เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 39 แอเรียน วินน์ เธอมันแพศยา

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 39 แอเรียน วินน์ เธอมันแพศยา

มาร์ค เทรมอนต์ เย้ยหยันอย่างเยือกเย็น คุณอยากเจอเธอหรืออยากรู้ว่าวิล ซีวาน เป็นอย่างไรบ้างกันเเน่?

แอเรียนกลั้นหายใจและลุกขึ้นพูดว่า “ฉันทานอาหารเสร็จแล้ว”

มาร์ค เทรมอนต์ มองเธออย่างเย็นชา “ผมบอกเหรอว่าให้คุณออกไปได้?”

“มีอะไรอีกไหม?” แอเรียนมองกลับมาที่เขาขณะที่ยืนอยู่ที่เดิม

“กลับบ้านตรงเวลาพรุ่งนี้หลังเลิกงาน ถ้าคุณทำอย่างนั้นไม่ได้ก็อย่าแม้แต่จะออกไปข้างนอก” มาร์คเทรมอนต์พูดแล้วขึ้นไปชั้นบนโดยปล่อยให้เธอไม่ทันได้พูดอะไร

ถ้าเป็นเรื่องอื่น แอเรียนสามารถอดกลั้นไว้ได้ แต่เธอต้องเจอทิฟฟ์ในวันพรุ่งนี้

เธอกัดฟันเดินตามเขาไป

“มาร์ค เทรมอนต์! ฉันแค่อยากเจอทิฟฟานี่!”

เสียงฝีเท้าของมาร์ค เทรมอนต์ หยุดลง “ผมถามคุณแล้ว แต่คุณเลือกที่จะไม่ตอบ ไม่มีโอกาสอีกแล้วแหละ”

แอเรียนเหมือนลูกโป่งที่เหี่ยวเเฟบ เธอรู้สึกไร้พลังต่อเขาอย่างไม่น่าเชื่อ อย่างไรก็ตามเธอนึกถึงสิ่งที่แมรี่บอกเธอว่าเธอควรทำตามสิ่งที่เขาต้องการและหัวใจของผู้ชายจะอบอุ่น… เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินตามเขาไปอีกครั้ง

“ฉันขอโทษ คุณให้ฉันไปได้ไหม?

เมื่อเข้ามาในห้อง มาร์ค เทรมอนต์ นั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้าหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสและหยิบบุหรี่ขึ้นมาอย่างราบรื่น ในขณะที่เขาหยิบไฟแช็กขึ้น เขาก็วางทุกอย่างลงอีกครั้งแล้วหันไปเปิดหนังสือ น้ำเสียงของเขาหงุดหงิด

“คุณกำลังขอร้องผมเหรอ?”

“ค่ะ” แอเรียนไปยืนข้าง ๆ เขา

มาร์ค เทรมอนต์ เหลือบมองเธอ “ใครสอนให้คุณตะคอกใส่ผมแล้วมาขอร้องทีหลัง?”

ไม่รู้จะตอบอย่างไร แต่เข้าใจว่าเธอไม่สามารถอยู่เงียบ ๆ ได้ แอเรียนจึงถามอย่างชัดเจนแทนว่า“คุณต้องการให้ฉันทำอะไรเพื่อที่ฉันจะไปได้?”

มาร์ค เทรมอนต์โ ต้กลับอย่างเหน็บแนม “ผมต้องการให้คุณทำอะไรที่คุณจะได้ไม่โกรธผม?”

ทั้งสองคนไม่ยอมขยับเขยื้อน หลังจากนั้นไม่นาน แอเรียนก็ก้าวไปข้างหน้าและหยิบบุหรี่ขึ้นมายื่นให้ใกล้ริมฝีปากของเขา “ฉันรู้ว่าฉันเป็นฝ่ายผิด”

มาร์ค เทรมอนต์ ชะงักไปชั่วขณะขณะที่เขาหันหน้าหนีเล็กน้อยและพูดว่า “คุณไม่รู้วิธีจุดบุหรี่หรือไง?”

