เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 82 สงสัย
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 82 สงสัย
เเจ็คสัน เวสต์ ดูเหมือนจะไม่ตื่นตระหนกแต่อย่างใด เขาถอดเสื้อโค้ทเทรนช์สีดำออกเนื่องจากมันจำกัดการเคลื่อนไหวของเขาเเละเผยให้เห็นชุดสูทที่ตัดเย็บอย่างดีที่เขาสวมอยู่ข้างใต้ เขายกขาขึ้นข้างหนึ่งและส่งคนตัวโตที่อยู่ใกล้ตัวเขาที่สุดบินด้วยลูกเตะ
ทิฟฟานี่กังวลมากจนฝ่ามือของเธอเริ่มมีเหงื่อออก การต่อสู้ที่คนจำนวนมากนั้นได้เปรียบ ตอนนี้แจ็คสันและเธออยู่ในเรือลำเดียวกัน ชายกลุ่มใหญ่ถูกจัดการไปแล้วสองหน่วย แม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะมีขายาวที่บ้าคลั่งและดูเหมือนจะเป็นนักสู้ แต่เธอก็ยังกังวล…
ด้วยความประหลาดใจของเธอ พวกตัวใหญ่ทั้งหมดก็ลงมานอนที่พื้นภายในเวลาไม่ถึงห้านาที แจ็คสันไม่ต้องใช้หมัดด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอมีเอธานอยู่แล้ว เธอคงจะตกหลุมรักเขาไปแล้ว
หลังจากแน่ใจว่าคนตัวโตจะไม่เป็นภัยกับเธออีกต่อไปทิฟฟานี่ก็เคาะที่หน้าต่างและทำท่าให้แจ็คสันปลดล็อกประตูให้เธอ
แจ็คสันหยิบเสื้อโค้ทขึ้นมาจากพื้นแล้วทิ้งลงบนพื้นอีกครั้งด้วยความขยะแขยงราวกับว่าเขาไม่ได้วางแผนที่จะเอามันกลับไปอีกต่อไป
ทิฟฟานี่ลงจากรถและร้องอุทานด้วยความประหลาดใจว่า “ว้าว พี่ชายเป็นยอดนักสู้ที่เก่งยิ่งกว่าบอดี้การ์ดของพ่อฉันอีก! คุณเคยเรียนมาก่อนหรือเปล่าเนี่ย?”
แจ็คสันไม่เห็นด้วย “หยุดพูดเรื่องไร้สาระของคุณและจ่ายเงินคืนเจ็ดหมื่นเหรียญให้ผมด้วย”
ทิฟฟานี่ผงะทันที “ฉันไปทำอะไรคุณหรือทำร้ายคุณหรือไง? นี่มันปล้นกันกลางวันเเสก ๆ ชัด ๆ!”
แจ็คสันจ้องเธอด้วยความขยะแขยงสักครู่แล้วพูดว่า “แม้ว่าคุณจะเสนอเงินให้ผมเป็นพันล้าน แต่ผมก็ถือว่ามันไม่เต็มใจเท่านั้น เจ็ดหมื่นเหรียญสำหรับการชนรถของผมและช่วยชีวิตคุณ นั่นไม่ใช่ข้อตกลงที่แสนหวานเหรอ? คุณไม่ได้วางแผนที่จะถามพวกเขาว่าทำไมพวกเขาถึงไล่ล่าคุณนี่?”
เพียงแค่นั้นทิฟฟานี่ก็กลับมามีสติ เธอหยิบท่อเหล็กขึ้นมาแล้วชี้ไปที่ผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่บนพื้น “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมพวกนายถึงตามฉันมา?”
