เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 56 การอ้อนวอนของผู้ชายคนหนึ่ง
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 56 การอ้อนวอนของผู้ชายคนหนึ่ง
แอเรียนเริ่มสงสัยมากขึ้นว่าเหตุการณ์การบินครั้งนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร เธอรู้จักพ่อของเธอดี เขาจะไม่มีวันขับเครื่องบินภายใต้ความเคลิ้มหรือเมา พ่อของเธอเป็นกัปตันที่มีความสามารถสูงมาโดยตลอดและเป็นพ่อที่ดีและมีความรับผิดชอบ เสมอ!
ทันใดนั้นพวกเขาก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงของเลขาจากด้านนอกห้องทำงาน “คุณเทรมอนต์คะคุณจอห์น เลน ขอเข้าพบคุณค่ะ เราพยายามให้เขาออกไปแล้ว แต่เขาปฏิเสธ เขาทำเรื่องวุ่นวายที่หน้าห้องทำงานค่ะ”
จอห์น เลน ไม่ใช่ใครอื่นใด เขาคือพ่อของทิฟฟานี่
“มาร์ค ได้โปรดให้เขาเข้ามาและพูดกับคุณเถอะ… ฉันขอร้องล่ะ…” แอรียนอ้อนวอน
มาร์คกัดฟันแล้วปล่อยเธอ “ให้เขาเข้ามา!” เขาตะคอก
ก่อนที่เธอจะผ่อนคลายเขาได้สาดน้ำเย็นลงไปในความหวังของเธอ เขายิ้มเยาะและพูดว่า “เพียงเพราะผมยอมที่จะพบเขา มันไม่ได้หมายความว่าผมจะช่วยเขาหรอกนะ! ความไม่แน่นอนนี้จะทำลายความหวังทั้งหมดของเขาไหมนะ?”
เขาดูน่ากลัวอย่างยิ่งในสภาพตอนนี้… การทำลายความหวังของชายคนหนึ่งในช่วงเวลาเช่นนี้เท่ากับการบังคับให้เขาไปสู่ความพินาศ เป็นการกระตุ้นให้เขาต้องจบชีวิตลง… คนที่จบชีวิตลงหลังจากถูกผลาญโดยความเหน็ดเหนื่อยจากการล้มละลายและหนี้สินเป็นเรื่องธรรมดา ความคิดนี้ทำให้เธอรู้สึกราวกับว่าความแข็งแกร่งทั้งหมดในร่างกายของเธอหายไป เธอดึงแขนเขาอย่างอ่อนแรงและวิงวอนว่า “อย่าทำแบบนี้เลย… ได้โปรด…”
มาร์คไม่ตอบสนอง การที่ไม่ตอบสนองของเขาทำให้แอเรียนกังวลมาก
ไม่นานจอห์น เลน ก็รีบเข้ามา
แม้ในช่วงเวลาเช่นนี้เขาก็ยังคงจำไว้เพื่อรักษาศักดิ์ศรีของตัวเอง แม้จะมีความวิตกกังวลและหน้าตาที่ดูซีดเซียวจนดูไม่เป็นตัวเอง เขาเคาะประตูก่อนจากนั้นก็เดินเข้ามาอย่างหนักแน่น
“คุณเทรมอนต์… ขอบคุณที่ให้โอกาสผมได้พบคุณ” เขากล่าว “ผมมาที่นี่เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับกรณีที่เกี่ยวข้องกับการสูญหายของวัสดุ คุณช่วยให้เวลาผมมากขึ้นและรอให้ตำรวจคลี่คลายคดีได้ไหม? ผมเข้าใจดีว่าการทำงานร่วมกันของเราจะดำเนินต่อไปไม่ได้แม้ว่าเราจะสามารถกู้คืนวัสดุได้ก็ตาม ความล่าช้านี้ก่อให้เกิดความสูญเสียมากมายสำหรับคุณ ดังนั้นผมจะมอบชะตาทั้งหมดของครอบครัวของผมเป็นค่าตอบแทน มันโอเคหรือเปล่า?”
