เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 47 ถูกเนรเทศ

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 47 ถูกเนรเทศ

“แค่ก แค่ก…”

เสียงมาจากมาร์ค เทรมอนต์ ในทันใด

แมรี่บ่นเบา ๆ ขณะเดินไปที่ห้องครัว “หมู่นี้ท่านนอนในห้องทำงาน ดิฉันคิดว่าเขาคงเป็นหวัด ดิฉันจะไปเอาน้ำ นายหญิงนำยามาไปให้เขาทีหลังนะคะ”

แอเรียนเคลียร์หัวของเธอแล้วเดินตามแมรี่เข้าไปในครัว เอาน้ำอุ่นและยาไปที่ห้องนั่งเล่น

“ทานยาสักหน่อยสิคะ”

มาร์ค เทรมอนต์ ทำหน้าบึ้งเล็กน้อยโดยไม่สนใจเธอ

แอเรียนยื่นน้ำและยาไปให้เขาอย่างดื้อรั้น “คุณจะรู้สึกดีขึ้นหลังจากทานมัน”

ในที่สุดเขาก็หมดความอดทน “เอามันออกไป”

หลังจากหยุดนิ่งแอเรียนก็วางทั้งสออย่างลงแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร เมื่อมองไปที่อาหารเช้าของเธอเธอไม่รู้สึกถึงความอยากอาหาร

หลังจากนั้นมาร์ค เทรมอนต์ ก็มุ่งหน้าขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมพร้อมที่จะออกไปข้างนอก แอเรียนนำแก้วและยามาให้เขาอีกครั้ง

“แมรี่ให้ฉันนำมาให้คุณ”

มาร์ค เทรมอนต์ ไม่ปฏิเสธอีกต่อไปและรับยาด้วยใบหน้าที่เยือกเย็นก่อนจะออกไปทันที เขาคงรู้สึกรำคาญเธออย่างมาก แค่รับยาตราบเท่าที่มันไม่ได้มาจากเธอ

แอเรียนเฝ้าดูขณะที่เขาก้าวออกไปในระหว่างที่ถือแก้วและยาอยู่ หายใจเข้าลึก ๆ เธอรู้สึกว่าหายใจติดขัดเล็กน้อย… ราวกับว่าเธอได้สูดหมอกหนาและเย็นที่เขาทิ้งไว้ข้างหลัง

หัวหน้างานคนใหม่ลิลี่ ปิแอร์ มาหาแอเรียน เมื่อเธอมาถึงที่ทำงาน “คุณนาธาเนียลต้องการที่จะพบคุณ”

ลิลี่ ปิแอร์ ถูกย้ายจากสำนักงานใหญ่คู่กับเอริก นาธาเนียล ผมสั้นรองเท้าส้นสูงและแต่งตัวในชุดสูทเธอดูเป็นส่วนหนึ่งของเจ้านาย ลักษณะเฉพาะที่เธอเผยออกมาคือดื้อรั้นและมีความสามารถแทบจะไม่เป็นตัวละครที่คุณไม่ชอบเลย

แอเรียนฮัมในคอรับทราบและมุ่งหน้าไปที่ห้องทำงานของเอริก นาธาเนียล เสียงเคาะของเธอกลบด้วยเสียงหายใจหอบถี่ที่มาจากภายในห้อง

เมื่อเธอเข้าไปเอริกกำลังจามใส่ทิชชู่

“เอาล่ะ ยืนอยู่ตรงนั้น อย่าเข้ามาใกล้ มาร์คจะฆ่าผมถ้าผมทำให้คุณเป็นหวัด ไกลด์ทำงานร่วมกันกับมาร์คมาโดยตลอด ผมได้รับงานมอบหมายจากเขาเมื่อไม่นานมานี้ ตามมาเลยครับ เราทุกคนรู้จักกันจึงสะดวกกว่าด้วยวิธีนี้ มีความยากระดับหนึ่ง ทั้งสองคน เอ่อ…โอเคใช่ไหม? มันดีที่สุดที่ฝากไว้กับคุณ สัญญาอยู่บนโต๊ะทำงาน ลองดูก่อนสิ”

แอเรียนเหลือบไปเห็นยาแก้หวัดที่ละลายน้ำหลายแก้วบนโต๊ะของเอริก เมื่อเธอยอมรับงานนั้น เธอหัวเราะเบา ๆ อย่างอดไม่ได้ “ดูเหมือนทุกคนจะเป็นห่วงคุณมาก”

เอริกจามอย่างต่อเนื่องฟูมฟายขณะที่ถูกเอเรียนเนแกล้ง “ตาของผู้หญิงพวกนั้นเป็นประกายเมื่อเห็นผม ส่งยาให้ผมทีละคน ผมจะทำอะไรดี? ผมไม่สามารถกินได้ทั้งหมด คุณเอาไปได้นะเพื่อป้องกันน่ะ ตอนนี้เป็นฤดูไข้หวัดใหญ่คุณควรระวัง”

แน่นอนว่าแอเรียนไม่ได้ดื่มอะไรเลย เธอมีคนที่ป่วยอยู่แล้วที่บ้านเธอก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการป่วยได้เช่นกัน

“คุณดื่มมันได้อย่างช้า ๆ ฉันขอตัวก่อน”

ในขณะที่เธอหันกลับไปเธอรู้สึกได้ถึงเงาที่เข้ามาเหนือเธอและก้าวไปด้านข้างโดยสัญชาตญาณเพื่อหลบหลีก

เป็นแจ็คสัน เวสต์ ที่เข้ามา เขาดูเหมือนว่าเขากลัวความหนาวเย็นอย่างไม่น่าเชื่อเขาสวมใส่เสื้อผ้าหนากว่าใครทั้งนั้น เมื่อเห็นแอเรียนเขาก็ตบหน้าอกด้วยความตกใจ “คุณทำให้ผมตกใจ! พี่สะใภ้ของเราทำงานภายใต้เอริกที่นี่จริง ๆ เหรอเนี่ย?”

แอเรียน วินน์ ต้องการแสดงความคิดเห็นว่าคนที่สูงเท่าเขาไม่ควรเดินเร็วขนาดนี้ เพราะร่างเล็ก ๆ ของเธอจะต้องทนทุกข์ทรมานจากการชนกัน อย่างไรก็ตามในที่สุดเธอก็กลืนคำพูดของเธอ “ ไม่ต้องเรียกฉันว่าพี่สะใภ้ก็ได้ค่ะ เพียงแค่เรียกฉันว่าแอเรียน พวกคุณคุยกันเถอะค่ะ ฉันจะกลับไปทำงาน”

แจ็คสัน เวสต์ ถูมือของเขาเข้าด้วยกันขณะที่เขาย่อตัวลงนั่งบนที่นั่งของเอริก นาธาเนียล

ฉันเห็นว่านายค่อนข้างสนุกกับตัวเองที่นี่ พ่อของนายลำเอียงเกินไป ปล่อยให้พี่ชายของนายดำรงตำแหน่งรองประธานบริหารของสำนักงานใหญ่ แต่โยนนายมายังสาขาที่เพิ่งได้มา… ความหมายของการเนรเทศนี้คืออะไร? นายเป็นลูกชายโดยสายเลือดแท้ ๆ ของเขา ทำไมจึงมีความแตกต่างอย่างมากขนาดนี้ล่ะ?”