เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 355 ลุงจู๊ด

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 355 ลุงจู๊ด

เมื่ออาหารถูกเสิร์ฟแล้วแอเรียนก็หยิบมีดและส้อมขึ้นมาอย่างกระตือรือร้นจากนั้นก็ตั้งอกตั้งใจทานอาหารก่อนที่จะตระหนักว่ามีใครบางคนนั่งอยู่ตรงข้ามเธอ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกอาย

มาร์คเพิ่งออกจากโรงพยาบาลและจึงยังไม่ได้เจริญอาหารมากนัก เขากินเพียงเล็กน้อยก่อนที่ไบรอันจะส่งเขากลับไปที่ห้องของเขา เมื่อถึงเวลาที่แอเรียนก็กลับขึ้นไปชั้นบน ไบรอันได้เช็ดตัวและทำความสะอาดมาร์คเรียบร้อยแล้ว เนื่องจากบาดแผลของเขาเขาจึงไม่สามารถอาบน้ำได้ทันที นี่เป็นความทรมานสำหรับคนกลัวเชื้อโรคอย่างมาร์ค

“ฉันจะไปนอนในห้องนอนแขก” เธอพบว่าภาพของบาดแผลที่เต็มไปทั่วร่างกายของเขานั้นน่าสะพรึงกลัวมาก เธอกังวลว่าพวกเขาอาจจะสัมผัสกันโดยบังเอิญในตอนกลางดึก เธอทนไม่ได้ที่จะคิดถึงผลที่ตามมา

“อืม” เขาตอบอย่างสบาย ๆ เขากลัวท้องของเธอมานานแล้วดังนั้นจึงเป็นความคิดที่ดีที่จะนอนแยกเตียงกัน

หลังจากเวลาผ่านไปไม่นาน แอเรียนก็ตื่นขึ้นเพราะความเสียงดัง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูเวลา– เป็นเวลาตีหนึ่งตอนเช้า คงไม่มีใครกล้าส่งเสียงอะไรตอนกลางดึกขณะที่มาร์คอยู่บ้าน เธอลุกขึ้นและไปตรวจสอบที่บันได ดูเหมือนจะมีแขกมาถึงและเฮนรี่กำลังคุยอยู่กับเขา

หลังจากนั้นไม่นานเสียงก็เงียบลง เธอจึงกลับไปที่ห้องและนอนต่อ ในไม่ช้าเธอก็นอนหลับและตื่นขึ้นมาในตอนสิบโมงเช้าของวันรุ่งขึ้น

ระหว่างทานอาหารเช้าเธอนึกได้ว่าเธอได้ยินเสียงเมื่อคืนจึงถามแมรี่ว่า “เมื่อคืนมีใครมาเยี่ยมคฤหาสน์ไหม?”

แมรี่เม้มริมฝีปากอย่างอารมณ์เสีย “ใช่ คนไม่ดี นายท่านปฏิเสธที่จะพบเขาและบอกให้เฮนรี่ส่งเขากลับไป ถ้าเธอถามฉันละก็ ฉันจะบอกให้ว่าถ้าเธอให้เงินใครสักครั้งเขาจะกลับมาอีกแน่นอน เธอจะไม่มีวันกำจัดเขาได้”

“ใครหรอ?” แอเรียนถามอย่างสับสน

แมรี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เบา “ลุงของนายท่านน่ะ เขาเป็นข่าวร้ายตลอด ตั้งแต่เขายังเด็กแล้ว เขาก่ออาชญากรรมและถูกจับได้โดยนายท่านคนเก่า — ก็คือปู่ของนายท่านเรา — หลังจากนั้นเขาจึงถูกไล่ออกจากบ้าน ตอนนั้นบ้านวุ่นวายไปหมดและมีคนล้มตายไปเยอะ ลุงคนนั้นไม่เคยมาให้เห็นหน้าอีกเลย ฉันคิดว่าตอนนี้เขาคงจนมากและอาจจะมีชีวิตได้อีกไม่นานเขาจึงกลับมาเพื่อขอเงินจากนายท่าน หลังจากที่นายท่านคนเก่าไล่เขาออกจากบ้าน นายท่านคนเก่าได้เขียนจดหมายไว้ว่าทรัพย์สินสมบัติของเทรมอนต์ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับลุงคนนั้นอีก และฉันเชื่อว่าลุงคนนั้นคงได้รับเงินไปก้อนนึงเพื่อให้มั่นใจได้ว่าเขาจะไม่กลับมาอีก ตอนนี้เขาคงใช้มันจนหมดแล้วจึงกลับมาเพื่อเรียกร้องเพิ่ม เขาก็ยังเป็นคนเลวอยู่ดี”

แอเรียนไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับ “ลุง” คนนี้ที่แมรี่พูดถึงเลย เขาคงจะถูกไล่ออกไปก่อนที่เธอจะมาอยู่ที่นี่

