เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 384 ความบังเอิญ

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 384 ความบังเอิญ

เธอรีบลุกขึ้นและทำความสะอาดตัวเองก่อนที่จะลงไปทานอาหารเช้าที่ชั้นล่าง อย่างไรก็ตามเธอไม่เห็นมาร์ค เธอเห็นเพียงช้อนส้อมที่เขาทิ้งไว้หลังที่เขาทานอาหารเท่านั้น เธอกลัวว่าเขาจะไปโดยไม่รอเธอ เธอจึงตัดสินใจที่จะไม่ทานอาหารเช้า เธอรีบคว้ากระเป๋าและเตรียมตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อแมรี่เห็นเช่นนั้นเธอก็รีบหยุดแอเรียนไว้ “เธอทำอะไร? เธอยังไม่ได้กินอาหารเช้าเลย! นั่งลงและกินอาหารเช้าก่อน!”

แอเรียนใส่รองเท้าพร้อมกับมองออกไปข้างนอก “หนูไม่มีเวลาแล้ว มาร์คไปหรือยัง? หนูกำลังยุ่งอยู่ เดี๋ยวหนูค่อยหาอะไรกินทีหลัง”

แมรี่รู้สึกขำแอเรียน “เขายังไม่ได้ไปไหน เขาบอกว่าจะไปเปิดแอร์ในรถก่อน ไม่อย่างนั้นเธอจะรู้สึกร้อนเมื่อเข้าไปในรถ เขากลัวว่าเธอจะรู้สึกไม่สบายตัว ไม่ต้องกังวล ไปทานอาหารเช้าของเธอเถอะ วันนี้ไบรอันไม่อยู่ นายท่านใจดีกับเธอมาก”

เธอตะลึง เธอเลิกใส่รองเท้าของเธอ และถามแมรี่อย่างเป็นกันเองเพื่อซ่อนความรู้สึกแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นในใจของเธอ “หลัง ๆ ไบรอันไม่อยู่เลย เขาไปทำอะไรเหรอ?”

แมรี่พูดด้วยเสียงที่เบาลง “เขามีแฟนแล้ว ได้เวลาที่เขาจะแต่งงานและสร้างครอบครัว ไม่ใช่เรื่องแปลก นายท่านเข้าใจเขาดี”

แอเรียนพยักหน้าและเดินกลับไปที่ห้องอาหาร

แม้ว่าแมรี่อาจจะพูดเกินจริง แต่เธอก็ยังรู้สึกดีใจ มาร์คไม่เคยเป็นผู้ชายที่แคร์ความรู้สึกของคนอื่น เขากลายเป็นคนใจดีและมีน้ำใจต่อผู้อื่นตั้งแต่เมื่อไหร่? นี่เป็นเรื่องแปลกจริง ๆ

เธอกินอาหารเช้าของเธออย่างรวดเร็ว แมรี่ไม่ได้ห้ามเธอในครั้งนี้ เธอเดินไปที่ประตูและเห็นรถของมาร์คจอดรอเธออยู่ข้างถนน นาทีที่เธอเข้าไปในรถเธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามันสะดวกสบายจริง ๆ มันไม่ได้เย็นหรือร้อน เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงสิ่งที่แมรี่บอกเธอก่อนหน้านี้ เขาทำเพื่อให้เธอสบายจริง ๆ หรอ?

ในทันใดเธอถามคำถามที่อยู่ในใจมานานว่า “คุณเสียใจไหมที่ฉันแท้งลูกตั้งสองครั้ง?” เธอไม่ได้มองหน้าเขาเพราะกลัวว่าเธอจะเสียสติ

มาร์คไม่ได้ตอบคำถามของเธอในทันที เขาเลื่อนหน้าต่างรถลงเล็กน้อยและปล่อยให้อากาศร้อนภายนอกเข้ามาในรถ ดูเหมือนว่านั้นจะช่วยให้เขาคลายความกังวลลงได้บ้าง “เธอคิดว่าไง?”

เธอเม้มปากของเธอ “ฉันไม่รู้”

เขายิ้มเยาะเย้ย ดูเหมือนเขาจะเต็มไปด้วยความขมขื่น “ฉันก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน หัวใจของฉันไม่ได้ทำจากหินนะ”

คำพูดของเขาดูเหมือนจะปัดเป่าความสงสัยบางอย่างของเธอ อย่างน้อยเขาก็เสียใจกับการสูญเสียลูก ๆ ของพวกเขา แค่นี้ก็เกินพอแล้วสำหรับเธอ

เมื่อพวกเขาไปถึงตึก เทรมอนต์ ทาวเวอร์ แอเรียนก็ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง สิ่งที่เธออยากทำตอนนี้คือจัดการกับปัญหาของทิฟฟานี่ เมื่อเธอเดินเข้าไปในล็อบบี้เธอก็ชนเข้ากับเฮเลนที่ดูเหมือนจะโผล่ออกมาจากอากาศ

“แอเรียน”

แอเรียนได้ยินเสียงของเฮเลนจึงหันไปตามเสียง เฮเลนสวมชุดทำงานสีเบจ กระเป๋าของเธอเป็นกระเป๋าแบรนด์ที่เป็นสีเดียวกัน ผมสีดำของเธอถูกมัดอย่างเป็นระเบียบ เฮเลนยังคงเป็นตัวเองตามปกติของเธอ หญิงเหล็กที่แข็งแกร่ง แอเรียนไม่รู้ว่าเฮเลนมาทำอะไรที่นี่ แต่เธอไม่ต้องการเป็นประเด็นที่นี่ แอเรียนหยุดเดินและถามอย่างเย็นชาว่า “มีอะไรหรือเปล่า?”