ชายคนนี้เสียอารมณ์มานานจากการถูกทุบตี “เราทำเพื่อเงินเท่านั้น… คุณทำให้ใครบางคนขุ่นเคืองใจ คิดด้วยตัวคุณเองสิ เป็นผู้หญิง เราไม่ได้เห็นเธอ แต่น้ำเสียงของเธอช่างไพเราะจนฉันขนลุก…”
ทิฟฟานี่มีบุคคลในใจอยู่แล้วเพราะเป็นไปไม่ได้ที่จะลืมเสียงของ แอรี่ คินซีย์ นับตั้งแต่ที่เธอได้ยินเธอพูดเป็นครั้งแรก “อีเวร เเอรี คินซีย์ มันสาดกาแฟใส่ฉันแล้วยังกล้าส่งกลุ่มอันธพาลตามฉันมาอีกเหรอ?”
การแสดงออกของแจ็คสันเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขากลับไปที่รถอย่างใจเย็น “ขยับรถของคุณให้พ้นทาง”
ทิฟฟานี่ไม่คาดคิดว่าใบหน้าของเขาจะเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “อะไร? คุณไม่ต้องการเงินของคุณแล้วเหรอ?”
ชายคนนั้นปิดประตูรถ ก่อนที่เขาจะจากไปเขาก็ได้ทิ้งท้ายด้วยประโยคเดียว “ผมไม่ต้องการมัน”
แม้ว่าทิฟฟานี่จะอารมณ์เสียกับเขา แต่เขาก็ยังคงเป็นคนที่ช่วยชีวิตเธอ เธอค่อย ๆ เคลื่อนรถออกจากทางและดูรถของเขาขับออกไป เธอตามหลังเขาไม่ใช่เพราะเธอสะกดรอยตาม แต่เพราะเธอหาทางออกไม่เจอ ทันทีที่เธอออกจากลานจอดรถ พวกเขาก็ขับรถออกไปในทิศทางตรงกันข้าม
ทิฟฟานี่มุ่งตรงไปยังจุดที่เอธานพักอยู่ขณะที่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ที่นั่น ความคิดเกี่ยวกับพ่อของเธอที่วางสายโทรศัพท์ที่มีปัญหาทำให้เธอเสียใจ เธอหวาดกลัวแทบตายในขณะนั้น
เนื่องจากเธอมีกุญแจเข้าบ้านของเอธานเธอจึงไขประตูหน้าบ้านด้วยตัวเองและเข้าไป เอธานที่กำลังทำงานกับแล็ปท็อปของเขา แต่ปิดลงเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู
ทิฟฟานี่ดูเหมือนจะคิดเล็กน้อย “อะไร? คุณมีบางอย่างที่ไม่สามารถให้ฉันเห็นได้อย่างนั้นเหรอ?”
เอธานอ้าแขน “ไม่มีอะไร มีแต่ความยุ่งเหยิงในบริษัท เสื้อผ้าของคุณนั่นคืออะไร”
ทิฟฟานี่ไม่ได้เข้ามากอดเขา เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและเล่าเรื่องเกือบทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เขาฟังโดยเว้นเรื่องเกี่ยวกับแจ็คสัน เวสต์ไว้ เธอบอกเขาแค่ว่าเธอเจอคนที่ดี
“ผมดีใจที่คุณไม่เป็นอะไรนะ” เอธานพึมพำกับเธออย่างเหม่อลอย
ทิฟฟานี่รู้สึกผิดหวังในใจ “แค่นั้นเหรอ?”
“คุณต้องการให้ผมพูดอะไรมากกว่านี้เหรอ?” เอธานโต้ “แน่นอน ผมดีใจที่คุณไม่เป็นอะไรนะ”
เธอไม่ได้พูดอะไร เธอเคยคิดว่าการที่เขาไม่มีความกังวลเป็นเพราะบุคลิกของเขาเท่านั้น เมื่อเวลาผ่านไปเธออดไม่ได้ที่จะเริ่มคิดถึงเรื่องอื่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาสามารถตอบสนองต่อสิ่งต่าง ๆ เช่นนี้ได้อย่างเฉยเมย จู่ ๆ เธอก็เริ่มสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ แต่ไม่กล้าถามเขา เมื่อใดก็ตามที่เธอหยิบประเด็นขึ้นมาในอดีต เขามักจะให้ทัศนคติกับเธอและการเผชิญหน้าจะจบลงด้วยการมอบไหล่ที่เย็นชาให้กันและกัน
