เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 8 ใครคนนั้นที่ทำให้คุณประทับใจมากที่สุด
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 8 ใครคนนั้นที่ทำให้คุณประทับใจมากที่สุด
แอเรียนจับดูที่คอพร้อมกับขมวดคิ้ว เธอจำได้ลางๆว่ามาร์ค เทรมอนต์ จูบเธอที่ตรงนั้น เขาต้องฝากรอยจูบไว้แน่ๆ
แมรี่ดูมีความสุขซึ่งต่างจากแอเรียนที่ดูลุกลี้ลุกลน
“แอริ ถ้าท่านชอบเธอจริงๆ เธอก็ควรอยู่กับเขานะ เธอจะมีขนมปังเนยที่เธอโปรดปรานไปตลอดชีวิตเลยนะ และเขาก็ดูดีมากเลย ฉันไม่คิดว่าจะมีอะไรที่เธอจะไม่พอใจ ยังไงเธอก็อยู่กับเขามาเป็นสิบปีแล้วนะ”
แอริอายที่จะตอบโต้บทสนทนาเรื่องแบบนี้เธอจึงตัดบทว่า “แม่นมแมรี่ ฉันจะเข้าเรียนสายแล้ว บายค่ะ!”
เธอวิ่งออกมาทางประตูเพื่อเอาชีวิตรอด
ให้เป็นคู่ชีวิตของมาร์ค เทรมอนต์ เนี่ยนะ? เธอคงจะเบื่อตายแน่นอน
เมื่อแอเรียนถึงมหาวิทยาลัย ทิฟฟานี่ เลน ก็วิ่งแจ้นเข้ามาเล่นผ้าพันคอของเธอ
“ที่รัก รสนิยมของเธอช่างไม่เหมือนใครจริงๆ ดูเหมือนกับยุค 70 เลยนะ แต่แอริก็ดูดีที่สุดเสมอ ถึงเธอจะใส่เครื่องแบบภารโรงเธอก็ยังดูสวยอยู่ดี โดยเฉพาะแววตาของเธอเมื่อมองพวกเขา… อะ! เธอนี่น่ารักน่าเอ็นดูสุดๆเลยแหละ…”
แววตาของเธอ มาร์ค เทรมอนต์ ก็พูดแบบนี้เหมือนกันเมื่อคืน นึกถึงแล้วแอริก็สะดุ้งทันที
“หยุดล้อเล่นได้แล้วน่า”
ทันใดนั้นโทรศัพท์ของใครคนนึงก็ดังขึ้น ทั้งแอริและทิฟฟานี่ต่างมองหน้ากัน
ทิฟฟานี่ยักไหล่แล้วพูดว่า “ไม่ใช่ของฉันนะ ไม่ใข่เสียงเรียกเข้าของฉันแน่นอน”
แอเรียนเอียงหูฟัง ดูเหมือนว่าเสียงเรียกเข้านี้จะมาจากกระเป๋าของเธอ เธอเปิดกระเป๋าเพื่อตรวจดูแล้วพบโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดที่กำลังเป็นกระแสฮือฮากันอยู่ในตอนนี้
เธอค่อนข้างงุนงง เมื่อหยิบมือถือขึ้นมา ก็พบว่าสายที่โทรเข้านั้นแสดงบนหน้าจอว่า มาร์ค เทรมอนต์
เขาเอาโทรศัพท์มือถือมาใส่ไว้ในกระเป๋าของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แถมยังบันทึกเบอร์เขาไว้ซะดิบดีอีกด้วย
แอเรียนชำเรืองมองทิฟฟานี่อย่างอึดอัดใจและรับสายโทรศัพท์
“ฮัลโหล?”
เสียงอันไพเราะทว่าไร้ซึ่งความอบอุ่นของมาร์คดังขึ้นที่ปลายสาย
“ผมโอนเงินให้แล้วนะ ผมไม่อยากเห็นคุณดูเหมือนได้รับการดูแลไม่ดี มันทำให้ผมไม่มีอารมณ์จะกินอาหาร”
ไม่มีอารมณ์จะกินอาหาร เขาคงไม่ได้หมายถึงความกระหายแบบนั้น ใช่ไหม ?