เฮเลนชินกับความเย็นของแอเรียนมานานแล้ว เธอพูดอย่างใจเย็นว่า “แม่มาที่นี่เพราะเรื่องงาน แม่ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอลูกที่นี่ แน่นอนว่าแม่ต้องทักทายลูกเมื่อฉันเห็นลูก ลูกดูดีนะ แม่โล่งใจ ดูเหมือนว่ามาร์คจะดูแลลูกเป็นอย่างดี ผิวพรรณของลูกก็ดีเช่นกัน”

มาร์คเพียงพยักหน้าเป็นการทักทายกับเฮเลน

เฮเลนยิ้มให้เขา

แอเรียนหายใจเข้าลึก ๆ “ถ้าอย่างงั้น คุณก็ไปทำธุระของคุณเถอะ เรามีเรื่องที่เราต้องจัดการเพราะฉะนั้นเราขอตัวก่อน”

เฮเลนยิ้มและพยักหน้าโดยไม่พูดอะไรอีก มันเป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ ที่พวกเขามาเจอ

มาร์คพูดอีกครั้งเมื่อพวกเขาขึ้นลิฟต์ไปแล้ว “ฉันนึกว่าเขามาหาเธอเพราะเรื่องของครอบครัวคินซีย์”

ขณะนั้นแอเรียนกำลังนึกถึงแต่ที่ดิน เธอจึงไม่สามารถเข้าใจคำถามเขาได้ในขณะนั้น “อะไรหรอ? พวกครอบครัวคินซีย์เป็นอะไร?”

มาร์คเงียบไปสักพัก “ฉันถอนเงินลงทุนของฉันออกไง พวกคินซีย์ตกถังไปแล้ว”

แอเรียนยังคงเงียบ เรื่องพวกนั้นไม่ได้สำคัญสำหรับเธอจึงเป็นเรื่องปกติที่เธอจะไม่ได้สนใจมัน

เมื่อพวกเขาเข้าไปในห้องทำงานของมาร์คพวกเขาก็เห็นว่าลิเลียนกำลังนอนอยู่บนโซฟา เป็นธรรมดาที่เธอจะง่วงหลังจากการออกไปเล่นไพ่นกกระจอกมาทั้งคืน เธอหลับสนิทมากจนแอเรียนลำบากใจที่จะปลุกเธอขึ้นมา

มาร์คเดินไปที่โต๊ะทำงานของเขาและนั่งลงบนเก้าอี้ เขาส่งสัญญาณบอกแอเรียนว่าให้จัดการเรื่องลิเลียนตามที่เธอเห็นควรเลย

แอเรียนคิดไตร่ตรองสักพักก่อนที่จะเขย่าไหล่ลิเลียนเบา ๆ “ป้าเลน ตื่นเถอะ เดี๋ยวเขานอนนะ หนูมีเรื่องจะบอกป้า…”

ตาของลิเลียนบวมและแดงจนน่ากลัว เธอลืมตาเพียงครึ่งเดียวตอนที่พูดอย่างงัวเงียว่า “แอริ… มีอะไร? ทำไมเธอถึงให้ฉันมาตั้งแต่เช้าตรู่แบบนี้? ฉันง่วง”

แอเรียนสงบสติอารมณ์ของตัวเอง เธอตัดสินใจที่จะเปิดเผยกับลิเลียน “ป้าเลน ป้ายังจำได้ไหมว่าครอบครัวของป้าเป็นเจ้าของที่ดินอยู่และป้าปล่อยเช่าที่ดินนั้นเมื่อสามสิบห้าปีที่แล้ว? เราต้องการซื้อที่ดินนั้นจากป้า ดูเหมือนว่าเหลือเวลาอีกแค่ห้าปีก่อนที่สัญญาเช่าจะหมดลง เราขอเซ็นสัญญาล่วงหน้าเลย นอกจากนี้เราสามารถต่อรองราคากันได้ อย่างไรก็ตาม ป้าจะต้องหาสัญญาเช่าที่ดินนั้นให้เจอก่อน”

ลิเลียนตาสว่างทันทีที่เธอได้ยินแอเรียนพูดเรื่องเงิน “ที่ดิน? เช่าเมื่อ 35 ปีที่แล้ว? ฉันไม่รู้เรื่องนี้ เมื่อ 35 ปีก่อนฉันยังไม่ได้แต่งงานกับจอห์นเลย พ่อของเขาเป็นเจ้าของที่ดินและเป็นคนปล่อยเช่า ตอนนั้นฉันได้รับบางสิ่งบางอย่างจากตระกูลเลนที่สืบทอดมาจากรุ่นก่อน ฉันยังไม่มีเวลาดูด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม ทุกอย่างอยู่ที่บ้าน แต่ฉันไม่แน่ใจว่าจะหาสัญญาเช่าเจอไหม”