เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 397 เธอก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 397 เธอก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน

หลังจากนั้นไม่นาน มาร์คก็เข้ามาหาเธอจากด้านหลัง “เหล่านี้คือทรัพย์สินทั้งหมดที่ตระกูลเทรมอนต์เป็นเจ้าของ คุณลองดูว่ามีอะไรที่คุณชอบบ้างหรือเปล่า”

เมื่อแอเรียนหันมาเห็นมาร์คถือใบรับรองการครอบครองทรัพย์สินจํานวนมากอยู่ในมือ ความหนาของมันทําให้เธอถึงกับอ้าปากค้าง “อะ… อะไร? ฉันไม่ต้องการ…”

มาร์คทําหน้าบึ้งตึง “ผู้หญิงไม่อยากรู้สึกมั่นคงบ้างหรือ? คําพูดของไบรอันทําให้ฉันนึกถึงเรื่องนี้น่ะ… ”

แอเรียนกลืนน้ำลายก่อนที่จะละสายตาจากสิ่งที่ทำ “คุณพูดจริงเหรอ? ทําไมคุณถึงคิดว่า คุณทําตัวแปลก ๆ ในช่วงสองสามวันนี้? ฉันเป็นศัตรูของคุณ มันไม่น่าแปลกใจเหรอที่คุณให้ทรัพย์สินแก่ศัตรู? อีกอย่าง ฉันไม่ได้ขาดเหลืออะไร ฉันมีอาหารให้กิน มีเสื้อผ้าในคฤหาสน์ เทรมอนต์ ให้ใส่ และคุณก็ยังให้เงินฉัน ฉันพอใจมากแล้ว เอามันออกไป เถอะ ฉันไม่อยากได้ทรัพย์สินอะไรทั้งนั้น”

มาร์คโยนเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ลงบนโซฟาข้าง ๆ พวกเขา ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย “ฉันไม่ได้คิดว่าเธอเป็นศัตรู เธอเป็นภรรยาของฉัน ถ้าเธอไม่ชอบทรัพย์สินเหล่านี้ เราจะเลือกสิ่งที่คุณชอบ ฉันจะซื้อให้มันให้เธอ”

ในที่สุดแอเรียนก็รู้ว่าเขาพูดจริง ดังนั้นเธอจึงพูดว่า “มาร์ค… ฉันไม่อยากได้ของพวกนั้น ฉันไม่เหมือนคนอื่น และเราก็ไม่เหมือนคนอื่น ไม่เป็นไร จริง ๆ ค่ะ”

มาร์คมองเธออย่างสงสัย “ไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอ? ไม่ต้องหย่ากันอีกแล้วใช่ไหม?”

แอเรียน เม้มริมฝีปากของเธอ “ถึงฉันจะพูดไป คุณก็คงจะไม่เห็นด้วย ฉันหิวมาก ฉันกำลังจะไปด้านล่างเพื่อทานอาหารกลางวัน คุณลงมาเร็ว ๆ”

มาร์คไม่สามารถอ่านความคิดของเธอได้ เขาเฝ้ามองเธอเติบโต ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเขารู้จักเธอมาเนิ่นนาน อย่างไรก็ตาม เมื่อเธออายุมากขึ้น สิ่งต่าง ๆ ไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาอีกต่อไป

เธอก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน อย่างไรก็ตาม เธอไม่ต้องการความมั่นคงอย่างที่ผู้หญิงคนอื่นต้องการ เหตุผลเดียวคือ เธอไม่ได้รักเขา นั่นเป็นเหตุผลที่เธอไม่ต้องการความมั่นคงจากเขา

เมื่อรู้สึกแล้ว มาร์คก็มองว่าการกระทําดังกล่าวเป็นการกระทำที่น่ารังเกียจ เขากลอกตาแล้วกวาดมันลงไปที่พื้น เขาเอนกายลงโซฟาอย่างเงียบ ๆ เขารู้สึกโกรธมาก เขาคิดว่าสิ่งที่เขาเพิ่งทํานั้นเป็นแค่เรื่องน่าตลก

ในเมื่อมาร์คยังไม่ลงมา แอเรียนก็ไม่กล้าเริ่มกินข้าวก่อน ในที่สุดเธอก็ขึ้นไปดูเขาอีกครั้ง เธอเห็นเขาเอนตัวอยู่บนโซฟา สีหน้าที่ดูหมองหม่น เห็นแบบนี้แล้วหัวใจเธอเต้นแรงมาก “เกิดอะไรขึ้น? ได้เวลาอาหารกลางวันแล้ว…”

มาร์คไม่ชายตามองเธอแม้แต่นิดเดียว ตอนที่เขาเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าก่อนที่จะเดินออกไป

แอเรียนจ้องมองไปทั่วพื้นอย่างงง ๆ จากประสบการณ์ที่ผ่านมาหลายปีของเธอ มาร์คคงโกรธมาก แต่ทําไมเขาถึงโกรธ? เป็นเพราะเธอปฏิเสธของขวัญของเขารึเปล่า? เธอไม่ได้ทําอะไรเลย และไม่เคยเรียกร้องอะไร มันผิดเหรอที่เธอจะคิดแบบนี้?