บทสนทนาจบลงอย่างไม่นาน การแจ้งเตือนการโอนเงินแสดงที่หน้าจอมือถือของเธอ
แอเรียนปิดโทรศัพท์มือถือแล้วรีบเก็บเข้าไปในกระเป๋าอย่างลนลาน เพราะกลัวว่าจะถูกเปิดเผยสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อเธอจับบัตรธนาคารในกระเป๋าของเธอ มือเธอก็สั่น ทำไมมันรู้สึกว่าเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นมันช่างขุ่นเคืองใจเหลือเกิน
“พี่ชายของเธอซื้อมันให้กับเธอหรอ? รุ่นนี้มันราคาพันห้าร้อยดอลลาร์เชียวนะ ดูเหมือนว่าเขาก็ไม่ได้แย่กับเธอขนาดนั้นนะ” ทิฟฟานี่แสดงความคิดเห็น
แอเรียนพยักหน้า “รีบไปกันเถอะ ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว”
บางทีวันนี้โชคก็ไม่เข้าข้างเธอเอาซะเลย เมื่อทิฟฟานี่และแอเรียนเข้ามาที่สตูดิโอ ติวเตอร์ดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดีแล้วก็สั่งงานทันที “วันนี้เราจะวาดใครคนนั้นที่ทำให้คุณประทับใจมากที่สุด ไม่ต้องกังวลนะจ้ะ คุณสามารถวาดภาพจากรูปได้ ไม่มีข้อจำกัดใดๆ”
ทิฟฟานี่ตื่นเต้น เธอมองไปที่แอเรียนอย่างคาดหวังและก็รู้สึกอาย
“เธอทำอะไรอยู่ เขาขอให้วาดใครคนนั้นที่ทำให้เธอประทับใจอย่างสุดซึ้ง…”
ทิฟฟานี่ตอบพร้อมกับหัวเราะเบาๆ “นั่นคือเธอ ตั้งแต่ตอนที่ฉันเจอเธอ เธอก็ทิ้งร่องรอยความรู้สึกไว้ในชีวิตฉัน ทำไมเธอถึงเป็นคนที่สมบูรณ์แบบได้ขนาดนี้ ถ้าเธอทำงานเกี่ยวกับวงการบันเทิงหรือเป็นดาราคนดังมันคงจะน่าเบื่ออะ นอกจาก…เธอเก็บจะตัวมากเกินไปและก็ยังผอมมากไปอีกด้วย”
แอเรียนไม่ได้พูดอะไรขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดว่า ใครคนนั้นที่ทำให้เธอประทับใจมากที่สุด พ่อแม่ของเธอหรอ? ความทรงจำเกี่ยวกับใบหน้าของพวกเขามันเรือนหายไปนานตามกาลเวลาแล้ว เมื่อภาพของมาร์ค เทรมอนต์ ผุดเข้ามาในความคิดของเธอ ภาพของบัตเลอร์ เฮนรี่ และแม่แมรี่ก็หายไป
เธอต่อต้านความคิดที่จะวาดมาร์ค เทรมอนต์ อย่างจริงจังและเธอก็ไม่มีรูปของเขาด้วย แม้ว่าใบหน้าของเขาจะชัดเจนเหมือนทุกวันในใจของเธอโดยที่ไม่ต้องมีการอ้างถึง การกระทำแต่ละอย่างของเขานั้นฝังลึกอยู่ในความทรงจำของเธอ
“แอเรียน วินน์ ทำอะไรอยู่น่ะ? คุณได้รับการสนับสนุนนะ ทำไมยังขี้เกียจอยู่ล่ะ วาดมันออกมาสิ ในสิ่งที่เธอตั้งใจจะวาดมันน่ะ” ติวเตอร์เรียกแอเรียนพร้อมกับเคาะบนกระดานวาดภาพของเธอ
เธอออกจากอาการเหม่อ แล้วบังคับตัวเองให้หยิบดินสอขึ้นมา เธออยากจะวาดแม่แมรี่ เพราะนอกจากพ่อแม่แล้วคนที่ปฏิบัติต่อเธอดีก็คือแมรี่นั่นเอง อย่างไรก็ตามในขณะที่เธอกำลังวาดรูปอยู่นั้น ภาพที่ปรากฎบนกระดาษของเธอกลับกลายเป็นมาร์ค เทรมอนต์ เธอไม่สามารถออกจากความคิดตรงนี้ได้เลย
