เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 57 เมื่ออยู่ไกลก็ยิ่งเลือนลางจางหายไป
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 57 เมื่ออยู่ไกลก็ยิ่งเลือนลางจางหายไป
ก่อนที่เธอจะพบจุดยืนของเธอ มาร์คกล่าวว่า “นำแบบร่างที่น่ากลัวเหล่านั้นกลับไปซะ และบอกให้เอริก นาธาเนียล ออกแบบใหม่ให้ผม”
มุมปากของเธอกระตุก เขาเปลี่ยนสำนวนได้รวดเร็วอย่างเด็ดขาด …
“แบบเหล่านี้… มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?” เธอถามอย่างสงสัย
เขาชำเลืองมองเธอ “ อะไร คุณคิดว่าผมมีเวลาว่างที่จะทำสิ่งที่ยากสำหรับคุณโดยตั้งใจอย่างนั้นเหรอ?”
“วันหยุดปีใหม่ในสามวัน” เธอกล่าวด้วยความหดหู่เล็กน้อย “เราจะไม่สามารถดำเนินการให้เสร็จสิ้นได้ทันเวลา แม้ว่าทั้งแผนกจะทำงานตลอดทั้งคืนก็ตาม…”
“นั่นคือปัญหาของคุณ” มาร์คตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน
เธอไม่มีความคิดที่จะคัดค้าน เขาสัญญาว่าจะเอื้อเฟื้อต่อครอบครัวเลน สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกราวกับว่าเมฆดำบนท้องฟ้าสลายไปและดวงอาทิตย์ก็ส่องแสงเป็นประกายอีกครั้ง ทำไมเธอถึงกล้าที่จะต่อต้านเขา? “ถ้าอย่างนั้น… ฉันจะไปตามทางของฉัน อย่าโกรธ กลับบ้านเมื่อคุณอยากจะกลับ ฉันจะทำงานล่วงเวลาที่ทำงานอีกไม่กี่วันข้างหน้า ดังนั้นคุณคงจะหลับไปแล้วเมื่อฉันถึงบ้าน คุณจะไม่เห็นฉันด้วยซ้ำ เมื่ออยู่ไกลก็ยิ่งเลือนลางจางหายไป”
เขาขมวดคิ้ว เมื่อตระหนักว่าสถานการณ์กำลังพลิกผัน แอเรียนจึงดึงภาพสเก็ตช์ขึ้นมาและสะบัดหัวลง
เมื่อเธอกลับมาที่ไกลด์ ดีไซน์ เธอวางภาพร่างไว้บนโต๊ะทำงานของเอริก “มาร์ค เทรมอนต์ กล่าวว่า ภาพร่างเหล่านี้เป็นขยะและขอให้เราทำใหม่”
เอริกซึ่งอยู่ระหว่างการดื่มน้ำอยู่ถึงกับพุ่งใส่คอมพิวเตอร์ของเขา ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียวจากความเจ็บใจ เขารีบคว้าทิชชู่มาเช็ดให้แห้ง “เขากำลังเล่นอะไรอยู่? ภาพร่างเหล่านี้เป็นขยะ! เขาคงโกรธคุณมากจนไม่ได้จะมองผ่านรูปเหล่านี้อย่างจริงจัง นั่นต้องเป็นอย่างนั้นแน่ ๆ ที่รักของฉัน กี่วันแล้วที่เขากลับมาบ้าน? คุณไม่มีแผนอะไรเลยเหรอ? เช่นเดียวกับที่พูดกันว่าเราไม่สามารถหนีจากความรับผิดชอบจากการกระทำของเราได้ เราต้องระมัดระวังในการกระทำของเราเพื่อไม่ให้ส่งผลกระทบต่อทั้งทีม ฉันมันไร้เดียงสา!”
แอเรียนมีความสงสัยของเธอ แต่ดูเหมือนว่าที่พูดมานี้มันไม่ถูก “ฉันถามเขาแล้ว เขาบอกว่าเขาไม่มีเวลามาล้อเล่นกับฉันหรอก ปัญหามันอยู่ที่ภาพร่างเหล่านี้ต่างหาก…”
เอริกพลิกดูภาพร่าง ยิ่งมองเขาก็ยิ่งมืดมน “ภาพร่างเหล่านี้… ไม่เพียงพอ อย่างไรก็ตามมันอยู่ในระดับต่ำกว่าสายตาของมาร์ค เทรมอนต์ มาเริ่มกันเลย เราจะมีการประชุมและทำงานล่วงเวลาตั้งแต่วันนี้ ผมจะตรวจสอบภาพร่างทั้งหมดในอนาคต โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาพสำหรับมาร์ค เทรมอนต์!”
ในที่สุดไฟในแผนกออกแบบก็ดับลงตอนเที่ยงคืน
แอเรียนยืดตัวเมื่อเธอมาถึงทางเข้าประตู ลมหนาวที่กระโชกแรงอย่างฉับพลันทำให้กระดูกสันหลังของเธอสั่นสะท้าน
ทุกคนออกไปด้วยกันเป็นกลุ่มคุยกันว่าจะทานอาหารเย็นที่ไหนดี เธออยู่คนเดียว โชคดีที่เธอเคยชินกับมันในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา
ทันใดนั้นมีรถคันหนึ่งมาจอดตรงหน้าเธอจากระยะทางสั้น ๆ ไบรอัน เพียซ ลดหน้าต่างลง “นายหญิงเทรมอนต์ โปรดขึ้นรถ นายท่านเทรมอนต์ขอให้ผมพาคุณกลับบ้าน”
เธอตกใจเล็กน้อย เธอมักจะเดินทางกลับบ้านคนเดียวทุกครั้งที่ต้องทำงานล่วงเวลา มาร์คไม่เคยสนใจว่าเธอจะอยู่หรือตาย แต่วันนี้…
เธอสามารถได้กลิ่นของมาร์ค ตั้งแต่ตอนที่เข้าไปในรถ มันสดชื่นและทำให้เธอสบายใจ
นี่คือรถส่วนตัวของเขา เขาจะใช้ทุกครั้งที่ต้องออกไปข้างนอก
“มาร์คกลับบ้านแล้วเหรอคะ?” เธอถามโดยตั้งสติตัวเอง
“ครับ ตอนนี้เขากำลังพักผ่อน” ไบรอันตอบ
“อืม” เธอตอบและไม่พูดอะไรอีก ขอบคุณพระเจ้าที่เขาเต็มใจกลับบ้าน นั่นหมายความว่าอย่างน้อยเขาก็ไม่โกรธอีกต่อไป
ไบรอันมองเธอผ่านกระจกมองหลัง เธออาศัยอยู่กับมาร์ค เทรมอนต์เป็นเวลานานมาก เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เธอจะแสดงท่าทีและการแสดงออกที่คล้ายคลึงกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอพูดว่า “อืม” ในตอนนี้ เธอไม่รู้ตัวเอง แต่ไบรอันผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เห็นมุมมองที่ชัดเจนกว่า