เมื่อเธอลงไปข้างล่าง แมรี่มองเธออย่างเซื่องซึม และถามว่า “เกิดอะไรขึ้นในตอนนี้? พอกลับมาก็อารมณ์ดีทั้งคู่ ตอนนี้เขาออกจากบ้านไปแบบงง ๆ ทําไมเธอถึงไร้ความสามารถนัก?”

แอเรียนรู้สึกเสียใจ “มันไม่ใช่ความผิดของหนู… เขาให้หนูขึ้นไปเลือกทรัพย์สินจากกองทรัพย์สินทั้งหมด ทําไมหนูต้องรับของจากเขา ในเมื่อหนูไม่ได้ทําอะไรเพื่อให้ได้มันมา? หนุไม่ต้องการมัน แค่นั้นแหละ หนูไม่ได้ตั้งใจจะทําให้เขาโกรธ”

แมรี่สับสน “บางที… เขาไม่ชินกับการถูกปฏิเสธหรือเปล่า? ถ้าเขาให้ก็เอาไปเลย ไม่มีใครจะมาบ่นเรื่องที่มาทรัพย์สมบัติมาเกินไป ทรัพย์สินใด ๆ อยู่ในกรรมสิทธิ์ของเจ้าของ ถ้าอยู่ในตําแหน่งที่ดีและมีราคาแพง ถือว่าเป็นการทําให้เขามีความสุข และทําให้บ้านสงบ จะรับไม่ได้เหรอ?”

แอเรียนงงมาก “ตราบใดที่หนูเป็นคุณนายเทรมอนต์ ของพวกนี้เป็นของตระกูลเทรมอนต์ หมายความว่าพวกมันก็เป็นของหนูด้วย มันจะต่างกันตรงไหน? ทําไมต้องเอะอะอะไรขนาดนั้น?”

“ถ้าเธอหย่า เธอจะได้รับสิ่งที่เขาให้เธอ ถ้านายท่านไม่อยากให้เธอได้อะไรจากเทรมอนต์ เธอก็ไม่สามารถเอาไปแม้แต่บาทเดียวได้ มันต่างกันแน่นอน ฉันไม่อยากให้เธอทั้งคู่หย่ากัน ฉันก็แค่ชี้ให้ดูถึงความแตกต่าง” แมรี่กล่าว

“ถ้าเราหย่ากัน หนูก็ไม่อยากได้อะไรจากเขา เขาไม่ได้ติดหนี้หนู และพวกเทรมอนต์ก็ไม่ได้ติดหนี้หนู หนูไม่ได้โลภขนาดนั้นหรอก” แอเรียนพูดอย่างเฉยเมย

แมรี่ หุบปากของเธอในฐานะคนนอก เธอพูดอะไรไม่ออก เธอเป็นแค่คนรับใช้ของครอบครัวเทรมอนต์ แต่เธออยู่ข้างแอเรียน เธออยู่ในฐานะที่น่าอึดอัดอย่างแท้จริง

หลังมื้อเที่ยง แอเรียนอาบน้ําเสร็จและมานั่งเล่นลูบไล้แมวพักผ่อนอยู่ภายในห้องนั่งเล่น เมื่อแมรี่เห็นหล่อนไม่ใส่ใจ เธอจึงปิดแอร์อย่างเงียบ ๆ

เมื่อแอเรียนรู้สึกได้ว่าอุณหภูมิสูงขึ้น เธอมีเหงื่อออกจำนวนมาก “แมรี่ คุณปรับแอร์ไปที่อุณหภูมิเท่าไหร่?” ทําไมหนูถึงรู้สึกอุ่นจัง”

แมรี่แกล้งทำเป็นไม่รู้ “โอ้… เอ่อ… เฮนรี่บอกว่าแอร์ต้องทําความสะอาด ฉันคิดว่าตอนนี้เขากําลังทําความสะอาดมันอยู่ ถ้าเธอทนความร้อนไม่ไหว ให้ไปที่ห้องทํางานของเธอ ตอนนี้เขาอยู่ที่บริษัท ถ้าเธออยู่บ้านตอนบ่ายไม่มีแอร์ เธอจะเหงื่อออกท่ามกลางอากาศที่ร้อนอบอ้าว”

การทําความสะอาดเครื่องปรับอากาศทั้งหมดในคฤหาสน์เทรมอนต์นั้น โดยพื้นฐานแล้วเป็นโครงการขนาดใหญ่ ที่ไม่แล้วเสร็จในเวลาอันสั้น ตอนนั้นเธอคงจะตายด้วยความร้อนแน่ ๆ

หลังจากคิดไปสักพัก แอเรียนก็จัดการแพ็ค “สิ่งของที่จำเป็นของต้องใช้” มือถือของเธอ หนังสือ และขนมต่าง ๆ ของเธออย่างเด็ดเดี่ยว เธอตัดสินใจไปที่ออฟฟิศ มีไม่กี่คนที่ต้องทํางานล่วงเวลา ที่ตึกเทรมอนท์ในช่วงสุดสัปดาห์

หอคอยหลังนี้ตั้งตระหง่านท่ามกลางแสงแดดที่แผดเผา จากเงาสะท้อนสีทองสะดุดตา