กลัวการจะต้องจ่ายเงิน เขาไม่มีความจริงใจในการพบกันครั้งแรกของคุณ แล้วคุณยังหวังให้เขาบังเอิญเป็นเจ้าชายอีกเหรอ? เจ้าชายขี้เหนียวเหรอ? ลืมซะเถอะ”

เธอกลอกตาไปที่เขา “มันก็ไม่ดีที่ใช้เงินของคนอื่นอยู่ดีแหละ ฉันเลือกที่จะแยกบิลแม้ว่าจะเป็นแค่กาแฟก็ตาม พวกเรายังไม่ได้แต่งงานกัน ทำไมถึงต้องคิดมาก? ฉันไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว มีปัญหาอะไรที่จะลองไปดูล่ะ? คุณก็ควรเลิกจองหองและหัวเราะเยาะคนที่จมอยู่ในโคลนของชีวิตที่น่าดูถูกของพวกเขา นี่เป็นทางเลือกเดียวสำหรับคนอย่างฉัน”

เขาไม่ได้ตอบ เมื่อรถมาถึงที่ถนนมารีน่า เขาจอดรถที่ข้างทาง ทิฟฟานี่รีบลงจากรถแต่เธอไม่ลืมที่จะขอบคุณเขา “ขอบคุณ”

แจ็คสันลดกระจกรถลงและมองไปที่เธอ “คุณจะรีบแต่งงานจริง ๆ หรือคุณพยายามจะเอาใจแม่ของคุณ?”

“ก็คงจะทั้งสองอย่าง” ทิฟฟานี่ตอบโดยปราศจากการคิด “ถ้าฉันสามารถแต่งงานกับผู้ชายรวย ๆ ได้ ฉันก็คงจะไม่ต้องดิ้นรนต่อสู่อะไรอีกมากมายอีกต่อไปแล้วล่ะ แม้ว่าการนัดบอดอาจจะจบลงไม่ดี แต่อย่างน้อยแก้วหูของฉันก็คงจะอยู่ดีขึ้นมาบ้างล่ะเมื่อฉันแต่งงาน ทำไมเหรอ?”

แววตาของหม่นลงขณะที่กำลังปิดหน้าต่าง “แค่ถามดู โชคดีครับ”

ทิฟฟานี่ตกตะลึงขณะที่เธอมองดูรถขับออกไป ทำไมผู้ชายคนนี้พูดเรื่องแปลก ๆ ขึ้นมาอย่างกะทันหันกับเธอและเป็นเรื่องอะไรก็ไม่รู้?

เมื่อในที่สุดเธอก็พบคาเฟ่ที่เธอนัดบอด ทิฟฟานี่มองไปรอบ ๆ จากนั้นเธอก็จ้องมองที่ไปผู้ชายคนนั้นที่อยู่ไม่ไกลจนเกินไป ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนจะเป็นคนที่ค่อนข้างสูงเมื่อดูจากรูปของเขา ดังนั้นนั่นคงจะเป็นเขา ในชีวิตจริงเขาดูดีกว่าในรูปภาพ แต่เธอก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะดีไปกว่าชายหัวโล้นคนนั้นที่ไปพบมาเมื่อครั้งที่แล้วหรือไม่ อย่างไรก็ตามอย่างน้อยเขาก็ดูดี

เธอจัดกระโปรงของเธอให้เรียบร้อยและเดินไปหาเขา “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อทิฟฟานี่ เลน”

ปฏิกิริยาแรกของผู้ชายคนนั้นคือจ้องมองเธอชนิดที่ว่าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า อีกไม่กี่วินาทีต่อมาผู้ชายคนนั้นดูเหมือนจะพอใจมากและยิ้มออกมาในที่สุด “ผมชื่อเคน วอร์เนอร์ เชิญนั่งครับ”

ในตอนแรกเธอคิดว่าพวกเขาจะนั่งภายในคาเฟ่ อย่างน้อยเธอก็คงจะรู้สึกเย็นขึ้นอย่างรวดเร็ว น่าเสียดายที่พวกเขานั่งที่ด้านนอก เธอสามารถมองเห็นทะเลได้ในแวบแรกที่เห็น ช่างเป็นทิวทัศน์ที่สวยงานลมทะเลที่สดชื่นและมีร่มกันแดดอยู่เหนือพวกเขา ทว่าอย่างไรก็ตามมันก็ไม่ได้ทำให้อุณหภูมิความร้อนลดลง ด้วยความร้อนทำให้ความอดทนของเธอลดลงในการทำความรู้จักใครสักคน ดังนั้นเธอจึงอธิบายประวัติความเป็นมาของเธอโดยไม่อ้อมค้อม “ฉันเรียนจบจากมหาวิทยาลัยเซาธ์ไลน์ และไปเรียนต่อที่ต่างประเทศอีกสามปี ตอนนี้ฉันทำงานเป็นนักออกแบบในสำนักงานย่อยของไบรท์ คอร์ปอเรท ฉันอยู่กับแม่เพียงสองคน พวกเราไม่มีบ้านและไม่มีรถ ไม่มีอะไรจะต้องอธิบายเกี่ยวกับชีวิตของเรามากนัก นี่คือการอธิบายสถานการณ์ในปัจจุบันของฉัน”

เคนหัวเราะออกมาเบา ๆ “นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเจอใครที่ตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อมแบบคุณ เอาล่ะ ผมได้ตรวจสอบรายละเอียดประวัติของคุณก่อนที่ผมจะมาถึง ผมคงไม่อยู่ที่นี่ถ้าผมสนใจมัน ไบรท์ก็ไม่เลว เป็นสำนักงานหลักในเครือความดูแลของตระกูลเวสต์ เพราะว่าคุณเป็นคนตรงไปตรงมา ผมจะไม่อ้อมค้อม คุณนี่เป็นสเปคของผมจริง ๆ”

ทิฟฟานี่รู้สึกอึดอัดใจกับการจ้องมองของเขา เขาไม่ได้หยุดจ้องมองเธอเลยตั้งแต่เธอมาถึง เธอเป็นคนพูดจาขวานผ่าซากและเขาก็เป็นคนตรงไปตรงมาเกินไป เธอดูเหมือนจะตามไม่ทัน “เอ่อ…ไม่ต้องใส่ใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เราพบกัน ถ้าทุกอย่างไปได้ดีเราสามารถทำความรู้จักกันให้ดีขึ้นอีกนิด ลักษณะของคุณดีกว่าที่ผมคิดเอาไว้มา แม่ของผมและเพื่อนของเธอได้ตรวจสอบคุณอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้วครับ”

เคนมั่นใจในคุณสมบัติส่วนตัวของเขามาก “ก็พอใช้ได้ ผมควรจะทำตามความคาดหวังของคุณและแม่ของคุณ ผมมีบริษัทออกแบบเป็นของผมเองและมีเงินในบัญชีจำนวนแปดหลัก ผมไม่ชอบอ้อมค้อม และถ้าผมทำให้คุณประทับใจเรามายืนยันความสัมพันธ์ของเรากันเถอะ ผมไม่ชอบความยืดเยื้อและชักช้า มันน่าเบื่อครับ”