เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 350 ความเงียบที่น่าอึดอัดและไม่มีที่สิ้นสุด

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 350 ความเงียบที่น่าอึดอัดและไม่มีที่สิ้นสุด

แอเรียนตื่นตระหนกทันทีและปฏิเสธด้วยพลังทั้งหมดที่เธอมี “ฉันไม่ได้ร้อง! ฉันแค่… กลัว ตอนนั้นคุณอยู่ในห้อง ICU และดูเหมือนคุณตายไปแล้ว… ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน ตอนนั้นฉันรู้สึกกลัวมาก…”

เขายิ้มเย้ย “อ๋อ… เข้าใจแล้ว”

เธออยากผ่อนคลายเธอจึงนึกหาหัวข้อในการสนทนาและถามว่า “คุณประสบอุบัติเหตุได้อย่างไร?”

เขาตั้งใจที่จะไม่ลงรายละเอียดกับเธอเพราะว่าการที่จะบอกเธอไม่ได้มีประโยชน์อะไรอยู่ดี มันจะทำให้เธอเป็นกังวลมากเปล่า ๆ เขาไม่เคยชอบทำให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่อยู่แล้ว

“อย่าถาม รู้ไปก็เท่านั้น” แล้วเขาก็พูดต่อ “ข้อมูลจากเฮเลนนั้นเป็นประโยชน์มาก เขาคงอยากจะช่วยฉันจริง ๆ ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด อุบัติเหตุฉันไม่เกี่ยวอะไรกับเขา บางทีทุกสิ่งที่เขาทำในอดีตอาจเกิดจากความทุ่มเทอย่างสุดหัวใจของเขาที่มีต่อพวกคินซีย์ อย่างไรก็ตาม เขาทำทั้งหมดก็เพื่อเธอ อีกอย่าง การที่ทำร้ายฉันจะไม่ส่งผลประโยชน์อะไรต่อเขาแน่ ๆ”

เมื่อพูดถึงเรื่องเฮเลน แอเรียนจึงไม่อยากพูดอะไรมากนัก “อืม”

“ระหว่างฉันกับแอรี่ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น” อยู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่องคุย

แอเรียนถึงกับผงะ การที่ต้องพูดถึงเรื่องพวกนี้ยังคงทำให้เธอรู้สึกอึดอัด “คุณ… ไม่จำเป็นต้องอธิบายหรอก ฉันไม่อยากฟังมันด้วย”

เขาค่อนข้างที่จะปฏิบัติตามใจเธอในเรื่องนี้ “ก็ได้”

ความเงียบตามมาอีกครั้งราวกับว่ามันจะไม่สิ้นสุด จากนั้นแอเรียนก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายและไม่รู้สึกเบื่อเกินไป เธอไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงการจ้องมองของเขาภายใต้แสงที่มืดทึบเช่นนี้ การนั่งเงียบ ๆ ด้วยกันแบบนี้ก็ดีพอแล้ว

ผ่านไปกว่ายี่สิบนาทีมาร์คก็หยุดเคลื่อนไหวและดูเหมือนจะหลับไป สภาพปัจจุบันของเขายังคงห่างไกลจากคนทั่วไป การพูดคุยเล็ก ๆ น้อย ๆ ของพวกเขาได้ใช้พลังงานทั้งหมดของเขาไป มากจนเขาไม่แม้แต่จะมีเวลาบอกเธอว่าเขากำลังจะหลับ

เธอห่มผ้าให้เขาและเดินออกไปอย่างเบา ๆ ทิฟฟานี่ที่รออยู่ข้างนอกเกือบจะหลับไปอยู่แล้ว “โอเค ที่รัก ตอนนี้เรากลับกันได้ยัง?”

แอเรียนพยักหน้า “ฉันขอโทษ อยู่ ๆ เขาก็ตื่นขึ้นมาเราเลยคุยกันสักพัก”

ทิฟฟานี่ไม่ถือโทษเธอ “ไม่เป็นไร ถ้าเขาไม่ตื่นเธอก็มาเสียเที่ยวถูกไหม? ทีนี้เธอเลิกกังวลได้หรือยัง? ฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน เธอควรจะนอนเร็ว ๆ ฉันอดเป็นห่วงไม่ได้ทุกครั้งที่ฉันเห็นท้องของเธอ ถ้าฉันมีลูกสองคนอยู่ในท้อง ฉันจะนอนอยู่บนเตียงเป็นเวลาสิบเดือนโดยไม่แม้แต่จะลุกไปไหนเลยแหละ!”

พอทั้งคู่เดินไปถึงทางเข้าของโรงพยาบาล ทิฟฟานี่ก็เห็นว่ามีคนมาจอดขวางรถของเธอ — รถสปอร์ตสีแดงคันนึงได้มาจอดขวางทางออกข้างหน้ารถเธอพอดี!

ด้วยอารมณ์ที่รุนแรงของเธอทำให้เธอไม่สามารถยอมในสิ่งนี้ได้ เธอรีบเดินไปข้างหน้าและตะโกนว่า “คุณตาบอดหรอ? ไปจอดที่อื่นไปไม่หรือไง? จอดขวางรถฉันแบบนี้… อยากตายหรอ?!”

