เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 331 เขาตายแล้ว

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 331 เขาตายแล้ว

ยืนยันความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งคู่อย่างนั้นเหรอ? ทิฟฟานี่พบว่านี่เรื่องกะทันหันและรวดเร็วจนเกินไป “นั่นมันเร็วเกินไปหรือเปล่า? ฉันคิดว่าเราควรจะคุยกันต่ออีกสักหน่อย…”

เคนปฏิเสธข้อเสนอของเธอ “ที่นี่พวกเราเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้วนะครับ เราจะรู้ว่าเราเหมาะสมกันไหมเพียงแค่มองแวบแรกเท่านั้น คืนนี้คุณว่างไหม? คุณจะให้เกียรติมารับประทานอาหารค่ำกับผมได้หรือเปล่า?”

ทิฟฟานี่หมดสิทธิ์ที่จะคิดและตอบกลับไป “ตกลง…”

ทันใดนั้นเอง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอลุกขึ้นยืนพลางแสดงความขอโทษและรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล?”

“มีจดหมายถึงคุณ ฉันทิ้งมันเอาไว้ที่สำนักงานรักษาความปลอดภัยที่ชั้นล่าง อย่าลืมไปรับมัน”

จดหมายอะไร? สิ่งที่เธอเดาเป็นอันดับแรกคือ จอร์จ ลีไวน์ เป็นคนที่ส่งจดหมายมาอีกฉบับ นี่เป็นเรื่องที่สำคัญมากสำหรับแอเรียน ดังนั้นแน่นอนมันจึงสำคัญกับเธอเช่นกัน เธอวางโทรศัพท์และพูดกับเคน “ฉันต้องไปแล้ว มีเรื่องเร่งด่วนเกิดขึ้น เรื่องของพวกเราคืนนี้ค่อยว่ากัน ขอโทษนะ!” เธอออกไปจากคาเฟ่ก่อนที่เคนจะได้ทันได้ตอบเธอ

เธอรู้สึกดีใจมากเมื่อเธอได้รับจดหมาย มันมาจากจอร์จ ลีไวน์จริง ๆ เธอขึ้นรถแท็กซี่และเดินทางไปหาแอเรียน ลิเลียนใช้รถที่มาร์คให้อยู่ ตอนนี้เธอจึงไม่สามารถขายหรือส่งคืนให้ได้

เธออ้าปากและหอบหายใจจากการวิ่งมาจนถึงคอนโดมิเนี่ยมของแอเรียน “จดหมาย… จาก… จอร์จ ลีไวน์ เปิดมัน!”

แอเรียนรินน้ำให้เธอ หลังจากนั้นจึงเปิดจดหมายออกอ่านอย่างไม่ใส่ใจนัก ไม่ใช่ว่าเธอไม่กังวลกับเรื่องนี้ เธอแค่กลัวความผิดหวังหลังจากที่เธอมีความหวังขึ้นมา

มีเพียงคำไม่กี่คำในจดหมายเช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ เมื่อคุณอ่านจดหมายฉบับนี้ ฉันคงไม่ได้อยู่ท่ามกลางผู้มีชีวิตอีกต่อไป ฉันขอโทษที่ฉันไม่สามารถบอกความจริงกับคุณได้ มีสิ่งที่ฉันต้องการจะปกป้องด้วยเหมือนกัน หยุดตามหา มันไม่มีอะไรดีกับคุณเลย ตราบใดที่คุณรู้ว่าพ่อของคุณเป็นคนดี มันก็เพียงพอแล้ว นี่คือจดหมายฉบับสุดท้ายของฉัน ขอให้คุณมีความสุขตลอดทั้งปี

แอเรียนทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาหลังจากที่อ่านจดหมายแล้ว “จอร์จ ลีไวน์เสียชีวิตแล้ว อาจจะเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง จดหมายฉบับนี้ถูกส่งหลังจากที่เขาเสียชีวิต โอกาสที่จะได้รู้ความจริงถูกตัดขาดลงไปแล้ว ตอนนี้ฉันควรจะยอมแพ้ใช่ไหม?”

ทิฟฟานี่ถอนหายใจ “เขาเสียชีวิตแล้ว เธอไม่สามารถบุกเข้าไปในหลุมศพของชายที่ตายแล้วได้ ฉันรู้ว่าเธอต้องการจะรู้ความจริง เพื่อที่เธอจะได้ทำให้พ่อและเธอพ้นผิด และ… สามารถยืดอกได้ด้วยความภาคภูมิใจต่อหน้ามาร์คในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง ฉันเข้าใจเรื่องทั้งหมดนี้ อย่างไรก็ตามถ้ามันไม่สามารถทำได้สำเร็จ เธอเองก็ไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ได้เหมือนกัน เธอต้องใช้ชีวิตของเธอ สำหรับสิ่งที่มาร์คคิดกับเธอมันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว มันผ่านมาตั้งสิบปีแล้ว เขาทิ้งความเกลียดชังไว้ให้เธอตั้งเท่าไร? ถ้าเธอกระตือรือร้นมากขึ้น เขาจะรักเธอจนตายแอริ อย่าเสียใจไปเลยนะ เธอกำลังท้อง อารมณ์ของเธอคือสิ่งสำคัญ”

ตอนนี้สภาพจิตใจของแอเรียนได้รับขัดเกลาให้ดีขึ้น “ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง ฉันเสียใจที่เธอต้องเดินทางมาที่นี่ พักผ่อนก่อนนะ ฉันจะไปล้างผลไม้มาให้เธอ”

