เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 7 ส่งมือมาให้ฉัน

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 7 ส่งมือมาให้ฉัน

ดวงตาของแอเรียนเบิกกว้างด้วยความประหม่า ถ้าหากเธอรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก่อนที่จะมาล่ะก็ เขาดื่มเหล้าไปพอสมควร แค่จิบเล็กๆ ซึ่งตอนนี้ก็ยังไม่สามารถรับรู้ได้ถึงกลิ่นแอลกอฮอล์ที่โชยมาจากร่างกายเขา

จูบของมาร์ค เทรมอนต์ ควบคุมเเละกลืนกินลมหายใจของแอเรียนทีละนิดๆดุจดั่งนักล่า ในขณะที่เธอดิ้นรนขัดขืนเพื่อที่จะรับอากาศหายใจ เขาก็ผลักร่างเล็กของเธออกไป

“อาหารเย็นหมดแล้วค่ะ” แอเรียนพูดทั้งร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก

มาร์ค เทรมอนต์ ไม่เหมือนคนเดิมอีกต่อไป เมื่อเปรียบเทียบกับตอนที่เขาเมากับตอนที่เขาสุขุม เมื่อเขาดื่มเขาค่อยๆปลดปล่อยตัวตนที่แท้จริงออกมา ในตอนที่เขาสุขุมเขาก็ดูเหมือนสุภาพบุรุษทั่วๆไปหลายๆคน

แอเรียนหวาดกลัวจนตัวสั่นและเธอก็ตระหนักถึงเรื่องนี้เป็นอย่างดี ในขณะที่ข้อความของ ซีวาน ฝากให้แก่ทิฟฟานี่ เลน วนลูปอยู่ในหัวของเธอหลายครั้ง ‘ผมชอบคุณ รอผมกลับมานะ คุณต้องรอผมนะ’

มาร์ค เทรมอนต์ ผลักเธอลงบนเตียงอันนุ่มฟูที่อยู่ด้านหลังของเธอ

“อีกแค่สองชั่วโมง จะเสียเวลากินมื้อค่ำไปทำไมกัน”

เขาหันหน้าห่างออกจากแสงไฟไปในทางมืด แอเรียนไม่สามารถมองเห็นถึงสีหน้าท่าทางของเขาได้เลย เธอไม่กล้าที่จะมองเข้าไปที่หน้าของเขาตรงๆด้วยซ้ำ ใบหน้าที่ผู้หญิงจำนวนนับไม่ถ้วนนั้นหลงใหล เธอรู้สึกได้ถึงความโกรธของเขาลางๆ

เธอก็จับมือของเขา

“อย่าทำแบบนี้…”

น้ำเสียงที่ออดอ้อนของเธอ เธอแทบไม่รู้เลยว่าหญิงสาวพรหมจรรย์ที่กำลังตกอยู่ในความทุกข์ระทมมันคือวิธีที่ง่ายที่สุดที่จะจุดประกายความปราถนาของผู้ชายได้

“แต่แววตาของคุณกำลังดึงดูดผมอยู่นะ ดึงดูดผมอยู่เสมอเลย ทำไมคุณถึงจ้องมองที่ผมล่ะ ถ้าคุณไม่ต้องการ?”

น้ำเสียงของเขาช่างยั่วยวน

การตอบของแอเรียนเต็มไปด้วยคำสะอื้น “มาร์ค เทรมอนต์…คือฉัน…ฉันมีประจำเดือน…”

ดวงตาของเขาเริ่มคลุมเครือ

แอเรียนกลั้นหายใจ ก่อนที่เธอจะขึ้นมาข้างบนเธอได้เตรียมใจเอาไว้แล้ว เขาจะไม่เข้าใจผิดและมันจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีกครั้งตราบใดที่เขายังไม่เห็นด้วยตาตัวเอง

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้เธอสิ้นหวังก็คือมาร์ค เทรมอนต์ ไม่ยอมปล่อยเธอไป ตรงกันข้าม เขาจูบเธอเข้าที่ลำคออย่างดิบเถื่อน และนั่นทำให้เธอถึงกับจนมุม เธอไม่กล้าที่จะขัดขืนเขาอีกต่อไปเพราะรู้ว่าความอดทนของเขานั้นมีขีดจำกัด

“ยื่นมือมาสิ” เขาพูดเหมือนออกคำสั่ง

แอนเรียนเกร็งแข็งเพื่อไม่ให้เขาจับ เธอดึงมือของเธอออกแต่เขาก็จับไว้ได้ทัน

ฤทธิ์แอลกอฮอล์ช่วยบรรเทาความรู้สึกที่ไม่สบายใจทางจิตให้กับเธอ ทำให้เธอมึนเมาเล็กน้อย ตอนนี้เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ เขาคิดที่จะปล่อยเธอไป มาร์ค เทรมอนต์ จึงลงมาจากร่างบางของเธอ ก่อนที่เขาจะไปที่ห้องน้ำและเดินผ่านประตูไปอย่างรวดเร็ว

ตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอตกตะลึงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเธอนอนบนเตียงของมาร์ค เทรมอนต์

ตลอดหลายปีที่คฤหาสน์เทรมอนต์นี้ เธอเข้าไปในห้องนั้นจนนับครั้งไม่ถ้วน แต่เธอไม่เคยนอนที่ห้องของเขาเลย

ในขณะที่เธอแต่งตัวก็นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เลือดสูบฉีดไปที่แก้มของเธอทำให้เธอหน้าแดงมากๆและเธอก็ปวดหัวนิดหน่อย นอกเหนือจากสิ่งสุดท้ายสิ่งนั้นแล้วพวกเขาก็ทำกันทั้งหมดทุกอย่างแม้ว่าเธอจะคาดหวังกับสิ่งนี้เอาไว้ แต่เธอก็ยังรู้สึกหนักอกหนักใจอยู่ดี

อาหารมื้อค่ำที่เธอแบกขึ้นไปเมื่อวานนั้นถูกทิ้งอยู่บนโต๊ะกาแฟ เเอเรียนจัดการนำกลับมาเก็บที่ชั้นล่าง เห็นแมรี่ร่าเริงผิดปกติ แมรี่เอาถาดอาหารไปจากเธอและให้แซนวิชกับเธอ

“กินสิ ฉันรู้ว่าเธอชอบแบบนี้ ท่านดีกับเธอมากนะ เขารีบกลับมาวันเกิดของเธอแม้ว่าจะมีเวลาเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ตาม เธอต้องนึกไม่ถึงแน่เลยว่าเขารีบร้อนขนาดไหนเมื่อเขาจากไป…”

แอเรียน วิน ไม่ตอบอะไร แต่ในใจของเธอนั้นบ่นกับตัวเองว่า “ หึ คงจะเป็นเรื่องที่ยากมากน่าดูที่มาร์ค เทรมอนต์ จะหาเวลามาทำแบบนี้เพื่อเธอ เพราะตารางงานของเขาที่เเน่นเอี้ยดเลยนี่”

ก่อนที่เธอจะออกไป แมรี่แขวนผ้าพันคอที่เธอถักไว้ที่คอแอเรียน “เผื่อใครมาเห็นคอของเธอน่ะ”