ประตูรถสปอร์ตสีแดงเปิดออกและแอรี่ก็ลงมาจากรถ “เธอต่างหากที่ขวางทางฉัน”

ทิฟฟานี่หัวเราะทั้ง ๆ ที่โมโห “ก็นึกว่าใคร เธอนี่เอง เธอมาถึงที่นี้เพื่อที่จะรอข้างนอกแบบนี้หรอ?! เข้าห้องมาร์คไม่ได้ใช่ไหม?! โชคร้ายดีเนอะ พอดีว่าเราเพิ่งออกมาจากห้องมาร์คนะ”

แอรี่ยังคงยิ้มต่อไปทั้ง ๆ ที่ความแค้นและความหึงหวงในใจของเธอยังเพิ่มขึ้น “ไม่ใช่ว่าฉันเข้าไปไม่ได้ แต่ฉันเกรงใจพี่มาร์คที่รักของฉัน นักข่าวรู้แล้วว่าเขาได้ประสบอุบัติเหตุ มีนักข่าวหลายคนกำลังซุ่มดูอยู่ ฉันเลยกลัวว่าฉันจะสร้างเรื่องกังวลใจให้พี่มาร์คตั้งหาก การเป็นข่าวมันไม่ได้ดีนะ”

แอเรียนไม่มีอารมณ์ที่จะเสียเวลากับแอรี่ “หมายความว่าเธอก็รู้ตัวนิว่าสถานะของคุณมันไม่เหมาะสมที่จะให้นักข่าวเห็นและถ่ายไปทำข่าวลือได้? เพราะฉะนั้นก็ถูกแล้วที่เธอก็ควรจะอยู่ตรงนี้ ทิฟฟ์ ไปกันเถอะ”

“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ พวกหล่อนก็ยังไปไหนไม่ได้” แอรี่ยิ้มเยาะเย้ย

แอเรียนจิกมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “คุณต้องการอะไร?”

แอรี่กัดปากตนเองและถามว่า “พี่มาร์ค… เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ฮึ… แสดงว่าคุณไม่รู้แม้แต่อาการของเขาหรอ? ดูเหมือนว่าคุณจะเป็นห่วงเขามากเลยเนอะ ใช่รักแท้รึเปล่า? ฉันนึกว่าคุณรักแต่ในเงินทองของเขาสะอีก เขาสบายดี เขาตื่นขึ้นมาตอนที่ฉันมาหาเขา เราก็เลยได้คุยกันสักพักนึง ทีนี้คุณจะหลีกทางให้เราได้ยัง?” แอเรียนตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่ฝืน

แอรี่ไม่อาจรับมือกับความดูถูกครั้งนี้ได้ เธอไม่นึกมาก่อนว่าเธอจะต้องลงเอยด้วยการถามถึงอาการของมาร์คจากแอเรียนเพราะว่าเธอไม่สามารถติดต่อมาร์คได้และยังไม่สามารถเข้าห้องพยาบาลได้ด้วย เธอก็จำเป็นที่จะต้องรออยู่ที่นี่เป็นเวลาหลายชั่วโมง ยิ่งแอเรียนได้รับความอิ่มเอมใจมากเท่าไหร่แอรี่ก็ยิ่งอิจฉามากเท่านั้น ความอิจฉานั้นเหมือนปีศาจที่สามารถกลืนกินความเป็นมานุษย์ของคนได้ แอรี่หวังอย่างยิ่งว่าแอเรียนจะตาย!

ในที่สุดแอรี่ก็ยอมขยับรถของเธอ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่ามาร์คได้ฟื้นแล้วและยังสบายดีอยู่ เธอจึงไม่จำเป็นที่จะต้องรออะไรอีกต่อไป เธอยังมีเวลาอีกเยอะ ไม่จำเป็นที่จะต้องแก้แค้นแอเรียนในทันที

แอเรียนมองรถของแอรี่ขับออกไปสู่ความไกลก่อนที่ตัวเองจะขึ้นรถได้ด้วยความสบายใจ “ทิฟฟ์ เธอระวังให้ดีนะ ฉันไม่อยากให้แอรี่ขับกลับมาอีก…” เธอยังคงชอกช้ำจากอุบัติเหตุครั้งล่าสุดของเธอ ตอนที่แอรี่ได้ขับรถชนเข้ารถของแอเรียนอย่างกับคนบ้าคลั่ง แอเรียนจึงไม่อาจรู้ได้เลยว่าแอรี่จะทำเช่นนั้นอีกหรือไม่

ทิฟฟานี่ตรวจดูรอบ ๆ จนมั่นใจว่าปลอดภัยก่อนที่จะขับออกมา “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะไปอีกทางนึง ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านอย่างปลอดภัยเอง เฮ้… แอริ ฉันมีเรื่องจะถามเธอ…”

แอเรียนเการะหว่างคิ้วของเธอด้วยความรู้สึกง่วงนิดหน่อย “ถามมาเลย มีเรื่องอะไรที่เราไม่คุยกันด้วยหรอ?”

ทิฟฟานี่ที่ขับรถอยู่ถามอย่างระวัง “ตอนที่เธอแท้งลูกครั้งแรก มาร์คและเฮเลนปกป้องแอรี่ไม่ใช่หรอ?”