เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 342 อุบัติเหตุ

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 342 อุบัติเหตุ

เขาขับรถด้วยตัวเองในวันนี้ ขณะที่ไบรอันมีปัญหาบางอย่างและหยุดงาน นั่นหมายความว่าเขาต้องเผชิญหน้ากับทุกอย่างด้วยตัวของเขาเอง

เมื่อรถของเขามาถึงเส้นทางที่ยาวไกลของถนนไฮเวย์ รถเก๋งสีดำที่อยู่ข้างหลังของเขาก็เริ่มเร่งความเร็วขึ้นมา รถทั้งสองคันขับไล่ล่ากันราวกับฉากในภาพยนตร์

ทันใดนั้นเอง รถเก๋งสีเงินที่อยู่ข้างหน้าเขาก็เปิดไฟแสดงสถานะเตือนและชะลอความเร็วลงอย่างกะทันหัน รถของมาร์คที่เคลื่อนที่เร็วเกินไป ด้วยความตกใจเขาจึงเหยียบเบรกและหมุนพวงมาลัย หลังจากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่ามีคนมาดัดแปลงเบรกของเขา! เขารู้ดีว่าเบรกของเขาปกติดีเมื่อเขามาถึงในตอนแรก โอกาสเดียวที่จะมีคนมายุ่งกับเบรกคือระหว่างการประมูล

รถของเขาหมุนไปชนกับเกาะกลางถนน พลิกขึ้นกลางอากาศและกระแทกลงกับพื้น!

เลือดไหลลงมาจากหน้าผากของเขาและเข้าไปในตา โลกทั้งโลกดูเหมือนจะถูกย้อมไปด้วยสีแดง สติของเขาค่อย ๆ เลือนหายไปเช่นกัน

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังเข้ามาใกล้เขาอย่างช้า ๆ เขาต่อสู้เพื่อให้มีสติ รองเท้าหนังสีดำที่สั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษราคาแพงคู่หนึ่งปรากฏขึ้นในสายตาของเขา เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ และตำแหน่งที่เขาอยู่ทำให้เขาไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของชายคนนั้นได้ชัดเจนนัก อย่างไรก็ตามมีสิ่งหนึ่งที่เขารู้ – ชายคนนี้เป็นเจ้าของรถเก๋งสีดำที่ไล่ตามเขา

“มาร์ค เทรมอนต์ วันสุดท้ายของแกมาถึงแล้ว ถึงเวลาที่จะมีคนมาพลิกชะตาชีวิตที่รุ่งโรจน์ของแก”

…

แอเรียนได้รับการทักทายด้วยบรรยากาศที่อึมครึมอย่างประหลาดเมื่อเธอกลับมาถึงบ้านหลังจากทำงาน เธอเริ่มสงสัยขึ้นมาเล็กน้อยเพราะทุกคนในคฤหาสน์ เทรมอนต์ ต่างดูแลสภาพจิตใจของเธอเป็นอย่างดี ไม่มีใครยอมให้เธอได้รับผลกระทบจากบรรยากาศที่น่าหดหู่ แมรี่ไม่ได้เรียกเธออย่างร่าเริงให้ไปที่โต๊ะอาหารอย่างที่เธอมักจะชอบทำ ทว่าเธอดูหมกมุ่นเป็นพิเศษ “ไปล้างมือแอริ ใกล้ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว…”

เธอสามารถบอกได้เลยว่ามีบางอย่างผิดปกติ “เกิดอะไรขึ้นคะแมรี่?” เธอถาม “ทำไมคุณกับเฮนรี่ดูหมกมุ่นกันจังเลย?”

แมรี่บิดผ้ากันเปื้อนของเธอด้วยความประหม่า “มี… มีบางอย่างเกิดขึ้นกับนายท่านเทรมอนต์ เขาประสบอุบัติเหตุหลังจากที่เข้าร่วมการประมูล รถพังทั้งคัน”

อุบัติเหตุเหรอ? แอเรียนรู้สึกตกตะลึง เธอจ้องมองในอากาศด้วยความช็อก ราวกับว่าเธอสูญเสียเสียงของเธอไป เธอพูดไม่ออก อารมณ์ของเธอสับสนวุ่นวาย

แมรี่เห็นเข้าก็หน้าซีดราวกับเห็นผี และรีบเข้าไปปลอบเธออย่างรวดเร็ว “นายท่านเทรมอนต์เป็นผู้ชายที่โชคดีมาก เขาจะไม่เป็นไร อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกวัน แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะเสียชีวิตในแต่ละครั้งที่เกิดขึ้น มันจะไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง วันนี้คุณต้องเหนื่อยจากทำงานแล้ว ทานอาหารเย็นและพักผ่อนในคืนนี้นะคะ พรุ่งนี้ฉันจะไปโรงพยาบาลกับคุณ”

มือและเท้าของเธอเย็นเฉียบไปหมด จากนั้นเธอก็รู้สึกอ่อนแอและไร้ซึ่งความอยากอาหาร “หนูไม่อยากกินค่ะแมรี่… ไปโรงพยาบาลกับหนูตอนนี้เลย ไปกับหนู ตกลงไหมคะ?”