ทิฟฟานี่อยากทำให้อารมณ์กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง “ฉันเพิ่งมาจากการนัดบอดล่ะ ฉันแปลกใจที่แม่ของฉันเชื่อถือได้ขนาดนี้ ผู้ชายคนนั้นชื่อเคน วอร์เนอร์ เขาค่อนข้างดูดีและเขามีบริษัทออกแบบเป็นของตัวเอง บ้านของเขามีห้าห้องนอนและมีเงินฝากในบัญชีจำนวนแปดหลัก แต่เขาไม่ใช่สเปคของฉันจริง ๆ แต่ฉันก็ไม่ได้เกลียดเขาหรอกนะ เขาอยากที่จะยืนยันความสัมพันธ์ของเราตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน และมันทำให้ฉันค่อนข้างตกใจกลัว พวกเราวางแผนที่จะไปทานอาหารค่ำด้วยกันคืนนี้ แต่ฉันต้องมาที่นี่เพื่อนำจดหมายมาให้เธอ ฉันจะติดต่อเขากลับไปทีหลัง”

แอเรียนฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย “ฉันหวังว่าเธอจะเจอผู้ชายดี ๆในตอนนี้ เขาฟังดูดี และเขาก็อยู่ในสายงานเดียวกับเธอ ต่อไปเธอสามารถช่วยงานในบริษัทของเขา ดังนั้นจะว่าไปเธอสองคนดูค่อนข้างเข้ากันได้ดี พยายามทำความรู้จักกับเขาเพิ่มขึ้นอีกหน่อยสิ ถ้าเขาเป็นคนดีก็แค่คบกัน”

ทิฟฟานี่พยักหน้าพลางหยิบโทรศัพท์ออกมาและส่งข้อความ : ฉันเสร็จธุระแล้ว เจอกันคืนนี้

เคนส่งที่อยู่ให้เธอ ทั้งคู่ไม่ได้ตอบโต้ใด ๆ เพิ่มเติม ด้วยความบังเอิญที่ว่าที่อยู่นั้นคือที่ ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่

ทิฟฟานี่อดที่จะรู้สึกกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ขึ้นมาไม่ได้ คาเฟ่ เธอจะมากับฉันและช่วยฉันประเมินเขาหน่อยได้ไหม?”

แอเรียนรู้สึกอึดอัดขณะที่เธอตอบ “นั่นมันไม่ค่อยเหมาะสมหรือเปล่า? พาเพื่อนสนิทของเธอไปทานอาหารเย็นด้วยน่ะเหรอ? มันเหมือนกับว่าฉันไปอาหารฟรีที่นั่น ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่นั่งกับเธอ ฉันจะจับตาดูจากระยะไกล”

ทิฟฟานี่ตอบตกลงด้วยความรู้สึกคาดหวังเล็กน้อยสำหรับการออกเดทในคืนนี้

ในค่ำคืนนั้น มาร์คกลับมาที่คอนโดมิเนียมพร้อมกับเจ้าข้าวปั้น แอเรียนสังเกตเห็นว่าเขายังดู “อารมณ์ดี” อยู่มาก ดังนั้นเขาอาจจะอารมณ์ดีอยู่ก็ได้ เธอจึงใช้ประโยชน์จากสิ่งนั้นและพูดขึ้น “ฉันอยากจะไปทานอาหารค่ำที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ค่ะ”

เขาตอบกลับมาง่าย ๆ “ได้สิ ไปเตรียมตัวให้พร้อมและเราจะไปกันเลย เราสามารถพาเจ้าข้าวปั้นไปฝากไว้ที่ห้องทำงานของแจ็คสันได้”

การเตรียมตัวครั้งนี้เป็นไปอย่างสมบูรณ์แบบ เธอเปลี่ยนไปสวมกระโปรงสั้นสีขาวและเสื้อคอวีอย่างร่าเริง กระโปรงอยู่เหนือเข่าของเธอและมีขอบเอวเป็นยางยืด ซึ่งจะไม่รัดหน้าท้องของเธอ มาร์คทำเครื่องหมายว่าไม่อนุญาตให้เธอสวมกระโปรงตัวนี้ “เปลี่ยนไปใส่อะไรที่ยาวกว่านี้ ที่ร้านอาหารอากาศเย็นนิดหน่อย มันจะลำบากถ้าเธอเป็นหวัดและไม่สามารถทานยาได้”

เธอเหยียดยิ้มขึ้นบนริมฝีปากด้านหนึ่งและไปเปลี่ยนเป็นกระโปรงที่ยาวขึ้น นี่คือบทสรุปของเรื่องนี้

เมื่อพวกเขามาถึงยังไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ เธอเห็นทิฟฟานี่นั่งอยู่ริมหน้าต่างในแวบแรก มีผู้ชายนั่งอยู่ตรงหน้าของเธอด้วย เขาไม่ได้หล่อมาก ทว่าเขาดูดีพอประมาณ และเขามีความโดดเด่นเฉพาะตัวต้องขอบคุณชุดสูทของเขา

ทิฟฟานี่เองก็เห็นเธอเหมือนกัน ทั้งคู่แอบทักทายกันหลังจากนั้นก็กลับไปจัดการเรื่องของตัวเอง

เมื่อมื้ออาหารดำเนินไปได้ครึ่งทาง เคนก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ทิฟฟานี่จึงถือโอกาสขยับไปใกล้แอเรียน “เธอคิดว่าอย่างไรบ้าง?”