มาร์คไม่ได้ตอบในทันที เขาเดินไปที่โซฟาและนั่งลงราวกับอยู่ในห้วงความคิด
แอรียนรินน้ำสองแก้วอย่างรวดเร็วจากนั้นวางแก้วหนึ่งไว้ตรงหน้ามาร์คและวางอีกแก้วให้กับจอห์น เลน “ดื่มน้ำสักหน่อยนะคะ คุณเลน”
จอห์นเลนฝืนยิ้มและตอบว่า “ขอบคุณครับ”
แอเรียนรู้สึกเศร้าใจเมื่อเห็นผมขาวบนศีรษะของจอห์น เลน “ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ… คุณเลน ทิฟฟ์และฉันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด เธอปฏิบัติกับดิฉันเหมือนครอบครัว…”
แม้ว่าจอห์น เลน จะไม่เคยเจอแอเรียน วินน์ มาก่อนหน้านี้ แต่เขาก็เดาได้ว่าเธอเป็นใคร หลังจากนั้นมาร์คก็กดดันเขาเพราะเธอ นั่นคือสาเหตุที่เขาส่งทิฟฟานี่ลูกสาวของเขาออกนอกประเทศ
เขายิ้มอย่างเงียบ ๆ และเดินไปหามาร์คที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา “คุณเทรมอนต์ ผมได้มอบเลือดเนื้อแห่งชีวิตให้กับโรงงาน ผมจะจบมันโดยปราศจากความเอื้ออาทรของคุณ โปรดช่วยผมเพียงครั้งเดียวแล้วผมจะทำทุกอย่าง! เพียงบอกเงื่อนไขของคุณ ผมจะพอใจแม้ว่านั่นจะหมายความว่าผมต้องสละชีวิตก็ตาม!”
มาร์คเหลือบมองน้ำต้มธรรมดาบนโต๊ะกาแฟแล้วขมวดคิ้ว แอเรียนรู้ว่าเขาไม่ชอบมันจึงรีบออกไปที่ตู้เก็บอาหารเพื่อหาชาดำ
เมื่อเธอกลับมาจากการชงชาดำ เธอก็ได้ยินมาร์คพูดว่า “ผมเป็นคนใจกว้าง เพราะลูกสาวของคุณดีกับแอรียนของผม ผมสามารถยกเว้นค่าปรับได้ตราบใดที่คุณจัดการคืนสินค้าให้กับผมได้ ผมสามารถเพิกเฉยต่อการพิจารณาความสูญเสียที่เกิดจากความล่าช้าของคุณได้ ผมกลัวว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่เราจะทำงานร่วมกันอีกเพราะผมไม่เคยเดินไปในเส้นทางเดียวกันกับความผิดพลาด ส่วนที่เหลือคุณควรสวดอ้อนวอนให้ตัวเองดีกว่า ทำให้ผมวางใจเถอะ – ถ้าคุณไม่สามารถคืนสินค้าได้คุณจะต้องจ่ายมัน”
จอห์น เลน ซาบซึ้งใจจนแทบคุกเข่า “คุณเทรมอนต์ ขอบคุณครับ… ขอบคุณ… ผมจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหามันมาให้ได้ มันเป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น!”
แอเรียนรู้สึกถึงบางสิ่งที่ผลิบานในหัวใจของเธอ ลึก ๆ แล้วมาร์คไม่ได้โหดเหี้ยมอะไรขนาดนั้นหรอก ใช่ไหมล่ะ? เธอเดินเข้าไปวางชาดำตรงหน้ามาร์ค “ฉันเพิ่งชงค่ะ ระวังมันจะร้อน”
มาร์คหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาจิบ เขาไม่ได้มองไปที่เธอ
“นายหญิงเทรมอนต์” จอห์น เลน หันไปหาแอเรียน “ ทิฟฟ์โชคดีที่มีเพื่อนแบบคุณ นับเป็นโชคดีของครอบครัวเลน เช่นกัน! ผมจะไม่รบกวนคุณนานกว่านี้ ขอบคุณครับ!”
แอเรียนพาเขาไปที่ประตู ดูเขาออกไป แล้วหันกลับเข้าไปในห้องทำงาน