แมรี่ทำอะไรไม่ถูกกับการต่อต้านของเธอ เธอขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกไป “ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากให้คุณไป ตอนนี้มันไม่มีประโยชน์ที่คุณจะไปที่นั่น นายท่านยังอยู่ในห้องผ่าตัด! ฉันจะพาคุณไปที่นั่นทันทีเมื่อเราได้รับข่าวจากโรงพยาบาล ถ้านายท่านเทรมอนต์รู้เรื่องนี้ เขาก็จะไม่ปล่อยให้คุณไปเหมือนกัน เป็นเด็กดี ตกลงไหม? ไบรอันเฝ้านายท่านเทรมอนต์เอาไว้ มันจะไม่เป็นไร…”

การมองเห็นของแอเรียนยังคงพร่ามัว เธอรู้สึกราวกับเวียนศีรษะ ร่างกายของเธอโอนเอนไปมาและเธอเกือบจะทรงตัวเอาไว้ไม่อยู่ แมรี่จับเธอเอาไว้ได้อย่างรวดเร็ว “แอริ อย่าทำให้ฉันตกใจ คุณกำลังอุ้มท้องลูกสองคน ทำไมคุณถึงไม่ฟัง? ใจเย็น ๆ ก่อน นายท่านเทรมอนต์จะไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่ควรบอกคุณเลย…”

แมรี่ปฏิเสธที่จะปล่อยเธอไป และขังเธอเอาไว้ในห้อง เธอรู้ดีว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นมาร์คนั้นร้ายแรง ไม่อย่างนั้นแมรี่คงจะไม่ปฏิบัติกับเธอเช่นนี้

เมื่อคิดว่ามาร์คอาจจะเสียชีวิต… ผู้ชายที่โลเล เย็นชาและห่างเหินคนนั้นกำลังจะหายหน้าไปจากโลกใบนี้ มันทำให้เธอรู้สึกว่างเปล่า ราวกับว่าเธอกำลังสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไปอย่างกะทันหัน เธอเคยฝันถึงวิธีมากมายที่จะทำให้ตัวเองเป็นอิสระ ทว่าไม่มีวิธีใดที่รวมไปถึงความหวังที่อยากจะให้เขาจากไป ไม่เคย!

เธอนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน บางครั้งร่างกายของเธอก็ยอมแพ้และเธอควรจะหลับตาลงสักครู่ จากนั้นจิตใต้สำนึกของเธอก็ยังเต็มไปด้วยความกังวลเรื่องข่าวจากโรงพยาบาล และเธอก็ตื่นขึ้นมาเร็วมาก นั่นคือวิธีที่เธอใช้เวลาตลอดทั้งคืนด้วยความมึนงงสับสน วันรุ่งขึ้น ทิฟฟานี่มาหาเธอ “แอริ… แจ็คสันขอให้ฉันพาเธอไปโรงพยาบาล เขาบอกว่าถ้าเธออยากจะไป เธอจะต้องไปกับฉัน”

นี่เป็นช่วงเวลาที่แอเรียนรอคอย เธอกระโดดลงจากเตียง “ฉันอยากไป! มาร์คเป็นอย่างไรบ้าง?”

ทิฟฟานี่อ้าปากค้างขณะที่เธอพยายามจะพูด จากนั้นเธอก็ห้ามตัวเองไว้ หลังจากหยุดไปช่วงระยะเวลาสั้น ๆ เธอจึงตอบ “เขายังไม่ได้สติ ฉันกลัวว่าเธอจะกังวล ดังนั้นฉันจึงอยากจะถามถ้าเธออยากจะไปโรงพยาบาลและเจอเขา ทำไมเธอถึงดูแย่มากแบบนี้? ไปอาบน้ำและแต่งตัวก่อนที่เราจะไป ไม่อย่างนั้นเธอจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคนไข้”

พวกเขาไปถึงที่โรงพยาบาล แจ็คสันและเอริกอยู่ที่นั่นด้วยกันทั้งคู่ อย่างไรก็ตาม มาร์คไม่ได้อยู่ในวอร์ดปกติ ดังนั้นเขาจึงต้องมองเขาจากระยะไกลผ่านหน้าต่างกระจกของห้องผู้ป่วยหนัก

แอเรียนน้ำตาซึม เธอปิดปากเอาไว้ด้วยมือของเธอ เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ด้วยพลังทั้งหมดที่เธอมี เขายังสบายดีเมื่อออกจากบ้าน ทว่าตอนนี้… มองไปที่เขา ร่างกายของเขาถูกติดเต็มไปด้วยเครื่องมือต่าง ๆ เธอสามารถเห็นเลือดที่อยู่บนผ้าพันแผล เขาดูเหมือนคนใกล้ตาย แม้แต่ลมหายใจของเขาก็ยังแผ่วเบาราวกับว่าเขาจะหยุดหายใจได้ทุกเมื่อ!