หลังจากที่ตระหนักว่าเขาหมายถึงอะไร แอเรียนก็จับบุหรี่ระหว่างริมฝีปากของเธออย่างไม่คุ้นเคย ก่อนที่เธอจะจุดมัน มาร์ค เทรมอนต์ ก็หนีบบุหรี่ไว้ระหว่างหนิ้วของเขา

“ เอาล่ะ พรุ่งนี้ฉันไม่ว่าง ให้เอริกไปกับคุณแล้วกัน”

แอเรียนงุนงง “เอริก นาธาเนียล?”

เธอตอบสนองอีกครั้งอย่างรวดเร็ว “คุณหมายถึง… เจ้านายปัจจุบันของบริษัทฉันใช่ไหม”

มาร์ค เทรมอนต์ ไม่ได้รับรองหรือแก้อะไรเธอ การรู้ว่าโอกาสสำหรับเธอไม่ใช่เรื่องง่าย แอเรียนไม่กล้าพูดมากไปกว่านี้

“ดังนั้นตอนนี้ฉันจะ… ไปนอนได้แล้ว?”

มาร์ค เทรมอนต์ ยังคงเงียบ เมื่อเขายืนขึ้นและไปที่ห้องทำงาน เขาจุดบุหรี่ระหว่างนิ้วของเขา เขาหยิบรูปถ่ายออกมาจากชั้นวาง ในรูปถ่ายตัวเองอายุสิบแปดปีมีวุฒิภาวะที่ไม่ตรงกับวัย เขาจับมือที่อ่อนแอของแอเรียน วินน์ ไว้แน่น ตอนนั้นเธออายุแค่แปดขวบ แต่ตอนนี้ก็ยังอ่อนแอเหมือนตอนนั้น

ภาพนี้ถ่ายโดยสื่อเมื่อเขาพาแอเรียนน้อยไปที่คฤหาสน์เทรมอนต์ มันเก่าแต่ได้รับการเก็บรักษาไว้อย่างดี

มาร์ค เทรมอนต์ อยู่ในห้องทำงานจนกระทั่งดึกดื่นก่อนที่เขาจะกลับไปที่ห้องนอน ในความมืดเขาจ้องมองลงบนเตียง เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนอนลงข้าง ๆ เธอ แล้วดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

วันต่อมา แอเรียนไปที่สำนักงานแต่เช้า ขณะที่เธอนั่งลงที่โต๊ะทำงาน แอรี่ คินซีย์ก็โผล่ออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้และเริ่มทุบตีเธอด้วยกระเป๋าของเธอ

“แอเรียน วินน์ นังแพศยา!”

ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ พวกเขายุ่งมากกับการดูละครนี้และไม่มีใครมายุ่ง

แอเรียนปกป้องศีรษะของเธอด้วยการยกแขนขึ้น เมื่อเธอไม่รู้จะทำอย่างไรเธอจึงหยิบแฟ้มบนโต๊ะของเธอแล้วเหวี่ยงไปที่แอรี่ คินซีย์

“เธอบ้าไปแล้วหรือไง?”

แอรี่ คินซีย์ กรีดร้องเมื่อแฟ้มกระเเทกกับใบหน้าของเธอ

“เธอตีฉันเหรอ?! แอเรียน วินน์ ให้ฉันบอกอะไรให้นะ เธอมันเด็กสารเลวที่แม่ของฉันรับมาจากข้างถนน เธอไม่คู่ควรกับการเป็นสาวใช้ของฉันด้วยซ้ำ! พ่อของเธอฆ่าครอบครัวของมาร์คทั้งครอบครัว เขาเกลียดเธอ เขาจะแก้แค้นเท่านั้น อย่าเพ้อฝันอะไรเลย! ทำไมเธอไม่ตายตามพ่อตัวเองไปล่ะ!”