ในตอนแรกเธอคิดว่าเรื่องนี้คงไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่เธอกลับต้องประหลาดใจเมื่อสองวันต่อมา “คนไม่ดี” ที่แมรี่พูดถึงก็มาเคาะประตูบ้านพวกเขาอีกครั้ง ครั้งนี้เขามาในเวลากลางวัน แอเรียนก็อยู่ในเหตุการณ์ นี้จึงเป็นครั้งแรกที่เธอได้เจอกับ “ลุง” คนนี้ พูดตามตรง ถึงแม้ว่าลุงของมาร์คจะอายุมากแล้ว แต่เขาก็ยังมีเสน่ห์อยู่นะ พันธุกรรมในครอบครัวนี้คงดี

“เธอคือแอเรียนถูกไหม? ฉันได้ยินมาว่าเธอและมาร์คแต่งงานกัน ดูสิ เธอท้องด้วย ขอแสดงความยินดีด้วยนะ”

แอเรียนยิ้มอย่างสุภาพและเรียกเขาว่า “ลุงจู๊ด” แต่เธอกลับเห็นว่าสายตาที่เขามองเธอนั้นช่างไม่เหมาะสม เพราะตามความเป็นจริงแล้วผู้เฒ่าคนไหนจะจ้องมองท้องของผู้หญิงคนหนึ่งโดยไม่ยอมหันหน้าหนี

“อยู่ห่าง ๆ เธอนะจู๊ด” มาร์คปรากฏตัวขึ้นที่ด้านบนสุดของบันไดโดยยังคงนั่งอยู่บนรถเข็นทาท่างดูหอบ ๆ ดวงตาที่เย็นชาของเขารุนแรงและมืดมนมากจนดูเหมือนก้นบ่อในตอนกลางคืน

แอเรียนตกใจ มาร์คจะไม่ทำตัวแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชอบลุงของเขาเลย

จู๊ด เทรมอนต์ ดูเหมือนจะไม่ถือสาชื่อและความหยาบคายของมาร์คที่มีให้กับเขา เขายิ้มอย่างสบาย ๆ และเดินขึ้นบันได “มาร์ค ฉันคิดได้บางอย่างตอนอยู่บ้าน ฉันเพิ่งกลับประเทศและไม่มีเงินแม้แต่สตางค์เดียวสำหรับค่าเช่าหรือค่าครองชีพ ฉันต้องการเวลาหางาน เงินที่นายให้ฉันไว้ไม่เพียงพออย่างแน่นอน”

เรื่องเงินอีกแล้ว แอเรียนถอนหายใจ ดูเหมือนว่าเรื่องนี้แมรี่จะพูดถูกนะ

มาร์คบังคับรถเข็นไปทางห้องทำงานของเขาด้วยตนเองพร้อมกับสีหน้าที่เบื่อหน่าย “ตามผมมา”

จู๊ดแต่งตัวเหมือนขอทาน คงเผื่อจะได้รับความเห็นอกเห็นใจ ถ้าต้องแยกความแตกต่างจริง ๆ เขาสะอาดกว่าขอทานและสวมรองเท้าแตะด้วย สภาพของเขาดูไม่เข้ากับบรรยากาศหรูหราเช่นนี้

ในห้องทำงานมาร์คลดเสียงตนเองลงด้วยความตั้งใจ น้ำเสียงที่เยือกเย็นทุ้มลึกและน่ากลัวของเขาฟังดูเหมือนว่าเขามาจากส่วนลึกของขุมนรก “คุณอยากตายเหรอ?”

สีหน้าของจู๊ดแข็งขืนขึ้น ความหวาดกลัวฉายผ่านดวงตาของเขา จากนั้นราวกับว่าเขาจำอะไรบางอย่างได้เขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ซึ่งปกติเป็นเก้าอี้ทำงานของมาร์ค “หยุดพยายามทำให้ฉันกลัวสักทีนะมาร์ค ฉันรู้ว่านายก็ร้ายกาจพอ ๆ กับพ่อของนาย นายทั้งสองได้รับมรดกจากความไร้ความปราณีที่เย็นชาของชายชราคนนั้น ฉันอาจจะไร้ประโยชน์ แต่ฉันเป็นคนที่มีมนุษยธรรมที่สุดในตระกูลเทรมอนต์ นายไม่สามารถปฏิเสธได้ใช่ไหมล่ะ? ฉันแค่อยากได้เงิน ไม่ต้องทำเป็นเรื่องใหญ่โต ในส่วนนั้นนายเองก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรนี่ สุดท้ายแล้วฉันอาจเป็นญาติคนเดียวของนาย โอ้ ไม่สิ ฉันเกือบลืมไปแล้วว่านายมีพี่ชายต่างมารดา ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนเลว”

มาร์คเคาะนิ้วเรียวของเขาเบา ๆ เป็นจังหวะบนรถเข็น ดวงตาสีเข้มของเขาลุกขึ้นด้วยแรงกระเพื่อม “ถูกต้อง ผมไม่ขัดข้องเรื่องการเงิน อย่างไรก็ตาม ผมไม่ชอบถูกคุกคามหรือต้องรับผิดชอบความหลงระเริงไปกับความต้องการที่ไม่มีวันสิ้นสุดของใครบางคน ปีที่ปู่ไล่คุณออกจากบ้านเทรมอนต์เขาได้ให้เงินกับคุณไปแล้ว นอกจากชื่อของคุณ คุณก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเทรมอนต์แล้ว ผมช่วยคุณเพราะความเมตตา แต่มันก็เป็นสิทธิ์ของผมที่จะไม่ช่วย”